"Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά"

Του Ν. Τζανάκη

Αναπληρωτής Καθηγητής

Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Κρήτης

Μετά από 5 χρόνια συνεχούς οικονομικής και συνεπακόλουθης κοινωνικής κρίσης όλοι οι σκεπτόμενοι συμπολίτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα εν πολλοίς εκπορεύεται και κατευθύνεται με χειρουργική ακρίβεια από ένα παγκόσμιο λόμπυ golden boys. Απώτερος σκοπός η μαζική συσσώρευση του πλούτου και η απογύμνωση του συνόλου της κοινωνίας από τα στοιχειωδέστερα δικαιώματα εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Σύμφωνα με ανεξάρτητους ακαδημαϊκούς οικονομικούς αναλυτές το απάνθρωπο λόμπυ των απανταχού πλουτοκρατών έχει αφαιρέσει 3 παγκόσμια εισοδήματα από την ανθρωπότητα την τελευταία 10ετία. Η Ελληνικής κοινωνία ενεής, παρακολουθεί την συστηματική καταβαράθρωση της αξιοπρέπειας της βυθισμένη κυριολεκτικά σε μια απελπισμένη απάθεια. Η παθητικότητα της κοινωνίας μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην συστηματική επί δεκαετίες έκπλυση της στον αρωματισμένο βόρβορο της υπερκατανάλωσης και στην απόλυτη εξάρτηση της διατροφικά, ενεργειακά και πολιτισμικά από τις χώρες, δήθεν συμμάχους της, "πρότυπα" μιας ανθρωποκτόνου και περιβαλλοντοκτόνου παραγωγικότητας. Η ημετέρα πολιτική τάξη στο σύνολο της, ξεκομμένη τελείως από την κοινωνική πραγματικότητα, προσπαθεί να στήσει τις συνθηματολογικές ξώβεργες της αντιμετωπίζοντας τους ψηφοφόρους ως χούλιγκαν-οπαδούς. Χωρίς καμία διασύνδεση με την κοινωνία η πολιτική τάξη στο σύνολο της κινείται με βάση τα επικοινωνιακά ραντάρ των στρατευμένων σε ύποπτες αποστολές δημοσιογραφικών κέντρων. Συγχυσμένη, χαμένη, απελπισμένη η κοινωνία αντιδρά σπασμωδικά, επώδυνα και συχνά άσκεφτα σε αποφάσεις και ενέργειες που την βυθίζουν ακόμη περισσότερο σε μια μαζική ανυποληψία. Πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας τάσσονται στο πλάι πολιτικών εκτρωμάτων; Τι να υποθέσει κανείς, ότι δεν υπάρχει συλλογική ή ατομική μνήμη; Είναι πολύ πρόχειρο να αποδίδουμε όλο αυτό το φαινόμενο στην οικονομική και πολιτική κρίση. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Τις αιτίες πρέπει να τις αναζητήσουμε στην συστηματική επί δεκαετίες διάβρωση των κοινωνικών, πολιτισμικών και εθνικών μας χαρακτηριστικών, πρωτοστατούντων των κατά καιρούς κρατούντων.

Αμείλικτο παρά τις δυσκολίες γεννάται το ερώτημα τι πρέπει να κάνουμε ως άτομα, ως οικογένεια ως κοινωνία. Γνώμη μου και πεποίθηση μου είναι ότι μόνος τρόπος αντίστασης είναι να βρούμε και να χρησιμοποιήσουμε τις αρχέγονες υλικές και άυλες αξίες της πατρίδας μας και με αυτές να κτίσουμε το μέλλον μας μέσα σε ένα κόσμο σύνθετο και ανταγωνιστικό. Ας προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την δική μας κοινωνική θέση χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τον απαράμιλλο πολιτισμό της Ελλάδας μας στις τέχνες, στην διατροφή, στον αειφόρο τρόπο ζωής που μας δίδαξαν οι πρόγονοι μας. Δεν προτείνω την οργάνωση της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής μας σε παλιά και παρωχημένα πρότυπα. Εισηγούμαι την μετουσίωση και αξιοποίηση του ανεπανάληπτου ελληνικού πολιτισμού σε σύγχρονες μορφές παραγωγικής και κοινωνικής ζωής. Πιστεύω ακράδαντα πως η αριστεία, ο κοινωνικός και όχι ο ατομικός πλούτος, η αλληλεγγύη και ο ανιδιοτελής ακτιβισμός πρέπει να κυβερνούν τις προσωπικές επιδιώξεις μας. Αν αυτά τα τηρήσουμε τότε η κρίση μπορεί να είναι το εφαλτήριο ενός νέου Ελληνικού ανθρωποκεντρικού πολιτισμού. Θα τελειώσω με τον επίλογο του ποιητή στην ομιλία του κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ. Μοιάζει περισσότερο από ποτέ τόσο μα τόσο επίκαιρος.

"Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας"