Ραγίζει καρδιές η γιαγιά του μικρού Σπύρου: "Έφυγες και ο θάνατος παύει να με τρομάζει"

Τα λόγια της Αθηνάς, γιαγιάς του Σπύρου Σαλούστρου που "έσβησε" στο ΠΑΓΝΗ στις 7 Ιανουαρίου, σκίζουν καρδιές.

Διαβάστε τα όπως τα δημοσιεύει η "Ανωγή"

 

Για το Σπύρο μου, το δικό μου Σπύρο.

Ήρθες όταν δεν δε περίμενα και έφυγες όταν δεν το περίμενα τόσο ξαφνικά.

 Ήρθε ο καιρός να πω και εγώ δυο λόγια πικραμένα,

που τα έχω μέσα στη καρδιά από καιρό κρυμμένα.

Ήρθες που σε περίμενα να αλλάξεις τη ζωή μου,

κι αντί για γέλιο έφερες το πόνο στη ψυχή μου.

Πάλευες για να κρατηθείς παιδί μου στη ζωή μας,

και τη χαρά που στέρησες να δώσεις στη ψυχή μας.

Ήρθες στη ζωή μας και έπαιξες ένα ρόλο που σου άξιζε, ένα ρόλο πρωταγωνιστή. Ήσουν ήρωας, γενναίος, επαναστάτης! Έδωσες μάχες και τις κέρδισες, πάντα έβγαινες νικητής. Ήρθε όμως μια βροχερή μέρα του Γενάρη που η μοίρα αποφάσισε διαφορετικά. Το έργο τελείωσε και ο πρωταγωνιστής έπρεπε να φύγει. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια, σε ήθελε κοντά του. Σε έστειλε στη γη να μας μάθεις τι θα πει αγάπη, θάρρος, δύναμη, κουράγιο και τόσα πολλά άλλα που θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας και στη καρδιά μας. Δε θα σβήσουν ποτέ!

Τυχεροί όσοι σε γνώρισαν, ευλογημένοι όσοι σε άγγιξαν! Η θύμηση σου δεν θα ξεθωριάσει ποτέ, πάντα θα είσαι δίπλα μου, δίπλα μας, μέσα από τα λόγια σου, το χαμόγελο σου, τη μυρωδιά σου και τόσα άλλα που κάναμε μαζί. Τα τελευταία λόγια σου εκείνο το μοιραίο βράδυ: “Αθηνά αύριο θα έρθεις;”. Μόνο που ήρθα διαφορετικά…

Μου ‘πες θα ρθείς και μου δώσες το πιο μεγάλο πόνο,

κι αντί για σένα, αγκαλιά, πήρα τα ρούχα μόνο.

Δεν είχες περιθώρια να αντιδράσεις γιατί έφυγες ενώ κοιμόσουν. Έφυγες και άφησες τις μέρες μου άδειες και τις νύχτες μου αβάσταχτες. Κάθομαι ξάγρυπνη και αναπολώ τις στιγμές μας και ονειρεύομαι. Μα πως να ονειρευτώ, για ποιον να ονειρευτώ, όνειρο που δε μοιράζεται με κανένα γίνετε εφιάλτης και με πνίγει.

Κάποτε Σπύρο σου ‘χα πει, αν τύχει και σε χάσω, 

αν δεν πεθάνω, σίγουρα δεν θα ξαναγελάσω.

Δε λιγοστεύει ο πόνος μου, δε σβήνει με τα χρόνια,

πάντα και σένα θα μετρώ, όταν μετρώ τα εγγόνια.

Έφυγες και ο θάνατος παύει να με τρομάζει,

αφού απ’ τα Ανώγεια η σκέψη μου, ξομένει εδά στο Γάζι.

Με το όνομα σου τατουάζ, απού ‘κάμα στη χέρα,

παρηγορούμε πως μπορεί, να ξαναρθείς μια μέρα.

Σ’ αγαπώ πολύ, η γιαγιά σου Αθηνά…