Παρουσίαση του βιβλίου «Του παραδείσου τα κλειδιά» στο Πολύκεντρο 

Οι   εκδόσεις  «Μύστις» σε συνεργασία με το «Πολύκεντρο Νεολαίας»  έχουν τη χαρά να σας προσκαλέσουν στη βιβλιοπαρουσίαση του θεατρικού έργου  του Μανόλη Μ. Τσικαλά  με τίτλο «Του παραδείσου τα κλειδιά», την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου στις 20:00 στο Πολύκεντρο Νεολαίας  Δ.Η.(Ανδρόγεω – ισόγειο).
                                   
 Ο συγγραφέας συνταξιούχος δικηγόρος και γνωστός πρωταγωνιστής της Θεατρικής Ομάδας του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου στον οποίο ανήκει και η ποιητική συλλογή «Μερτέμι» (έκδοσης του ίδιου συλλόγου),  μας καταπλήσσει και πάλι αξιοποιώντας τις εμπειρίες του, τη λογοτεχνική του δεινότητα και  τη βαθιά γνώση του για το χαρακτήρα των Σφακιανών και το γλωσσικό  τους ιδίωμα, μια και η υπόθεση αναφέρεται στο Μανούσο Γλυνιά από το Ασκύφου  Σφακίων, πρόσωπο υπαρκτό αλλά και θρυλούμενο  λόγω της πολυκύμαντης ζωής του.
       
Το έργο συνδυάζει και αναδεικνύει αρμονικά δυο Σφακιανούς θρύλους:

Ο πρώτος αφορά το δικαίωμα που έχουν οι Σφακιανοί σε απολήψεις απανταχού της Κρήτης με διορθωτική πράξη του Θεού, ως δικαίωμα εξ αδιαιρέτου «…από τη Μεγάλη Μέση» επειδή αδικήθηκαν στη γεωγραφική διανομή της κατά τη δημιουργία του Κόσμου λαμβάνοντας ως μερίδιο τον άγονο ορεινό όγκο των Λευκών Ορέων.

Ο δεύτερος αφορά το Μανούσο Γλυνιά ένα ευφυέστατο φτωχοπρόδρομο με παραβατική και τυχοδιωκτική προσωπικότητα το σπίτι του οποίου επέλεξε ο  Χριστός να φιλοξενηθεί με τους μαθητές του ελκυόμενος από την σπάνια ιδιοτυπία του χαρακτήρα του. Που αποχαιρετώντας  τον στη συνέχεια, τον ευλόγησε ικανοποιώντας την επιθυμία του να μη χάνει στα χαρτιά και στα ζάρια, δωρεά που εκμεταλλεύτηκε και στην άλλη ζωή για να σώσει τον ανιψιό του από  την  αιώνια κόλαση, αλλά και να κερδίσει ο ίδιος από τον Άγιο Πέτρο τα κλειδιά του Παραδείσου, χωρίς να βρει ηρεμία η ακόρεστη ψυχή του ούτε με αυτή του την επιτυχία.

Το έργο παραπέμπει ακόμη, μέσα από δυο σκηνές του, στις αρχαίες δοξασίες για τον ψυχοπομπό βαρκάρη και τα «πορθμεία» του, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στο Γλυνιά να διηγηθεί στον ανιψιό του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τον πολυκύμαντο βίο του (θετικό και αρνητικό αποτύπωμα αντιπροσωπευτικού Σφακιανού τύπου) και να κάνει την αυτοκριτική του καταδικάζοντας τον εαυτό του για την ψυχοφθόρα επιθυμία που επέλεξε να του εκπληρωθεί καίτοι ο Χριστός τον είχε προειδοποιήσει ότι οδηγεί στην καταστροφή.  

Επίσης ο συγγραφέας δεν χάνει την ευκαιρία να διατυπώσει στην προτελευταία σκηνή τους προσωπικούς του στοχασμούς πάνω στο αιώνιο πρόβλημα της ζωής και του θανάτου χωρίς την πρόθεση να προκαλέσει το θρησκευτικό συναίσθημα  αφού το έργο λύνεται με το ξύπνημα του Γλυνιά από ένα κακό όνειρο, από μια  «...πείραξη στου νου του τα θεμέλια » την οποία προσπαθεί να αποτινάξει κάνοντας το σταυρό του.

