100.6 FM KnossosFM
19:31 | 04/09/2023
newsroom ekriti.gr
Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Άλωνα της επαρχίας Λευκωσίας της Κύπρου το 1942. Ήταν ο τέταρτος από πέντε αδέρφια. Ο πατέρας του ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ το 1955-59 εναντίον των Άγγλων, γι αυτό και στην κηδεία του απέδωσαν τιμές. Ενώ ακόμα θήλαζε ο π. Κωνσταντίνος πέθανε η μητέρα του κι έτσι τον γύριζαν μέσα στο χωριό για να θηλάσει το γάλα που περίσσευε από γυναίκες που θήλαζαν. Από μικρό παιδί εργάστηκε σε πολλά είδη εργασιών και κυρίως σε οικοδομικές εργασίες. Ο πατέρας του ήταν πολύ ικανός στην κατασκευή εργαλείων, φανταστείτε είχε φτιάξει ξύλινο τρυπάνι που δούλευε όχι με ηλεκτρικό ρεύμα αλλά σπρώχνοντας με το κεφάλι.
Τελείωσε την Ιερατική Σχολή ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν στο βιβλιοπωλείο της αδελφότητας «ΖΩΗ» στην Κύπρο. Γι αυτό και αργότερα σαν παπάς χρησιμοποιούσε πολλά βιβλία της αδελφότητας και μπολιάστηκε και κάπως από το κλίμα της. Για παράδειγμα απαίτησε από την κοπέλα που θα παντρευόταν και η οποία γνώριζε να περιποιείται τα μαλλιά των γυναικών να σταματήσει να το κάμνει, και την σύστησε να μην έχει ραδιόφωνο επειδή παίζει τραγούδια και αυτή του απάντησε «το ραδιόφωνο μόνο τραγούδια παίζει ;».
Παντρεύτηκε 22 χρονών αυτή την κοπέλα κι απευθείας χειροτονήθηκε παπάς και τοποθετήθηκε στο χωριό της γυναίκας του, το Παλαιχώρι, δίπλα στην Άλωνα, το οποίο ήταν μεγάλο χωριό. Μέχρι το 1971 είχαν αποκτήσει 6 παιδιά τα οποία βέβαια ήταν σχετικά λίγα για μια οικογένεια στην Κύπρο, αλλά ήταν πολλά για μια οικογένεια στην Ελλάδα, επειδή εδώ είχε μπει το μικρόβιο μόνο για 1-2 παιδιά. Αγωνιζόντουσαν να τα βγάλουν πέρα με την μεγάλη οικογένειά τους και ευτυχώς η γυναίκα του ήξερε και να ράβει κι έτσι είχαν κι ένα καλό εισόδημα από τα ραψίματα.
Την εποχή εκείνη είχαμε την Χούντα στην Ελλάδα και στην Κύπρο είχαν Πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αλλά υπήρχαν πολλές ανακατωσούρες με τα πολιτικά. Ο κόσμος είχε χωριστεί σε Μακαριακούς και Αντιμακαριακούς, το ίδιο και πολλοί παπάδες. Οι Αντιμακαριακοί ήταν με την ΕΛΔΥΚ, την στρατιωτική δύναμη που είχε η Ελλάδα στην Κύπρο και η οποία βέβαια ελεγχόταν από την Χούντα. Αυτοί ήθελαν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, όπως και οι θρησκευτικές οργανώσεις Κύπρου και Ελλάδας. Τα 4 χρόνια που πήγα σαν φοιτητής στην κατασκήνωση της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης μας είχαν ζαλίσει με τραγούδια για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Τότε λοιπόν οι Αντιμακαριακοί παπάδες σταμάτησαν να μνημονεύουν τον Μακάριο. Ο π. Κωνσταντίνος δυστυχώς αναμίχθηκε ενεργά στις πολιτικές διαμάχες. Έμπαινε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και οι στρατιώτες χτυπούσαν προσοχή. Επειδή σταμάτησε να μνημονεύει τον Μακάριο του έκοψαν τον μισθό, οπότε τα οικονομικά της οικογένειας δυσκόλεψαν αρκετά. Για ένα χρόνο ενώ εκτελούσε στο χωριό κανονικά όλα τα ιερατικά του καθήκοντα δεν πληρωνόταν από την Αρχιεπισκοπή. Επειδή τα πνεύματα όμως ήταν πολύ οξυμένα οι Μακαριακοί του χωριού πετούσαν πέτρες στο σπίτι του τις νύχτες και τα παιδιά του ζούσαν μέσα στον φόβο.
