Το τελευταίο αντίο στον Κρητικό Αντιστράτηγο της ΕΛ.ΑΣ

Το τελευταίο αντίο στον Λάμπρο Λαζόπουλο, έναν σπουδαίο Κρητικό λένε σήμερα συγγενείς και φίλοι στον Ιερό Ναό του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο στη μία το μεσημέρι. Ο Αντιστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ. έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 ετών. 

Ο Λάμπρος Λαζόπουλος γεννήθηκε στα Τεμένια Σελίνου Χανίων στις 16/8/1920. Πάντα υπερήφανος για την καταγωγή του, αγάπησε και τίμησε την ιδιαίτερη πατρίδα του, μέχρι το τέλος της ζωής του. Γιος του Αρτεμογιώργη και της Κυριακής, τους οποίους ποτέ δεν έπαψε να τιμά.

Κατατάχθηκε στο σώμα της Χωροφυλακής σε ηλικία 20 ετών.  Την περίοδο της Κατοχής υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός Πληροφοριών και διακρίθηκε για την ανδρεία του στην Εθνική Αντίσταση Σελίνου κατά τη Μάχη της Κρήτης. Τελείωσε τη Σχολή Αξιωματικών το 1949 και έκτοτε υπηρέτησε το Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας. 

Στην διάρκεια της Δικτατορίας υπηρέτησε  με δυσμενή μετάθεση στο Γύθειο της Λακωνίας. 
Μετά την Μεταπολίτευση του 1974 κλήθηκε να υπηρετήσει ως Φρούραρχος της Βουλής των Ελλήνων. Αποστρατεύθηκε το 1978 με το βαθμό του Αντιστρατήγου, από την Ασφάλεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή. 

Το 1954 παντρεύτηκε την πολυαγαπημένη του Περσεφόνη, αδερφή του βουλευτή Ηρακλείου Μανώλη Κεφαλογιάννη, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά τη Ράνια την Λίτσα και τον Γιώργο, που ευτύχησε να τα δει κοινωνικά καταξιωμένα και τον γιο του επίκουρο Καθηγητή της καρδιολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου Κρήτης . Ευτύχησε επίσης να αποκτήσει 7 εγγόνια και 2 δισέγγονα. 
Η οικογένειά του υπήρξε γι’ αυτόν,  μέχρι το τέλος της ζωής του πηγή έμπνευσης, αγάπης και σιγουριάς. Ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα, στο Ηράκλειο της Κρήτης που αγάπησε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
 
Η Νεα Δημοκρατία, η οικογένεια του, ο κουνιάδος Μανώλης Κεφαλογιάννης και ο ανιψιός του σημερινός Ευρωβουλευτής, του οφείλουν πολλά, για την ανιδιοτελή προσφορά του, πάντα αρωγός και συμπαραστάτης στο έργο τους. Δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια. Όπως  πάντα ο ίδιος έλεγε : «Το παλικάρι το καλό δεν πρέπει να παινιέται, άλλοι να το παινεύουνε κι εκείνο να τ’ αρνιέται».