23 Δεκεμβρίου: Εορτή Αγίων Δέκα Μαρτύρων που μαρτύρησαν στην Κρήτη

Οι άγιοι Δέκα μάρτυρες, τη μνήμη των οποίων εορτάζει σήμερα 23 Δεκεκμβρίου η Εκκλησία, μαρτύρησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος.

Από αυτούς, οι μεν Θεόδουλος, Σατορνίνος, Εύπορος, Γελάσιος και Ευνικιανός, ήταν από τη Γορτυνία της Κρήτης. Ο Ζωτικός, από την Κνωσό. Ο Αγαθόπους από το λιμένα Πανούρμου. Ο Βασιλειάδης (ή Βασιλείδης) από την Κυδωνιά. Ο Ευάρεστος και ο Μόβιος (ή Πόμπιος, ή Πόντιος) από το Ηράκλειο.

Και οι δέκα με πολύ ζήλο εργάζονταν για τη διάδοση του Ευαγγελίου στο νησί. Καταγγέλθηκαν στον έπαρχο Κρήτης, που ήταν συνώνυμος του αυτοκράτορα, ονομαζόταν δηλαδή κι αυτός Δέκιος. Ο έπαρχος, όταν είδε την ανθηρή νεότητά τους και το αρρενωπό τους παράστημα, προσπάθησε να τους παρασύρει με πολλές υποσχέσεις εγκόσμιων απολαύσεων και ηδονών. Αλλά όταν είδε ότι τίποτα δεν πετύχαινε, διέταξε να τους μαστιγώσουν, και κατόπιν τους λιθοβόλησαν.

Οι γενναίοι μάρτυρες του Χριστού υπέμειναν ηρωικά τα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον» (Ψαλμός Λ’ στ. 25). Δηλαδή, να έχετε γενναίο και ανδρείο φρόνημα, και η καρδιά σας ας γίνεται κραταιά και ατρόμητη, όλοι εσείς που ελπίζετε στον Κύριο. Κατόπιν, με διαταγή του έπαρχου, οι στρατιώτες έκοψαν με τα ξίφη τους τις τίμιες κεφαλές των δέκα χριστιανών Αγίων.

Η εκτέλεση τους έγινε σε μια περιοχή της Γόρτυνας που ονομαζόταν Αλώνιον, όπου έγινε και η ταφή τους το 250 μ.Χ. Αργότερα, την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δόθηκε άδεια για την ανακομιδή των λειψάνων τους και την ταφή τους στο κοιμητήριο της πόλης.

Η πίστη των Δέκα Μαρτύρων ήταν τόσο μεγάλη ώστε το μάρμαρο που γονάτισαν για να αποκεφαλιστούν ζυμώθηκε σαν ζυμάρι από τα άγια γόνατα τους, όπως φαίνεται και σήμερα στη μεγάλη εκκλησία του χωριού, που φέρει το όνομα τους. Στον τόπο αυτό του μαρτυρίου τους σχηματίζονταν μια μικρή λίμνη από τα νερά της βροχής. Από τα παλιά χρόνια οι χωρικοί την ονόμαζαν «Αγία Λίμνη», χωρίς να ξέρουν γιατί, μια που με το πέρασμα των αιώνων ξεχάστηκε ο τόπος που ήταν οι τάφοι των Αγίων Μαρτύρων. Είχαν όμως παρατηρήσει πως το νερό της λίμνης αν και ακάθαρτο, έκανε πολλά θαύματα και θεράπευε πολλές ασθένειες.
Το 1902 ο τότε επίσκοπος Γορτύνης και Αρκαδίας Βασίλειος, ακούγοντας τις διηγήσεις των ντόπιων περί της θαυματουργής λίμνης, προχώρησε στην αποξήρανση της. Τότε αποκαλύφτηκαν οι τάφοι των Αγίων. Πάνω από αυτούς ανέγειρε το 1915 μια μικρή εκκλησία βυζαντινού ρυθμού εις μνήμη των Αγίων, κάτω από την οποίο με λίγα σκαλοπάτια μπορεί κανείς να δει και να προσκυνήσει τους Αγίους Τάφους.

Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ο καθεδρικός ναός, που φέρει το όνομα των Αγίων. Είναι ένας παλαιοχριστιανικός ναός βαθιά στη γη, με τους σηκούς δεξιά και αριστερά του Αγίου Βήματος. Πιθανολογείται πως αυτός ο τόπος ήταν ο τόπος της λατρείας των πρώτων χριστιανών. Ο ανακαινίσιμος της εκκλησίας αυτής πρέπει να έχει γίνει, όπως φαίνεται στο πολύ ωραίο σκαλιστό τέμπλο του, το 1882.Το καμπαναριό είχε κατασκευαστεί επί επισκόπου Αρκαδίας Βασιλείου. Μέσα στο ναό αυτό βρίσκεται το μάρμαρο που γονάτισαν οι Άγιοι Δέκα μάρτυρες για να αποκεφαλιστούν.

Όπως αναφέρει η παράδοση οι Άγιοι Δέκα μάρτυρες μετά τον θάνατο τους εμφανίζονταν πολλές φορές στους πιστούς κάνοντας πολλά θαύματα. Ενώ ο Άγιος Ανδρέας αρχιεπίσκοπος Κρήτης, είχε μαζί του τα λείψανα των Αγίων και καθαγίαζε ναούς, τους οποίους βεβήλωναν οι Σαρακηνοί. Επίσης είχε γράψει περίφημους πανηγυρικούς λόγους για τους Αγίους Δέκα.

Η μικρή κωμόπολη των Αγίων Δέκα τιμά την μνήμη των Αγίων μαρτύρων στις 23 Δεκεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν πολυθαύμαστον Κρήτην τιμήσωμεν, τὴν ἐξανθήσασαν ἄνθη τὰ τίμια, τοὺς μαργαρίτας τοῦ Χριστοῦ, Μαρτύρων τοὺς ἀκρέμονας. Δέκα γὰρ ὑπάρχοντες, ἀριθμῷ οἱ μακάριοι, δύναμιν μυρίοπλον τῶν δαιμόνων κατήσχυναν· διὸ καὶ τοὺς στεφάνους ἐδέξαντο, Μάρτυρες Χριστοῦ οἱ καρτερόψυχοι.

Τῆς Κρήτης οἱ λαμπροί, καὶ σεπτοὶ πολιοῦχοι, ἀθλήσαντες στερρῶς, ἐτροπώσαντο πίστει, τὸν ὄφιν τὸν ἀρχέκακον, καὶ νομίμως ἐστέφθησαν, τούτων σήμερον, τήν ἀξιέπαινον μνήμην, ἑορτάζοντες, μεγαλοφώνως τὸν πάντων, δοξάζομεν Κύριον.