Για να μην κακοποιείται ο πολιτικός λόγος - Του Πέτρου Μηλιαράκη*

Τον τελευταίο καιρό, ίσως γιατί ως όρος μπορεί να είναι ελκυστικός, γίνεται χρήση του όρου «σοσιαλδημοκρατία».

Ένας απλός πολίτης μπορεί να πει, μπράβο! Όποιος  αναφέρεται στον όρο αυτό πρεσβεύει και στην δημοκρατία και στο σοσιαλισμό. Ωστόσο ο  όρος αυτός για την Ελλάδα είναι πλήρως αποπροσανατολιστικός!Έτσι, για μια ακόμη φορά παρεμβαίνω, για την αποκατάσταση του επιστημονικού όρου, ως προς τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα. Συνεπώς χρήσιμα και ίσως κρίσιμα είναι να λεχθούν τα εξής:

     - μια γενική προσέγγιση

Η εμφανιζόμενη ως «σοσιαλδημοκρατία» με αναφορά στον ευρωπαϊκό μητροπολιτικό χώρο, αποτελεί μύθο ως η δήθεν αντιμπεριαλιστική- προοδευτική εκδοχή στα πολιτικά πράγματα. Και τούτο γιατί οι Μητροπολιτικές Χώρες του καπιταλισμού, όποτε εφάρμοσαν «σοσιαλδημοκρατία», ουδέποτε έθιξαν την εθνική αστική τάξη και τη διεθνή ή εσωτερική οικονομική ολιγαρχία υπέρ των συμφερόντων  της εθνικής εργατικής τάξης . 

Αυτό προκύπτει με ελεύθερη σκέψη και καλόπιστη προσέγγιση από τα ιστορικά, νομικά και οικονομικά δεδομένα της συσσώρευσης του κεφαλαίου  σε παγκόσμια κλίμακα. 

Ιστορικώς είναι βέβαιον ότι στις Μητροπολιτικές Χώρες του καπιταλισμού οι πολιτικές της «σοσιαλδημοκρατίας» αξιοποιώντας την εκμετάλλευση των χωρών και των κοινωνιών της Περιφέρειας, μετέφεραν «κοινωνικό πλεόνασμα» στις Μητροπόλεις. 

Έτσι με την εκμετάλλευση α) του εργατικού δυναμικού και β) των πρώτων υλών των Περιφερειών ελάμβανε χώρα άμβλυνση των εσωτερικών αντιθέσεων (ακόμη και των ταξικών διαφορών) υπέρ του μητροπολιτικού και κοσμοπολίτικου κεφαλαίου.

Επίσης κοινός τόπος στις ημέρες μας είναι ότι, υπό το καθεστώς των «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών που κυριαρχούν στον ευρωπαϊκό χώρο (και όχι μόνο), οι εμφανιζόμενες δυνάμεις ως «σοσιαλδημοκρατία» ,τελούν σε συνάφεια και αιτιώδη σχέση με την πολιτική αντίληψη του νεοφιλελευθερισμού.

 Τούτο αποδεικνύεται περιτράνως από τη σύμπραξη σε κυβερνητικούς σχηματισμούς των  Μητροπολιτικών Χωρών της Ευρώπης. Τα πράγματα δε επιτρέπουν τον παρακάτω προβληματισμό και ανάλυση. 

     -  οι αντιθέσεις και οι διαστρωματώσεις

Οι σύγχρονοι κοινωνικοί σχηματισμοί κατά το μάλλον και μάλλον είναι διαρθρωμένοι  σε επιμέρους διαστρωματώσεις, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα τις κοινές κοινωνικές, οικονομικές, ακόμη και πολιτιστικές καταβολές και αναφορές. Στη «βασική ταξική αντίθεση»  παρεμβάλλεται ασφαλώς ο «μεσαίος χώρος». Προφανές είναι δε ότι ο «μεσαίος χώρος» συνιστά ιδιαίτερες διαστρωματώσεις πολιτών που αν και κατά τεκμήριο διαβιούν με σχετική άνεση, εν τούτοις ανήκουν όχι μόνο στους «μη κατέχοντες» αλλά και στους «κατεχόμενους». 

