Δυο κόσμοι, δυο δρόμοι ...

Ο κόσμος μας ο πραγματικός, ο σκληρός, ο λαϊκίστικος - κατά το ρηθέν του συρμού - και ο άλλος ο γυάλινος, ο απαλλαγμένος από ενοχές! Ο άμεμπτος, ο φρουρός όλων ημών με το άλλοθι λίγο πριν τη δίκη: δε φταίμε εμείς, φταίει η τρόικα τι να κάνουμε; Μπροστά στη «Λερναία Ύδρα», τη «Σκύλα και τη Χάρυβδη» εμείς αδυνατούμε . Θέλουμε αλλά δεν μπορούμε, καταλαβαίνουμε αλλά αδυνατούμε, θέλουμε την ανάπτυξη στο τόπο τούτο αλλά δεν μπορούμε να κινηθούμε αν δεν περάσουμε από τη λογοκρισία της τρόικας και της ευρωπαϊκής επιτροπής….

Εμείς λοιπόν, οι άλλοι που πρέπει να υπομένουμε όλα τα δεινά και να τιμωρηθούμε βάναυσα δίχως άλλοθι ,τώρα πλησιάζει η ώρα να τραβήξουμε άλλο δρόμο, εκείνο που ωφελεί εμάς κι όχι εσάς! Έχουμε τελικά τη δύναμη αρκεί η θέληση να βοηθήσει και η γνώση να ενδυναμώσει την υλοποίηση της πράξης! Έτσι ίσως δε θα λαϊκίζουμε λέγοντας και ξαναλέγοντας ότι το γάλα των παιδιών μας κοστίζει το διπλάσιο, απ’ ότι κοστίζει στη Γερμανία με μισθούς αξιοπρεπείς εν αντιθέσει με τους δικούς μας, που έχουν πέσει στα τάρταρα. Τώρα θ’ ακολουθήσουμε επιτέλους το δρόμο το δικό μας, του συμφέροντος κυρίως της Ελλάδος, για να ευελπιστούμε στην ανάπτυξη!

Ανάπτυξη, αυτήν που εννοούμε εμείς .. χωρίς χημικά, με καθαρό περιβάλλον, με δρόμους που θα μεταφέρουν τα προϊόντα μας στις ευρωπαϊκές αγορές, με προϊόντα προσεγμένα και καλώς συσκευασμένα βασισμένα στην οικολογική σκέψη κι όχι στο ατομικό και ευκαιριακό κέρδος. Ανάπτυξη στον τομέα της υγείας, της παιδείας, του τουρισμού χωρίς φανφάρες περισσές και χωρίς πολλά «θα» αλλά με προσωπική και ομαδική εργασία, με όραμα και στόχο. Αυτό που λείπει στον άλλο κόσμο, εκείνον το γυάλινο, τον κουφό, τον αόμματο, τον ανέγγιχτο από ευαισθησίες του πραγματικού, του δικού μας, του χειροπιαστού!

Η Ευρώπη για να προχωρήσει πρέπει να ‘χει κοινή πολιτική οικονομική κυρίως, νομισματική και στρατιωτική ένωση ώστε να υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης. Βάζοντας έτσι τις βάσεις για να περάσουμε στην περίοδο της σταθερότητας. Πρέπει να πιέσουμε για τις αλλαγές στην Ευρώπη. Θα πρέπει να δούμε ποιά Ευρώπη θέλουμε και να βοηθήσουμε ώστε να ‘ρθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και πάλι ο άνθρωπος και η αλληλεγγύη των λαών κι όχι το τεράστιο χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των χωρών του βορρά και του νότου!

Πιστεύουμε στην Ευρώπη ή όχι; Δυο δρόμους πρέπει να ακολουθήσουμε; Να δανειζόμαστε ώστε να φτάσουμε στην ισοπέδωση χωρίς ελπίδα, ούτε φως ανάκαμψης και καλύτερων ημερών; Γυρνάμε στον μεσαίωνα; Ή της προσωπικής και ομαδικής δουλειάς; Τι επιλέγουμε λοιπόν; Λόγια, λόγια του καιρού – «έπεα πτερόεντα»- χωρίς πράξεις; Χωρίς στόχους; Χωρίς οράματα; Μιλάμε και εννοούμε πραγματική ανάπτυξη όταν έχουμε στόχο και προσπαθούμε να τον υλοποιήσουμε όταν έχουμε όραμα, για μια Ελλάδα ισάξια των άλλων αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης κι όχι ο φτωχός - επαίτης συγγενής της!

Δυο κόσμοι, δυο δρόμοι, δυο γλώσσες! Αναρωτιέμαι μήπως ο δικός σας κόσμος με τη δική σας ξύλινη και συχνά χλιαρή γλώσσα, θέλει μόνο να καρπωθεί τον υπόγειο και υποθαλάσσιο πλούτο των χωρών του νότου, ώστε να ευημερεί μέσα στο γυάλινο κλουβί δίχως ενοχές, απαλλαγμένος από οποιαδήποτε υποχρέωση για ανάπτυξη, οργάνωση και επανένταξη των χωρών που δεινοπαθούν;! Δίχως την ηθική υποχρέωση να σκύψουν πάνω στους λαούς που οι ίδιοι χειραγώγησαν, με τις πολιτικές τους και τους οδήγησαν στη μόνη οδό, της εξόδου από την ίδια τη Ζωή!

Εύα Καπελλάκη - Κοντού