Είναι κάποιες ιεροσυλίες που όσο ευρύχωρο νου κι αν κουβαλάς δύσκολα τις αντέχεις. Όπως για παράδειγμα αυτό που συνέβη στην κορυφή του Γιούχτα, στον Αφέντη Χριστό. Δεν είναι απλά πως βρέθηκε κάποιος ανόητος, ψυχασθενής ή βέβυλος που αμαύρωσε το χώρο. Είναι που με την πράξη του θέτει σε κίνδυνο ένα χώρο καταφυγής, προσκύνησης και λατρείας για τους πολλούς περιηγητές που τον επισκέπτωνται με την βεβαιότητα (χρόνια τώρα) πως θα βρουν την πόρτα του ανοιχτή, μετά από ώρα πεζοπορίας και ανάβασης.
Ο Αφέντης Χριστός πέρα από το γεγονός ότι είναι η μοναδική τετράκλιτη εκκλησία της Ελλάδας, με την όμορφη ιστορία του ναυτικού που φέρεται να την έταξε όταν από το πέλαγος ως ναυαγός αγνάντευε το Γιούχτα κι ευχόταν να σωθεί για να την χτίσει, είναι κι ένας από τους λίγους τόπους πέριξ του Ηρακλείου που συγκεντρώνει τόσο απλόχερη φύση, ομορφιά και γαλήνη γύρω του. Αν κάτι πράγματι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να πετύχει αυτός που την αμαύρωσε είναι το κλείσιμο της εκκλησίας και ο αποκλεισμός όσων καταφεύγουν εκεί από το χώρο της.