Εφυγε από τη ζωή ο μεγάλος συνθέτης Ζακ Ιακωβίδης

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο πολυγραφότατος συνθέτης Ζάκ Ιακωβίδης. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος τον είχε χαρακτηρίσει ογκόλιθο της επιθεώρησης και του ελληνικού κινηματογράφου στην μεταπολεμική Ελλάδα. 

Ο Ζακ Ιακωβίδης έκανε πιο πλούσιο το ελληνικό τραγούδι με πρωτότυπες, για την εποχή του, μελωδίες γράφοντας όχι μόνο ελαφρά τραγούδια, αλλά και κομμάτια ρεμπέτικου ύφους, φεστιβαλικά, έντεχνα, ποπ, σατιρικά, δραματικές μπαλάντες, λαϊκά και θεατρικά. Ο Ζακ Ιακωβίδης, ανάμεσα στα άλλα, βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του 1962 και του 1966 και κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο της «πρώτης Ολυμπιάδας Τραγουδιού» (1967), καθώς επίσης και το Α΄ βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1978 και το 1992. Το πραγματικό του όνομα είναι Γιακόμπ Μπενβενίτσε (Εβραίος της Θεσσαλονίκης) αλλά τα τελευταία χρόνια ασπάστηκε την Ορθοδοξία, βαπτίστηκε Χριστιανός και άλλαξε το όνομά του σε Κωνσταντίνο και είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Κάτια Αθανασία. 

Ο Ζακ Ιακωβίδης, ως επαγγελματίας μουσικός πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Εργάστηκε ως μαέστρος και είναι ο συνθέτης με τα περισσότερα από 100 «χρυσά» σουξέ στο ενεργητικό του. Συνεργάστηκε με μεγαλύτερα ονόματα, όπως οι: Βέμπο, Γούναρης, Μαρούδας, Καίτη Μπελίντα, Φώτης Πολυμέρης, Πάριος, Βοσκόπουλος, Τζένη Βάνου, Μαίρη Λίντα κ.ά. Μερικές από τις μεγάλες του επιτυχίες είναι τα: «Να το πάρεις το κορίτσι», «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί», «Σαν της γαρδένιας τον ανθό», «Είναι μια ώρα δύσκολη, του χωρισμού η ώρα», «Την αγαπούσα, το παραδέχομαι», «Πού να ‘ναι ο ίσκιος σου Θεέ», «Έλα», «Βρέχει, ψιλοβρέχει», «Οι αμαρτίες μου» Η ιστορία του Ζακ Ιακωβίδη μοιάζει με τραγούδι χαράς και πίκρας Γεννημένος το 1925, εβραϊκής καταγωγής από τη Θεσσαλονίκη, με πατέρα έμπορο, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα πουλώντας οικιακά και γραμμόφωνα. Μεγάλωσε στη γειτονιά της τότε πλατείας Αγάμων, σήμερα πλατεία Αμερικής . Απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών. Στην κατοχή όλη η οικογένεια συνελήφθη από τους Γερμανούς και εστάλη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέλσεν. 

Έζησε σε φριχτές συνθήκες και επέστρεψε οικογενειακώς στην Ελλάδα μετά από τρία βασανιστικά χρόνια. Έγραψε το πρώτο του τραγούδι σε στίχους του Μίνου Μάτσα. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήταν η «Αγαπούλα» με τον Φώτη Πολυμέρη. Ακολούθησαν συνεργασίες με τους Κούλα Νικολαϊδου, Νίκο Γούναρη, Τώνη Μαρούδα. Τριτοετής της Φυσικομαθηματικής Σχολής διέκοψε τις σπουδές του για να καταταγεί εθελοντής στο στρατό, κερδίζοντας μια θέση στην μπάντα της χωροφυλακής. Μετά την απόλυσή του συνεργάσθηκε με τον Νίκο Μουρκάκο. Η Καίτη Μπελίντα τον έμπασε στην επιθεώρηση. Ακολούθησαν επιτυχίες με την Μαριάνα Χατζοπούλου, τη Ρένα Βλαχοπούλου, την Παμέλα, τη Βέμπο, τη Μαίρη Λίντα, τη Τζένη Βάνου. Ξεχωριστή η συνάντησή του με τον Πάριο που του έγραψε το «Την αγαπούσα παραδέχομαι»... Η τελευταία του δουλειά ήταν πέρσι με τον Γιάννη Πετρόπουλο. Τον Φεβρουάριο του 2011 τιμήθηκε στον Παρνασσό για την προσφορά του στον πολιτισμό από τον Σύλλογο Φίλων της Ελαφράς Μουσικής.