Το 1669 ο Πορθητής Πασάς απαγόρευσε να κτυπούν καμπάνες σ΄ όλες τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Κρήτης. Ο τότε ιεροδιάκονος όμως της Μονής Αρκαδίου, ο Νεόφυτος Πατελάρης, που ήταν τουρκομαθής, έσπευσε με δώρα στο στρατόπεδο του πορθητή στο Τυμπάκι και τον παρακάλεσε να επιτρέψει τουλάχιστον τη χρήση της καμπάνας του Αρκαδίου. Ο Πορθητής δέχτηκε τα δώρα, εκτίμησε τις γνώσεις και τον τρόπο του κληρικού και επέτρεψε την κατ΄ εξαίρεση χρήση. Μετά απ' αυτό η Μονή Αρκαδίου έφερε την ονομασία "Τσανλί Μαναστίρ" που σημαίνει "ο δικαιούχος κώδωνας", η μόνη δηλαδή καμπάνα που δικαιούτο να ηχεί.
(Στην φωτογραφία φαίνεται η ουρά αρκετών χιλιομέτρων που σχημάτισαν τα σταθμευμένα οχήματα από το χώρο της Μονής Αρκαδίου)
Σήμερα, 345 χρόνια μετά το Αρκάδι επιβεβαίωσε με τρόπο αλληγορικό ότι εξακολουθεί να διατηρεί το προνόμιο της .. μοναδικής καμπάνας που "ηχεί" ακόμη στην Κρήτη. Κι ο τρόπος που κλήρος και λαός του νησιού στάθηκε πάλι ενωμένος απέναντι στην απειλή του περιβάλλοντός μας από την υδρόλυση των χημικών στη Μεσόγειο, θυμίζει το μεγαλείο που έδειξε η κρητική ψυχή όποτε η ιστορία της το ζήτησε.