Τούτη δε η κατάσταση λαμβάνει χώρα ανεξαρτήτως των κοινωνικών διαστρωματώσεων και του κατά πόσον ένας εργαζόμενος ή αυτοαπασχολούμενος μπορεί να θεωρεί ότι βρίσκεται ή όντως βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση έναντι άλλων εργαζομένων ή αυτοαπασχολουμένων. 

Υπ´όψιν δε ότι από τότε που στις παραγωγικές διαδικασίες προέκυψαν οι δυναμοηλεκτρικές μηχανές (1867), οι κινητήρες εσωτερικής καύσης (1877), το τραμ (1879), οι πετρελαιομηχανές (1891), η ασύρματη επικοινωνία (1901), το αεροπλάνο (1903), η τηλεόραση (1929),  οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (από το 1950 και μετά), προφανές είναι ότι μετεξελίχθηκαν οι παραγωγικές σχέσεις. Ωστόσο, οι κοινωνικές δυνάμεις που εργάστηκαν με όποιο αντικείμενο απασχόλησης σ´αυτές τις παραγωγικές σχέσεις,ουδέποτε έγιναν ιδιοκτήτες αυτών των μέσων παραγωγής.

Συνεπώς στις σύγχρονες παραγωγικές διαδικασίες και σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις, η βασική ταξική αντίθεση μπορεί κατ´σρχήν να υφίσταται.  Όμως υφίστανται και διαστρωματώσεις που διαμορφώνουν μια «περιπεπλεγμένη συνθήκη» . Ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτές οι διασταυρώσεις  και κλίμακες συμφερόντων, πρέπει να γίνεται πολύ σαφής η ιδεολογική διάκριση ανάμεσα στη «δεξιά» και στην «αριστερά» . 

Και η μέν δεξιά ταυτίζεται πλέον με τον νεοφιλελευθερισμό, η δε αριστερά διαστέλλεται στην ριζοσπαστική αριστερά και στην κομμουνιστική αριστερά. 

Πολιτικοί δε φορείς, αλλά και πολιτικά  πρόσωπα που αναφέρονται ότι λειτουργούν στο όνομα της σοσιαλδημοκρατίας, αφορά πολιτικούς φορείς και πρόσωπα που (ας επιτραπεί όρος) καραδοκούν να συνεργαστούν «μέσω εξουσίας» με τη μία ή την άλλη πλευρά. 

Ωστόσο για την Ελλάδα αυτή η οπορτουνιστική τακτική, είναι απαράδεκτη, όχι μόνο γιατί χωρίς κανένα ιδεολογικό πρόσημο επιδιώκονται συνεργασίες  για τη νομή -και μόνο-  της εξουσίας, αλλά και για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι η «σοσιαλδημοκρατία»  προϋποθέτει εκμετάλλευση χώρων της Περιφέρειας. Και η Ελλάδα δεν είναι Μητροπολιτική χώρα. Εκτός κι αν ο ό όποιος Έλληνας πολιτικός που δηλώνει σοσιαλδημοκράτης προτίθεται να υπηρετήσει τα συμφέροντα της Μητρόπολης. 

Τα ενταύθα παρατιθέμενα είναι αναγκαία για να μην αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη, αλλά και για να μην κακοποιείται ο πολιτικός λόγος! 

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).

Διαβάστε επίσης:

Οι τιμές της ενέργειας τραβούν την ανηφόρα και εμείς… την κατηφόρα. Του Αργύρη Αργυριάδη*

Η πρόκληση του εκσυγχρονισμού του Ηλεκτρονικού Εθνικού Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Του Γιάννη Κεφαλογιάννη