Καλοκαιρινό Φεστιβάλ: Ο Τρύγος !!! Είσοδος ελεύθερη

Είναι κάτι πανηγύρια που δεν διαφημίζονται με αφισοκόλληση. Πρόσκληση δεν σου στέλνει κανείς. Και η συμμετοχή έχει μία γλυκιά κούραση. Το δρώμενον διαδραστικόν! 
Τα τραγούδια αυθόρμητα, παράφωνα συχνά, αλλά εξαιρετικά κεφάτα. Η σκηνή: ένα αμπέλι. Φεστιβάλ: Ο τρύγος. Πρόωρος σ' αυτά τα μέρη. Έναρξη: Ώρα 6.00 το πρωί. 

Είπα να μην το χάσω! Έβαλα ό,τι πιο παλιό και πιο δροσάτο και ξεκίνησα. Παιδί της πόλης ούσα, ξαφνιάστηκα με τα γέλια των κατ’ επάγγελμα τρυγητάδων όταν με αντίκρισαν. Οι απορίες λύθηκαν σύντομα. Βερμούδα και τοπάκι απαγορεύονται δια ροπάλου. Οι άνθρωποι της υπαίθρου ξέρουν καλά το αντίθετο. Ο ήλιος θέλει ρούχα. Πουκάμισα με μακριά μανίκια και παντελόνια που να κρύβουν όλο το πόδι, πλατύγυρα καπέλα και παπούτσι κλειστό. Και γυαλιά ηλίου (βεβαίως βεβαίως). Σαν καμηλιέρης στην έρημο. 
Το τσαπράζι μου στο χέρι και ήμουν έτοιμη για τη Διονυσιακή τελετή.  Οι μετεωρολόγοι επιμένουν πως είναι η πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Κι όμως το πρωί βρήκα τα αμπελόφυλλα να χρυσίζουν στην δροσούλα. Γύρω μου επιδέξια χέρια τρυγούσαν τα σταφύλια με γοργό ρυθμό, τηρώντας ευλαβικά τις σειρές των κλημάτων κατά μήκος. Οι κουβαλητές (με ειδικά μαξιλάρια στον ώμο) μετέφεραν τα γεμάτα κοφίνια στον οψιγιά (χώρος επίπεδος όπου επρόκειτο να απλωθεί η σταφίδα). Οι απλώστρες «βάπτιζαν» τα σταφύλια σε μία δεξαμενή με καυστική ποτάσα και τα άπλωναν με γάντια στον ήλιο. 

Στις 10 πια ο ιδρώτας έσταζε στα πρόσωπα όλων μας. Ώρα για κολατσιό, κατά πως είπε ο αμπελουργός. Χρόνια είχα να δω τροφές να ξεπροβάλλουν από μαντήλια δεμένα χιαστί. Ντομάτες, ελιές, παξιμάδια, τυρί. Και λίγες ρακές που κατέβηκαν αργά. «Καύσιμη ύλη» έλεγε γελώντας ο κεραστής μας. Ξαναμπήκαμε στο αμπέλι με νέα όρεξη. Το τραγούδι άρχισε. Ένας να ξεκινά κι οι άλλοι να ακολουθούν. Τους κοίταζα και είχα την αίσθηση ότι ταξίδεψα κοντά τους με μηχανή του χρόνου. Κάπου σε ένα κοντινό παρελθόν. Χωρίς κινητά, προθεσμίες, άγχη, θεωρίες, αναλύσεις. Εδώ το μόνο που είχε σημασία ήταν ο ήλιος. Πόσο ψηλά φτάνει. Κι αυτό πάλι σαν ψευτοπροθεσμία. Κανείς δεν αγχωνόταν.  
Το μεσημέρι ο ίσκιος μιας ελιάς μας περίμενε. Οι προνοητικοί είχαν φροντίσει για τις σούβλες από νωρίς. Το κρέας σχεδόν έτοιμο. Οι μπύρες στην «κατάψυξη» (στον ποταμό δηλαδή). Πατάτες στο μαυροτήγανο και το κρασί της περασμένης σοδειάς δροσερό.  Με ένα μεγάλο σεντόνι στρωμένο καταγής (για τραπέζι) απόλαυσα ένα από τα πιο νόστιμα γεύματα της ζωής μου. Λες και οι γεύσεις ξανάπαιρναν νόημα. 
Και το κρασί, σπονδή στο Διόνυσο. Σοφοί αρχαίοι μου πρόγονοι, πόσο καλύτερα από μένα ζούσατε! Ανάθεμα την «πρόοδο» –σκεφτόμουν- στο τέλος της μέρας.

M.Kορνάρου