Τελευταίες λέξεις ετοιμοθάνατων ανθρώπων

Ο θάνατος είναι κάτι το αναμενόμενο για όλους. Τι γίνεται όμως όταν κάποια άτομα ξέρουν τις ώρες, ή ακόμα τα λεπτά που τους απομένουν για να ζήσουν; 

1. 
   Στις 4 Δεκεμβρίου του 2009, η Ναντίν Χαγκ, βρέθηκε νεκρή στο ντους. Η τριαντατριάχρονη Αυστραλέζα είχε μια βαθιά χαρακιά στον καρπό της. Εκεί κοντά υπήρχε ένα ξυράφι, μαζί με άδεια κουτιά από παυσίπονα. Υπήρχε κάπου εκεί κοντά και ένα σημείωμα. «Η οικογένειά μου – αυτό πονάει, πονάει – σας παρακαλώ να ζείτε σαν να μην υπάρχει αυριο ποτέ ποτέ ποτέ… Σας ευχαριστώ που είστε όμορφα πλάσματα αυτού του κόσμου. Σας ευχαριστώ που με φροντίζατε.»

   Η αστυνομία και ο τοπικός ιατροδικαστής δήλωσαν επίσημα ότι η Ναντίν αυτοκτόνησε.  

2. 
   Το Περλ Χαρμπορ δεν ήταν η μόνη βάση που δέχτηκε επίθεση από την Ιαπωνία τον Δεκέμβριο του 1941. Ιαπωνικές δυνάμεις προέλασαν επίσης στο νησί Wake, μια κοραλλιογενείς ατόλλη του Ειρηνικού, που αποτελούσε σπίτι για 1.600 αμερικανούς στρατιώτες.  Η Ιαπωνία είχε καταλάβει το νησί μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου. Οι περισσότεροι από τους αιχμαλώτους είχαν αποσταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κίνα, αλλά 98 παρέμειναν στο νησί. Το 1943 οι ΗΠΑ αντεπιτέθηκαν. Στις 7 Οκτωβρίου, μετά από δύο μέρες από τις επιθέσεις, οι Ιάπωνες ήξεραν ότι θα αντιμετωπίσουν ήττα και αποφάσισαν να εκτελέσουν τους αιχμαλώτους, παρά να αφήσουν τις ΗΠΑ να τους απελευθερώσουν. Οι κρατούμενοι είχαν παραταχθεί με δεμένα μάτια και τους σκότωσαν με πολυβόλα. Ένας από τους αιχμαλώτους όμως, του οποίου η ταυτότητα παραμένει άγνωστη, κατόρθωσε να διαφύγει και να κρυφτεί. Στις τελευταίες στιγμές του σκάλισε την ακόλουθη επιγραφή σε έναν κοραλλιογενές βράχο «98 ΗΠΑ PW 10/5/43» Όταν ο δραπέτης ανακαλύφθηκε, ο Ιαπωνικός ναύαρχος, υπεύθυνος του νησιού, τον αποκεφάλισε. Αλλά εκείνος ο στρατιώτης κατάφερε να διασφαλίσει ότι η τύχη των 98 ανθρώπων σε εκείνο το νησί δεν θα ξεχαστεί. Ο βράχος είναι εκεί ακόμα και σήμερα. 

3. 
   Τον Μάιο του 2006, ένα σκάφος εθεάθη 112 χιλιόμετρα από την ακτή των Μπαμπέιντος. Διασώστες έπλευσαν κοντά στο σκάφος για να δουν τι συμβαίνει. Δυστυχώς όμως, ήταν αργά. Το σκουριασμένο αυτό σκάφος, εμπεριείχε τα σώματα 11 ανδρών. Το σκάφος είχε ξεκινήσει Ανατολικά από την ακτή της Αφρικής τέσσερις μήνες νωρίτερα, με προορισμό τα Κανάρια νησιά. Οι άντρες αυτοί είχαν καταβάλει $1800 ο καθένας για να μπορέσουν να εισέλθουν παράνομα στην ισπανική επικράτεια. Τουλάχιστον άλλοι 40 άνθρωποι ήταν μαζί τους, όμως δεν βρέθηκαν ποτέ. Όταν οι απελπισμένοι άνδρες συνειδητοποίησαν ότι κάτι είχε πάει στραβά, έγραψαν τα τελευταία τους γράμματα στον κόσμο. Μια από αυτές τις σημειώσεις έλεγε: «Θα ήθελα να σταλεί στην οικογένειά μου στην Μπασσάντα ένα χρηματικό ποσό. Σας ζητώ συγγνώμη και αντίο. Αυτό είναι το τέλος της ζωής μου, σε αυτήν την μεγάλη θάλασσα του Μαρόκου. 

4. Στις 4 Μαρτίου του 1908 ξέσπασε πυρκαγιά σε Αγγλικό ορυχείο, παγιδεύοντας 25 ανθρακωρύχους, κάτω από την γη. Οι συνάδελφοι τους προσπάθησαν να τους φτάσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν εξαιτίας της φωτιάς. Και οι 25 άνδρες πέθαναν. Όταν οι διασώστες βρήκαν τα πτώματα μια εβδομάδα αργότερα, είδαν ότι οι νεκροί είχαν συσσωρευτοί σε τέσσερις διαφορετικές ομάδες. Μια ομάδα με 6 άνδρες, άφησαν μια τελευταία έκκληση για σωτηρία σκαλίζοντας τα εξής λόγια σε μια σανίδα που βρήκαν εκεί κοντά: «Ο Κύριος μας διατηρεί» έτσι ξεκινούσε το μήνυμα, και τελείωνε με: «Γιατί όλοι μας πιστεύουμε στον Χριστό» Μεταξύ των δύο γραμμών, ήταν τα ονόματα των δύο ανθρακωρύχων. 

5. Ο Όττο Σιμοντς ήταν ένας Γερμανός-Εβραίος, ο οποίος συνελήφθη από τους Ναζί στη Γαλλία. Κρατήθηκε σε ένα στρατόπεδο απέλασης στο βορειοανατολικό Παρίσι μαζί με άλλους 70.000 περίπου κρατούμενους, κατά την διάρκεια του πολέμου. Τον Αύγουστο του 1942, ο Όττο φορτώθηκε σε ένα τρένο μαζί με προορισμό το Άουσβιτς. Εκεί έγραψε ένα γράμμα. Κανείς δεν ξέρει που βρήκε χαρτί, μολύβι και φάκελο.

   Αγαπημένοι μου,
   Στο δρόμο για Πολωνία!
   Τίποτα δεν βοηθάει. Προσπάθησα τα πάντα.
   Σύμφωνα με ισχυρισμούς (το τρένο) πάει προς το Μετζ!
   Πενήντα από εμάς σε ένα βαγόνι.!
   Να είστε γενναίοι και θαρραλέοι.
   Κι εγώ έτσι θα ‘μαι.
   Φιλιά, Όττο

   Πέταξε το γράμμα έξω από το παράθυρο του τρένου. Περιέργως, βρέθηκε από έναν εργάτη, ο οποίος το διαβίβασε στην γυναίκα του Όττο, Μάρθ. Η γυναίκα του προσπάθησε να τον βρει μέχρι και την δεκαετία του 1960, αλλά κανείς δεν τον είδε ποτέ ξανά. Η επιστολή ήταν το μόνο πράγμα που είχε μείνει σε εκείνη από αυτόν. Η οικογένεια του Όττο δώρισε αυτήν την επιστολή στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος στις ΗΠΑ.