ΟΦΗ: Από κει πάνω ο Ευγένιος θα καμαρώνει…

Ανάψανε φωτιά και μεγαλώνει. Κι απ’ άκρη σ’ άκρη καίει το νησί. Ο ΟΦΗ είναι -το δίχως άλλο- η πιο ελκυστική ομάδα της φετινής Super League.

Η πίστη. Η πίστη, καμιά φορά, μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά. Να νικήσει τον χρόνο, να κινήσει την γη και τον ουρανό μαζί, να αλλάξει την φορά των πλανητών. Δύο χέρια που σταυρώνουν στο στήθος κοντά στο μέρος της καρδιάς, μια ευχή από τα βάθη της ψυχής ενός παιδιού, καμιά φορά αρκούν. Αρκούν για να μετατρέψουν το αδύνατο, σε δυνατό.
Η άμμος στην κλεψύδρα είχε σωθεί. Κάτι κόκκοι είχαν απομείνει. Ο ΟΦΗ δεν ήταν απλώς με το ενάμιση πόδι στην Football League 2 ήταν και με τα δύο, τα πρώτα μάτια είχαν αρχίσει να υγραίνονται στο Γεντί Κουλέ.
Απέμενε μόνο μία ζαριά. Ο 15χρονος Αντώνης Μπουμάκης έβαλε ευλαβικά τα χέρια του στο στήθος κι άρχισε να ζητά την άνωθεν βοήθεια. Η κάμερα ζούμαρε πάνω του. Ο σκηνοθέτης τον έκανε κάδρο. Το πλάνο της χρονιάς.
Το φάουλ του Ναμπί ήταν εκτελεσμένο με χειρουργική ακρίβεια χιλιοστού. Εκατό φορές να το ξανακάνει αδύνατον να ξαναπεράσει την μπάλα από την μάτι της βελόνας. Ο ΟΦΗ σώθηκε με τον πιο… in extremis τρόπο, ο Πλατανιάς βίωσε την δική του κόλαση και ο Αντώνης επιβραβεύτηκε με ένα εισιτήριο διαρκείας, δηλώνοντας με την παιδική του αγνότητα: «Ο ΟΦΗ είναι η ζωή μου». 

Η λύτρωση δεν ήταν όμως και το τέλος στις φουρτούνες. Εκεί που ο ΟΦΗ πίστευε ότι είχε βρει έναν ώμο να ακουμπήσει, δύο έμπιστα ζευγάρια χέρια να εμπιστευτεί το πρόβλημα με το δίπλωμα του Χάιμε Βέρα, έστειλε αυτόν και τον Αλεχάντρο Ίσις ξανά πίσω στην Χιλή και τους Κρητικούς ξανά στην γύρα, στο ψάξιμο για προπονητή, με τελική ετυμηγορία έναν ρούκι, τον Γιώργο Σίμο. Ρίσκο. Μεγάλο ρίσκο, που θα έπαιρναν μόνο άνθρωποι με άριστη γνώση του αντικειμένου.
Από φουρτούνες; Πες στον ΟΦΗ για φουρτούνες. Τα κύματα στις ολλανδικές θάλασσες δοκίμασαν γερά το κρητικό σκαρί που πήγε εκεί για να δοκιμάσει τις αντοχές του. Πέντε σερί ήττες στα φιλικά. Έξι γκολ από τα δεύτερα του Άγιαξ, τρία από την Έουπεν, άλλα τόσα από την Έμεν. Δίμπαλο από την Μπίρσχοτ και την Βίλεμ. Το όλον 16 τέρματα για τους άλλους, μόλις τέσσερα για τον ΟΦΗ. Τα πρώτα ουρλιαχτά στο νησί έφτασαν μέχρι τις Κάτω Χώρες. «Που πάμε με άβγαλτο προπονητή;», «που πάμε με αυτή την άμυνα;». 
Αν ο ΟΦΗ ξεχωρίζει για κάτι είναι για το γεγονός ότι έκλεισε τα αυτιά του στις καφενειακές συζητήσεις. Δεν τις ακούει. Δεν τις λογαριάζει. Οι εξωτερικοί θόρυβοι δεν δημιουργούν ούτε απόκλιση εκατοστού από το αρχικό πλάνο. 

Ανοίγοντας το λήμμα της wikipedia για να τσεκάρεις το οργανόγραμμα του συλλόγου, καταλαβαίνεις το γιατί. Όλα τα παιδιά του Ευγένιου εκεί, ενωμένα. Ο Γιάννης Σαμαράς με τον γιο του, ο Ηλίας Πουρσανίδης, ο Γρηγόρης Τσινός, ο Παύλος Αδάμος, ο Γιώργος Σίμος, ο Αλέξης Αλεξούδης ο Νίκος Νιόπλιας, όλο και κάποιον θα ξεχνάω. Τόση συσσωρευμένη ποδοσφαιρική γνώση, που ότι και αν λένε οι τρίτοι, από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. 
Από την ώρα που ο ΟΦΗ έλυσε το βιοποριστικό του πρόβλημα, έπαψε να δουλεύει μεροδούλι - μεροφάι με τον ερχομό του Μιχάλη Μπούση, ο πήχης ανέβηκε ψηλά. «Να χτίσουμε κάτι με ταυτότητα. Με ποδοσφαιρική ταυτότητα. Να ξεφύγουμε από την ελληνική λογική, με όποιο κόστος κι αν έχει αυτό». 