Το 1974 μετά το πραξικόπημα της ΕΛΔΥΚ έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Στο σπίτι του παπά φιλοξενήθηκαν πολλοί πρόσφυγες από τα κατεχόμενα, ανάμεσά τους και ο γνωστός π. Σάββας Αχιλλέως. Τότε πολλοί Κύπριοι πρόσφυγες που έχασαν τις περιουσίες τους από τους Τούρκους άρχισαν να έρχονται την Ελλάδα, όπως και πολλοί παπάδες. Έτσι και ο π. Κωνσταντίνος μετά από το μπλέξιμο με τα πολιτικά, αν και δεν καταγόταν από τα κατεχόμενα, αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα. Έτσι το 1975 μετά από αίτησή του, τον δέχθηκε στην Μητρόπολή του ο πρόσφατα αγιοκαταταχθείς Επίσκοπος Εδέσσης Καλλίνικος. Έτσι το καλοκαίρι του 1975 τοποθετήθηκε ιερέας στην Καλλίπολη, ένα χωριό δίπλα στο δικό μου και συνδέθηκαν οι ζωές μας.
Ήταν ένας πολύ δυναμικός παπάς και με την εμπειρία που είχε από τις οικοδομικές εργασίες έκανε πολλά έργα στον Ιερό Ναό του χωριού. Η οικογένειά του με τα 6 παιδιά ήταν υπόδειγμα στο χωριό επειδή και τα παιδιά του διακρινόντουσαν για το ήθος τους και την επίδοση στο σχολείο, αλλά και επειδή οι άλλες οικογένειες είχαν μόνο 1-2 παιδιά. Οι Μακαριακοί όμως από την Κύπρο έστειλαν το μήνυμα για την ταυτότητα του παπά στους απογόνους του ΕΑΜ στο χωριό κι αυτοί απείλησαν τον παπά. Τόλεγε όμως η καρδιά του π. Κωνσταντίνου και τους εξηγήθηκε : «μείνετε μακριά μου γιατί το πιστόλι του Γρίβα είναι πιο γρήγορο από το μαχαίρι του ΕΑΜ». Έτσι τον άφησαν σχετικά ήσυχο.
Τον πολέμησε όμως, ιδίως στις αρχές, ο παπάς του δικού μου χωριού (μακαρίτης κι αυτός σήμερα) επειδή ζήλευε το έργο και την προκοπή του Κύπριου παπά, ο Θεός να τον συγχωρέσει. Ο π. Κωνσταντίνος ερχόταν και στο χωριό μου για εξομολογήσεις και είχε φήμη αυστηρού Εξομολόγου. Προσωπικά γνωρίζω περιπτώσεις γυναικών που ήθελαν να κάνουν έκτρωση και μετά από την εξομολόγηση άλλαξαν γνώμη και δεν έκαναν, και τα παιδιά τους τώρα είναι παλικάρια. Τότε άρχισα κι εγώ να εξομολογούμαι σ’ αυτόν.
Επειδή το πτυχίο της Ιερατικής Σχολής που είχε από την Κύπρο, στην Ελλάδα ήταν ισοδύναμο με Απολυτήριο Γυμνασίου αποφάσισε ο παπάς να φοιτήσει στο Λύκειο κι έτσι γίναμε και συμμαθητές εκείνος στο κλασικό τμήμα της Α΄ Λυκείου κι εγώ στο πρακτικό. Τελειώσαμε το Λύκειο, δώσαμε Πανελλαδικές και πέρασε στην Θεολογική Θεσσαλονίκης, ενώ εγώ στο Χημικό Ιωαννίνων. Το 1982 ο άγιος Καλλίνικος τον μετέθεσε για ένα χρόνο στην Κρύα Βρύση και το 1983 στον Ιερό Ναό Πέτρου και Παύλου Γιαννιτσών. Αυτός με τόσες υποχρεώσεις πήρε το πτυχίο του στα 4 χρόνια, ενώ εγώ που έτρεχα ελεύθερο πουλάκι με την Χριστιανική Φοιτητική Δράση καθυστέρησα ένα χρόνο να το πάρω.
