Οι γειτονιές που μοσχοβολούν και τα "κλεμμένα" χρόνια...

"Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη".
Ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. Επίκαιρο ή όχι; Θα δείξει...
«Μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη…». Για ποιες γειτονιές όμως μιλάει το τραγούδι; Πάντως όχι για τις σημερινές, εκείνες από το σκληρό μπετό, σε κυριολεκτική αλλά και μεταφορική βάση. Το τραγούδι αυτό από την αρχή μέχρι και το τέλος, σε συνδυασμό πάντα με τη μουσική του Μίκη, με πάει πίσω, σε χρόνια που δεν έζησα αλλά έχω ακούσει αρκετά γι’ αυτά.

Σαν να το βλέπω μπροστά μου: Έξω από το μικρό σπιτάκι της οδού τάδε, κάθεται μία γυναίκα, μεγάλης ηλικίας. Το σκηνικό της είναι μια ξύλινη καρέκλα (από αυτές που σήμερα αν καθίσεις σε πιάνει η μέση σου επειδή είναι άβολες). Έχει καθίσει μακριά από τον τοίχο γιατί μόλις τον έβαψε με ασβέστη. Δίπλα της ένα μικρό τραπεζάκι που μετά βίας χωράει να βάλεις τρία φλιτζάνια καφέ και παραδίπλα μια γλάστρα με βασιλικό. Αρχίζει και πλέκει πίνοντας παράλληλα τον καφέ. Ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβει, έχει καθίσει δίπλα της ένα μικρό παιδάκι από τη γειτονιά.  Δεν κάνει τίποτα. Απλώς κοιτάει τη γιαγιά που πλέκει. Εκείνη, δεν έχει ανάγκη την παρέα του γιατί όλη μέρα το σπίτι της είναι γεμάτο από τα εγγόνια της που, ζωή να’ χουν, ξεπερνούν τα 10. Βλέποντας όμως ότι το παιδάκι μένει εκεί, ακίνητο και υπερβολικά ήσυχο, του πιάνει την κουβέντα. Και η κουβέντα καταλήγει σε ιστορίες που έχει ζήσει η γιαγιά. Ο Παύλος, την ακούει αποσβολωμένος. Ούτε την δασκάλα του δεν προσέχει τόσο. Οι ώρες περνούν και η γιαγιά ακόμα του μιλάει. Εκείνος δεν λέει να φύγει. Φαίνεται πως είχε ανάγκη από ιστορίες και συμβουλές ο μικρός Παύλος από τη σοφή γιαγιά της γειτονιάς. Δεν θα σας κουράσω. Και οι δυο επέστρεψαν σπίτι τους, ήρεμα και ωραία.

Το παραπάνω σκηνικό, όπως και πολλά άλλα από τις παλιές γειτονιές που είχαν ως πρωταγωνιστή την ηρεμία και την συντροφικότητα, είναι κάτι που δεν το ξέρω γιατί σήμερα, καλώς ή κακώς, τέτοιες σκηνές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σήμερα κανείς δεν έρχεται να σου μιλήσει αν δεν έχει κάτι να σου πει. Η γιαγιά όμως βρήκε πολλά να πει στον μικρό Παύλο. Σήμερα κανείς δεν βρίσκει τίποτα. Περπατάς στη γειτονιά σου, βλέπεις άτομα που τα γνωρίζεις και καμιά φορά δεν γυρίζουν καν να σου ψελλίσουν ούτε ένα «γεια», λες και τους έκανες κάτι. Δεν βγαίνουμε στη γειτονιά για κουβέντα πια. Μας έχει φάει το άγχος και η αγωνία για το αύριο, ξεχνώντας πως αν για λίγο ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τον καλό μας γείτονα, ίσως και να μάθουμε κάτι που πριν δεν ξέραμε, κάτι που μπορεί να λύσει απορίες.

Και μπορεί το παραπάνω με τη γιαγιά και τον μικρό Παύλο να είναι προϊόν της φαντασίας μου, εν τούτοις, θεωρώ πως αν το καλοσκεφτείς κι εσύ που τώρα διαβάζεις αυτές τις σειρές, θα διαπιστώσεις πως υπάρχει μια μεγάλη δόση αλήθειας μέσα σε όλο αυτό. Ποιος έκλεψε αυτά τα χρόνια; Και ακόμα χειρότερα, ποιος είναι εκείνος που δεν αφήνει να τα πάρουμε πίσω; Είναι κάποιος άλλος ή μήπως είμαστε εμείς; Όποιος και να’ ναι, εγώ θέλω να τα ζήσω … 

Γιώργος Ι. Παπαδάκης / Δημοσιογράφος Ράδιο Κρήτη - ekriti.gr

Διαβάστε επίσης:

Κρήτη: Συγκινεί η 109 ετών γιαγιά που λέει τα κάλαντα και αναπολεί στιγμές της ζωή της (βίντεο)

Κρήτη: Σοβαρό τροχαίο παραμονή των Χριστουγέννων (βίντεο)

Ηράκλειο: "Ένας δεν πίνει, όλοι επιστρέφουν" - Σημαντική δράση για αναίμακτα Χριστούγεννα