Ξεχώρισε ο Αλ Πατσίνο με δύο ταινίες στο 71ο Φεστιβάλ Βενετίας

Δυο Αλ Πατσίνο σε μια μέρα, και μάλιστα σε εξαιρετικές ερμηνείες, (που σίγουρα θα του εξασφαλίσουν υποψηιότητα στα Οσκαρ), σε δυο πολύ καλές ταινίες, ήταν πράγματι ένα μεγάλο, ευπρόσδεκτο δώρο του φετινού 71ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας: με τον διάσημο, βραβευμένο με Οσκαρ, ηθοποιό να ερμηνεύει, τόσο στη διαγωνιστική «Menglehorn» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (του οποίου μόλις πρόσφαρα απολαύσαμε το «Joe») όσο και στην εκτός διαγωνισμού «Η ταπείνωση» του Μπάρι Λέβινσον, ηλικιωμένους άντρες που αντιμετωπίζουν τον έρωτα αλλά και τη μοναξιά και τα άγχη της τρίτης ηλικίας.

Στην ταινία «Menglehorn», ο Πατσίνο ερμηνεύει ένα μοναχικό, απογοητευμένο από τη ζωή, κλειδαρά, κολλημένο στο παρελθόν, που ζει με τις θύμησες μιας γυναίκας που αγάπησε και στην οποία γράφει συνεχώς γράμματα, όπου της αποκαλύπτει τη μετάνοιά του για την παλιά του στάση, γράμματα όμως που του επιστρέφονται. Ο Μένγκελχορν είναι, όπως σταδιακά ανακαλύπτουμε, ένας πολύ καλός άνθρωπος, που φοβάται να αντιμετωπίσει ένα καινούριο έρωτα, έτοιμος να βοηθήσει τους άλλους, ειλικρινής αν και απότομος, συχνά και προσβλητικός, στη σχέση του με τους άλλους, όπως θα ανακαλύψουμε στις συναντήσεις με ένα γιο, αδιάφορο για τον πατέρα του, ή όταν καλεί σε τραπέζι την καλοκάγαθη υπάλληλο της τράπεζας (Χόλι Χάντερ), με την οποία συνδιαλέγεται, κάθε Παρασκευή, όταν πηγαίνει,για καταθέσεις, στην τράπεζα.

Στην ταινία «Η ταπείνωση», βασισμένη στο εξαιρετικό ομότιτλο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, ο Πατσίνο ερμηνεύει τον Σάιμον ΄Αξλερ, έναν διάσημο, ηλικιωμένο ηθοποιό του θεάτρου που πιστεύει πως έχει χάσει τον ενθουσιασμό και την όρεξη για το επάγγελμά του γι’ αυτό και αποφασίζει να αποσυρθεί στο εξοχικό του. Τη μοναξιά του Σάιμον έρχεται να διαλύσει μια λεσβία (Γκρέτα Γκέργουικ), πολύ νεότερή του σε ηλικία, κόρη ενός κολλητού του φίλου, η οποία, στην παιδική της ηλικία, τον έχει ερωτευτεί. Θα αρχίσουν μια ερωτική σχέση που θα φέρει στην επιφάνεια τις φοβίες, τα άγχη και τα αδιέξοδα του Σάιμον. Και στις δυο ταινίες, ο Πατσίνο καταφέρνει να δώσει, με δύναμη και τρόπο συγκλονιστικό, τα δυο αυτά μοναχικά πρόσωπα, σε αναζήτηση κάποιας φλόγας που θα δώσει νόημα στη ζωή τους, Με το βλέμμα του, τις συσπάσεις του προσώπου, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζει την κάθε λέξη, με τις στάσεις και τις κινήσεις του σώματος, ο Πατσίνο περνάει με τον καλύτερο και πιο άμεσο τρόπο το χαρακτήρα τόσο του κλειδαρά όσο και του αποφασισμένου να αποσυρθεί από το μπαλκοσένικο ηθοποιού, ερμηνείες που επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά το μεγάλο ταλέντο του, ταλέντο που τον τοποθετεί πλάι σ’ εκείνο του Μάρλον Μπράντο και του Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

ΠΗΓΗ: ΑΜΠΕ