Ο αγώνας ζωής, της Εύας Καπελλάκη

Η Ζωή είναι όμορφη σαν την θωρείς δεν ξέρεις όμως τι εκπλήξεις σού κρύβει, άλλοτε καλές - ανέλπιστες κι άλλοτε δύσκολες - σκοτεινές και ενίοτε απελπιστικές! Όπως αν ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και το σώμα σου αρχίζει να μην σε υπακούει αλλά να παραμορφώνεται, δίνοντας τη σκυτάλη στον πόνο, την απελπισία την μελαγχολία γιατί η ωραιότης της φύσης σε εγκαταλείπει σταδιακά, μέρα με τη μέρα κι εσύ είσαι απροετοίμαστος ψυχικά! Είναι σαν να ζεις διαρκώς ένα εφιάλτη με ανοιχτά μάτια! Αλλά γι’ αυτόν τον εφιάλτη αφήνω να μιλήσει η κ. Νότα Τερζάκη από το Πετροκεφάλι Μεσσαράς Ηρακλείου η οποία ζει εδώ και 60 περίπου χρόνια στη Φανερωμένη, όταν νεαρή κι ερωτευμένη με τον λυράρη της ψυχής της,Κώστα Κοντό, κλέφτηκαν. Εκείνος δε ζει πια κι εκείνη γερόντισσα πλέον πλαισιωμένη με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα αφηγείται σαν σε παραμύθι την περιπέτεια της υγείας της και πώς βιώνει την επί 45 χρόνια αρρώστια της, τη συνοδό πλέον της καθημερινότητάς της!

• Κ. Νότα, θα μας πείτε πώς άρχισε αυτή η περιπέτεια;
• Βεβαίως, θυμάμαι ήμουν περίπου 37 στα 38 όταν ξύπνησα από έντονους πόνους στο σώμα και μετά εστιάστηκαν στα χέρια και τα δάκτυλα των ποδιών. Ξαφνιάστηκα στ’ αλήθεια ήταν κάτι το πρωτόγνωρο η οικογένεια μου και ο καλός μου σύντροφος με καθησύχαζαν με λόγια παρηγοριάς και αγάπης αλλά εγώ καταλάβαινα ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί! Δυστυχώς έτσι έγινε οι πόνοι της παραμόρφωσης των άκρων όπως διέγνωσε ο γιατρός, με καθήλωσαν στο κρεβάτι για ένα ολόκληρο χρόνο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο δενήξερα αν έπρεπε να κλάψω, να βυθιστώ στην μελαγχολία ή να πάρω δύναμη από την αγάπη των δικών μου και να πιστέψω στον εαυτό μου. Υπήρξε μια δύσκολη, μεταβατική περίοδος προσαρμογής στη νέα κατάσταση, στη νέα Ζωή! Γιατί ξέρετε, επρόκειτο για νέα - εντελώς διαφορετική -ζωή από εκείνη που είχα συνηθίσει!
• Η παραμόρφωση όπως λέτε, σταμάτησε κάποια στιγμή ή συνέχισε;Βρήκατε τη σωστή θεραπεία;
• Η παραμόρφωση συνέχισε, μετά από ισχυρή θεραπεία και φαρμακευτική αγωγή κάπου περιορίστηκε ή κάπου ησύχασε,σταμάτησε να ξαποστάσει… Ευελπιστούσα ότι μέχρι εκεί το μαρτύριο, αλλά δυστυχώς ήταν μονάχα μια ελπίδα γιατί συνέχισε σε όλα αυτά τα χρόνια [η παραμόρφωση όπως βλέπετε, των άκρων].Έκανα αλλεπάλληλες εγχειρήσεις,οδυνηρές και δαπανηρές και ακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια ισχυρή φαρμακευτική αγωγή!
• Πώς σας αντιμετώπισε η μικρή, κλειστή κοινωνία του χωριού στο οποίο ζείτε;
• Να σας πω, δεν αντιλήφθηκα ούτε μια στιγμή άσχημα συναισθήματα στο πρόσωπο μου λόγω της υγείας μου, το αντίθετο θαέλεγα, με έβλεπαν με αγάπη και στοργή και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν. Περισσότερο απ’ όλους φυσικά, ο αξιολάτρευτος σύντροφός μου που δυστυχώς δεν υπάρχει τώρα στη Ζωή. Λύγισα όχι τότε στην αρχή της ασθένειας αλλά τώρα, που έχασα της ψυχής μου το στήριγμα, τον άντρα μου.
• Είναι αξιοθαύμαστο να μιλάτε τόσο τρυφερά μετά από τόσα χρόνια και μάς δίνετε κάποιο μήνυμα αισιοδοξίας, θα έλεγα!
• Βέβαια, θα σας πω τούτο ως μεγαλύτερη: Να μην χάνετε το θάρρος σας, να πιστεύετε στον εαυτό σας και να αγωνίζεστε ασταμάτητα χωρίς ν’ αφήνετε να χαθεί ούτε μια στιγμή χωρίς να την έχετε γευτεί!

Τα λόγια είναι περιττά, μάθημα ζωής από την αγωνίστρια της Ζωής την κ. Νότα Τερζάκη, μια αισιόδοξη και γενναία γερόντισσα , θιασώτης της Ζωής!

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός κι αρθρογράφος Lettereclassichedell’Universita’ deglistudidiNapoli “FedericoII”]