Οι γάτες θεωρούνται συχνά απόμακρες, ανεξάρτητες και ασταθείς στον τρόπο με τον οποίο εκλδηλώνουν την αγάπη τους. Αλλά, σύμφωνα με έρευνες, δείχνουν επίσης σημάδια πένθους μετά το θάνατο ενός άλλου ζώου συντροφιάς στο ίδιο σπίτι - ακόμη και όταν πρόκειται για τον σκύλο της οικογένειας.
Η έρευνα για τη συμπεριφορά των οικόσιτων αιλουροειδών μετά τον θάνατο ενός άλλου ζώου του σπιτιού, κατέγραψε γάτες που δυσκολεύονταν να κοιμηθούν, που δεν έδειχναν ενδιαφέρον για το φαγητό τους ή γρύλιζαν, ενώ άλλες ήταν πιο απαιτητικές σε ό,τι αφορά την προσοχή που τους έδειχναν οι κηδενόμες τους και οι συγκάτοικοί τους.
Η ομάδα πίσω από την έρευνα του Πανεπιστημίου του Όκλαντ στις ΗΠΑ -η οποία δημοσιεύθηκε στο Applied Animal Behaviour Science- δήλωσε ότι τα ευρήματα αμφισβητούν την άποψη ότι οι γάτες είναι αντικοινωνικές και υποδηλώνουν ότι η ψυχολογική εμπειρία της απώλειας μπορεί να είναι καθολική.
Το πένθος είναι ένα καθιερωμένο φαινόμενο στο ζωικό βασίλειο, με τους ελέφαντες, τα δελφίνια και τους χιμπατζήδες, για παράδειγμα, να επιδεικνύουν πολύπλοκες συμπεριφορές, όπως η φύλαξη του σώματος ενός συντρόφου μετά το θάνατο. Πρόσφατη μελέτη Ιταλών ερευνητών έδειξε ότι το φαινόμενο επεκτείνεται και στους σκύλους, οι οποίοι εμφάνιζαν αλλαγές στη συμπεριφορά τους όταν πέθαινε ένας άλλος σκύλος στο σπίτι. Ωστόσο, σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου του Όκλαντ, ήταν λιγότερο προφανές ότι μια γάτα θα εμφάνιζε σημάδια πένθους.
«Ενώ οι σκύλοι, που κατάγονται από ζώα αγέλης, θα μπορούσαν εύλογα να αντιδράσουν πιο έντονα στο θάνατο ενός συντρόφου, οι γάτες υπό ανθρώπινη φροντίδα έχουν προσαρμοστεί να ζουν ανάμεσα σε συντρόφους και η ικανότητά τους να αντιδρούν στην απώλεια ενός συντρόφου χρήζει περαιτέρω μελέτης» δήλωσαν οι συγγραφείς της έρευνας.
«Σε αντίθεση με τους σκύλους, τείνουμε να πιστεύουμε ότι οι γάτες είναι απόμακρες και όχι κοινωνικές» δήλωσε στους Times η καθηγήτρια Τζένιφερ Βονκ, συγκριτική/γνωστική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ και συν-συγγραφέας της μελέτης. Ωστόσο, σημείωσε η ίδια, στην άγρια φύση οι γάτες τείνουν να συνασπίζονται και να σχηματίζουν ιεραρχίες. «Νομίζω ότι τις έχουμε χαρακτηρίσει λανθασμένα» πρόσθεσε η Βονκ.
«Ο χρόνος που τα ζώα συντροφιάς περνούσαν μαζί συμμετέχοντας σε καθημερινές δραστηριότητες προέβλεπε μεγαλύτερες συμπεριφορές που μοιάζουν με πένθος και φοβικότητα, ενώ οι πιο θετικές σχέσεις μεταξύ του επιζώντος και του αποθανόντος ζώου προέβλεπαν μειώσεις στον ύπνο, το φαγητό και το παιχνίδι» αναφέρει η μελέτη.
Ενώ τα αποτελέσματα υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι γάτες θρηνούν, μια εναλλακτική πιθανότητα είναι ότι οι ιδιοκτήτες προβάλλουν τη δική τους στενοχώρια στις τετράποδες συντροφιές τους.
Διαβάστε επίσης