Τον Αύγουστο του 1987 ήμουν μπερδεμένος και συγχυσμένος από σαρκικά πάθη και από την ακαταστασία της ζωής μου αφού δεν φρόντιζα να βρω μια σταθερή εργασία και να μπει σε μια τάξη η ζωή μου. Έτσι πήγα για εξομολόγηση στον π. Κωνσταντίνο και βλέποντάς με σε τέτοια κατάσταση μου είπε «Χαράλαμπε, απορώ μαζί σου, γιατί δεν παντρεύεσαι ; κι αν ενδιαφέρεσαι για την μεγάλη μου κόρη, ευχαρίστως στην δίνω». Χωρίς να αφήσω ένα διάστημα να ωριμάσει η σκέψη, πραγματικά σαν τρελός που ήθελε δέσιμο, πάω απ’ ευθείας στους γονείς μου και τους λέω ότι θέλω να παντρευτώ προς μεγάλη τους χαρά επειδή έβλεπαν πόσο τρελός ήμουν και φοβόντουσαν μη πάω για μοναχός. Τους είπα για μια κοπέλα που σκεφτόμουν, αλλά ο πατέρας μου αρνήθηκε επειδή ο πατέρας της ήταν ιδιόρρυθμος και συμφώνησαν να παντρευτώ την μεγάλη κόρη του παπα Κώστα.
Όταν μετά και με την εργασία, για την οποία με βοήθησε ο μέλλων πεθερός μου, μπήκε σε μια σειρά η ζωή μου και είδα πως είναι πραγματικά η ζωή γιατί πριν ζούσα σε ένα φανταστικό κόσμο, μετάνιωσα που παντρεύτηκα τόσο απερίσκεπτα. Και μάλιστα μετά από ένα χρόνο γάμου είπα στον παπα Κώστα ότι με ξεγέλασαν και αυτός φυσικά μου είπε ότι καθόλου δεν με ξεγέλασαν, μόνος μου πήρα τις αποφάσεις και είχε δίκιο. Πραγματικά, έφταιγε ο παπα Κώστας ή οι γονείς μου επειδή εγώ έκαμνα τυφλά ότι μου λέγανε ; Κι εγώ όμως είχα λίγο δίκιο, επειδή από εκεί που δεν αποφάσιζα ούτε για ποιο παντελόνι θα φορέσω, ξαφνικά πάνω στην τρέλα μου αποφάσισα για όλη μου την ζωή τόσο βιαστικά. Κι αν και έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε, με την πρώτη δυσκολία στο γάμο μου ο πειρασμός αυτός αμέσως με πολεμάει.
Στον Ιερό Ναό Πέτρου και Παύλου σύντομα ο π. Κωνσταντίνος ορίστηκε Προϊστάμενος και ανέπτυξε πολύ έργο πνευματικό ως Εξομολόγος, αλλά και με τα κατηχητικά και με πολλές δραστηριότητες. Έκανε και πολλές οικοδομικές εργασίες στις οποίες είχε ιδιαίτερο χάρισμα. Το 1995 έγινε κάποιο μπέρδεμα με χρήματα που είχε επενδύσει στην ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ στην οποία εργαζόταν η γυναίκα μου. Επειδή κινδύνευε να τα χάσει και πίστευε ότι φταίγαμε εμείς είχε θυμώσει και δεν μας μιλούσε για πολύ χρόνο. Και μάλιστα κάποια φορά που η πεθερά μου έλειπε στην Κύπρο και του πήγε φαγητό η γυναίκα μου, μας το γύρισε πίσω. Αυτό το γεγονός στενοχώρησε πολύ την γυναίκα μου και από την πολλή στενοχώρια και πίεση, της εκδηλώθηκε μια σοβαρή ρευματοπάθεια η οποία ακόμα και μέχρι σήμερα κατά διαστήματα την ταλαιπωρεί.
Το 1997 πρήστηκαν οι λεμφαδένες του στις μασχάλες κι έγιναν σαν κουβάρια, αλλά δεν προλάβαινε να πάει στον γιατρό επειδή είχε πολύ τρέξιμο στον Ναό σαν Προϊστάμενος που ήταν. Το 1984 είχε κοιμηθεί ο Επίσκοπος Καλλίνικος και είχε τοποθετηθεί ο Χρυσόστομος που είχε δύσκολο χαρακτήρα. Το 1997 ξαφνικά ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος έκανε αλλαγές στις θέσεις των ιερέων στα Γιαννιτσά και τον παπα Κώστα τον τοποθέτησε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, οπότε σταμάτησε και το τρέξιμο και ευκαίρησε να πάει στο Θεαγένειο αντικαρκινικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. «Ένα μήνα πάτερ να είχες αργήσει ακόμα θα είχες πεθάνει» του είπε ο γιατρός, επειδή οι εξετάσεις έδειξαν καρκίνο στο αίμα με προσδόκιμο επιβίωσης 7 χρόνια. Έτσι άρχισε η δύσκολη περίοδος με τις χημειοθεραπείες με αποτέλεσμα να πέσουν τα μαλλιά του και να αραιώσουν πολύ τα γένια του.