 ΄Αξια πρατήρησης είναι και τα εξής:

    Ότι το έργο είναι ποιητικό σε ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους, αλλά και ενδεκασύλλαβους και οκτασύλλαβους  όπου επιβάλλεται μεταβολή των μέτρων, χαρακτηριστικούς για τη ροή την αμεσότητα και δωρικότητά που προσδίδουν στο λόγο χωρίς πλατειασμούς και ανόητους γλυκασμούς προκειμένου να καταστεί δυνατή η ομοιοκαταληξία.
     Ότι υπάρχει στο τέλος κάθε σελίδας γλωσσάριο που προσεγγίζει την πληρότητα λεξικού και διευκολύνει την ανάγνωση  με την ερμηνεία αλλά και την  ετυμολογικό τους το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις επιχειρείται για πρώτη φορά.
     Ότι δεν υπάρχει λογοπλασία αλλά οι λέξεις όσο σπάνιες κι αν είναι υπάρχουν στην Κρητική διάλεκτο και ειδικότερα στο Σφακιανό ιδίωμα το οποίο ακολουθείται αξιόπιστα
και στη σύνταξη και στην ιδιοτυπία και στη φρασεολογία.
   Ότι οι όποιες  φραστικές υπερβάσεις του Γλυνιά δικαιολογούνται απόλυτα από τις συνθήκες και περιστάσεις του έργου και τον αψύ χαρακτήρα του ίδιου που επιβάλλεται να αποδοθεί ανυπόκριτα.
     Ότι χρησιμοποιείται «αφηγητής» ώστε το έργο να είναι παραστάσιμο, να μην έχει δηλαδή ασυνέχειες και αοριστίες αφού διεξάγεται σε δυο επίπεδα στον Πάνω και στον Κάτω κόσμο. Η παρουσία του αφηγητή επιβάλλεται και λόγω της δυσκολίας της γλώσσας  ώστε να προδιαθέτει περιληπτικά το θεατή για τη σκηνή που ακολουθεί. Σε άλλες περιπτώσεις  επιβάλλει κομψά το τέλος  μιας σκηνής όταν δεν έχει νόημα να εξελίσσεται παραπέρα, ή παρουσιάζεται για να τονίσει εμφαντικά ή θριαμβικά ανάλογα σημεία.
     Ότι το έργο έχει συνδράμει έτερος Καππαδόκης με παράλληλες επιδόσεις  ήτοι δικηγορικές θεατρικές και συγγραφικές ο Μιχάλης Σφακιανάκης. Ειδικότερα στο έργο απαιτείται  να ολοκληρωθεί ζωντανά ένα  παιχνίδι πρέφας μεταξύ του Γλυνιά  και του Αποστόλου Παύλου για τα κλειδιά του Παραδείσου. Επειδή ο συγγραφέας δε γνωρίζει πρέφα ανέλαβε ο παραπάνω έμπειρος στην πρακτική των παιγνίων  να αποδώσει απολαυστικά και έμμετρα το παιχνίδι, δείχνοντας αλληλεγγύη, ως πολλών ειδών συνάδελφος γαρ και φίλος επιπροσθέτως. Έτσι δε χρειάστηκε ο κ. Βαρουφάκης ειδικός μόνο στη θεωρία των παιγνίων.
    Ότι το έργο είναι αφιερωμένο όπως αναγράφεται αυτολεξεί: «στη μνήμη του Στεφανή Σαμαρίτη γκαρδιακού φίλου και συναδέλφου δικηγόρου, που μου αποκάλυψε τη γοητεία των Λευκών Ορέων, μου μίλησε για το θρύλο του Μανούσο Γλυνιά και ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το θεατρικό έργο».Έτσι για να στέκουν οι μνήμες και οι φιλίες αιώνια.
    Ότι τέλος το έργο υπηρετεί ένα χιούμορ υψηλής ποιότητας και αποδίδει ευρηματικά  γεγονότα και καταστάσεις, που χαροποιούν και λυτρώνουν την ψυχή από το ζόφο του θανάτου και μετατρέπουν το ταξίδι στον Κάτω κόσμο σε αναψυχή και πνευματώδη περιήγηση.