Τα πρόσωπα στο ρόστερ προσεκτικά επιλεγμένα, να είναι συμβατά με τον χώρο, το χρόνο, το ύφος, το οικονομικό. Ο κόουτς το ίδιο. Η φιλοσοφία σταθερή. Σεβασμός στο ποδόσφαιρο. Να κυλάει η μπάλα. Αυτό που θα ήθελε να βλέπει και ΕΚΕΙΝΟΣ από ψηλά.
Μετά από 5 αγωνιστικές, ο ΟΦΗ είναι αυτό που λένε έξω η team to watch. Όχι γιατί έχει τρυπώσει στην πρώτη τετράδα, ούτε για τους 10 βαθμούς που έχει ήδη στο σακούλι. Είναι κυρίως για το… πως. 
Οι Κρητικοί με την μπάλα τους χορταίνουν το μάτι και την ψυχή. Δεν έχουν τα λαμπερά ονόματα, μηδέ τα παχιά συμβόλαια μα είναι πρώτοι σε τελικές (75’) με μεγάλη διαφορά από την ΑΕΚ (66) και πολύ μπροστά από τους πατρίκιους Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ. Είναι η ομάδα που εκτελεί με μεγαλύτερη συχνότητα από κάθε άλλη εντός περιοχής (δείγμα υγιούς ανάπτυξης), έχει την δεύτερη πιο παραγωγική επίθεση, είναι ανάμεσα στις ομάδες με τα λιγότερα λάθη και τα περισσότερα κλεψίματα. Όσο για τους αντιπάλους του; Ασφυκτιούν. Έχουν κατά μέσο όρο τις λιγότερες εύστοχες μεταβιβάσεις απέναντι του.
Από το ομαδικό καλό, προκύπτει και το ατομικό. Είναι αδύνατον το μάτι να μην πέσει στον βιρτουόζο οργανωτή Χουάν Νέιρα, τον αυθεντικό πολεμιστή Μιγκέλ Μεγιάδο, τον σπιρτόζο εξτρέμ Λισάντρο Σεμέντο, τον ακούραστο Σακόρ και τους «δικούς μας» Μάνο, Τσιλιανίδη, Κοροβέση που βρήκαν τη γη της επαγγελίας στο Ηράκλειο.

Στην μοναδική φετινή του ήττα στον Βόλο, ο ΟΦΗ μέτρησε 19 τελικές. Ήταν -το δίχως άλλο- το ομορφότερο ματς της φετινής Super League, δημιουργούσε την παραίσθηση ότι βλέπεις παιχνίδι της Premier League.
Στις 5 πρώτες αγωνιστικές, στο Ηράκλειο έχουν κατέβει ήδη 3 βραβεία MVP και άλλο ένα για το κορυφαίο γκολ! 
Στο Γεντί Κουλέ τα άδεια καρεκλάκια ολοένα και λιγοστεύουν. ΜΕ μέσο όρο 3395, ο ΟΦΗ είναι 6ος στα εισιτήρια χωρίς να έχει δώσει ακόμα κάποιο εμπορικό εντός έδρας παιχνίδι. 
Οι στίχοι από τα «Μαλαματένια λόγια» αίφνης γίνονται πράξη: 
«Ανάψαμε φωτιά και μεγαλώνει κι απ'άκρη σ'άκρη καίει το νησί
γενίτσαροι κανένας δε γλιτώνει - οι Ομιλήτες είμαστε μαζί,
λατρεύουμε τον ΟΦΗ και την Κρήτη και το καμίνι τώρα ξαναζεί».

Μιλώντας στο συνδρομητικό κανάλι με το διαρκείας ανά χείρας και το καμάρι να ξεχειλίζει, ο 15χρονος Αντώνης Μπουμάκης έδωσε άλλη μία προφητεία: «Φέτος θέλω να δω Ευρώπη τον ΟΦΗ για να μπει στην 6αδα και να παλεύει». 
Η πίστη. Η πίστη, καμιά φορά, μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά. Να νικήσει τον χρόνο, να κινήσει την γη και τον ουρανό μαζί, να αλλάξει την φορά των πλανητών. Δύο χέρια που σταυρώνουν στο στήθος κοντά στο μέρος της καρδιάς, μια ευχή από τα βάθη της ψυχής ενός παιδιού, καμιά φορά αρκούν. Αρκούν για να μετατρέψουν το αδύνατο, σε δυνατό.
ΠΗΓΗ