Μου έκανε εντύπωση η σύμπτωση πως αμέσως μετά την απαράδεκτη συμπεριφορά του προς εμάς του εμφανίστηκε ο καρκίνος. Μήπως ο Θεός έκρινε ότι η ψυχή του ήθελε λίγο λαμπικάρισμα που έλεγε ο άγιος Παΐσιος, για να γίνει κατάλληλη για τον παράδεισο ; «Τις έγνω νουν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο ;». Μια φορά τον ταπείνωσε πολύ ο Επίσκοπος Χρυσόστομος ο οποίος βλέποντας πόσο αραιά είναι τα γένια του, τα τραβούσε μαλώνοντάς τον «τι γένια είναι αυτά ;». Μια άλλη φορά τον ταπείνωσε ένας αρχαιότερος παπάς λέγοντάς του ότι δεν αξιώθηκε να φέρει τον σταυρό που φέρουν οι πρωτοπρεσβύτεροι. Πάντως ο Χρυσόστομος λίγο πριν κοιμηθεί το 2002 είπε στον Αρχιερατικό «θύμισέ μου μόλις γίνω καλά απ’ αυτή την ασθένεια να φορέσω τον σταυρό του πρωτοπρεσβύτερου στον π. Κωνσταντίνο».
Μόλις μπήκε το 2003 κατάλαβε ο π. Κωνσταντίνος ότι πλησιάζει η ώρα να φύγει απ’ αυτή την ζωή. Μια φορά μπροστά μου του έλεγε η πεθερά μου να προσέχει και αυτός της απάντησε «άσε με εμένα, εσύ προετοιμάσου να αντιμετωπίσεις την χηρεία» και η πεθερά μου έβαλε τα κλάματα. Εγώ τον παρεξήγησα και τον κατέκρινα στη γυναίκα μου. Που να φανταστώ ότι έλεγε την αλήθεια ! Είπε μια φορά στον π. Ιωάννη του Αγίου Γεωργίου «πάτερ, φεύγω». «Θα πας στην Κύπρο ;» τον ρώτησε ο π. Ιωάννης. «Ποια Κύπρο, για επάνω φεύγω» του απάντησε.
‘Έτσι τον Μάιο του 2003 μετά από μια λοίμωξη νοσηλεύθηκε 3 μέρες στο Λοιμωδών Θεσσαλονίκης και μετά για 7 μέρες ήταν σε κώμα στο «Γεννηματάς». Την Κυριακή το απόγευμα στις 18 Μαΐου 2003 πέταξε η ψυχή του για τους ουρανούς. Λίγο καιρό μετά μου έλεγε ένας σεβαστός παπάς ότι τον είδε στον ύπνο του να κάθεται σε θρόνο μέσα στο φως.
Πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα γνωρίσει τον π. Κωνσταντίνο ; Δεν γνωρίζω. Τέτοιου είδους ερωτήσεις μπορεί να τις απαντήσει μόνο ο Θεός και θα τις απαντήσει την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας αν του το ζητήσουμε. Πιθανόν όμως τότε να μην έχουμε τέτοιες απορίες. Πάντως ένας που ψήθηκε μέσα στη ζωή μου είπε κάποτε «εσύ αν δεν είχες γνωρίσει τον πεθερό σου δεν θα έκαμνες τίποτα στη ζωή σου». Μπορεί να έχει δίκιο. Πάντως μια προσευχή που κάνω συχνά είναι : «Χριστέ μου, όλους όσους μου έφταιξαν ή εγώ νομίζω ότι μου έφταιξαν, συγχώρεσέ τους και δος μου την δύναμη να τους συγχωρέσω κι εγώ». Αμήν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Το παραμύθι της Δημοκρατίας.Του καθηγητή Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Θέλω να ζήσω. Του πατρός Δημητρίου Μπόκου*
