Ο Ιούδας της Σούδας είναι έτοιμος να παραδοθεί στην πυρά (φωτό)

Η φουνάρα και το κάψιμο του Ιούδα είναι από τα λίγα έθιμα που διατηρούνται από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι σήμερα στην Κρήτη.

 Στον Άγιο Νεκτάριο Σούδας  στα Χανιά, το κάψιμο του Ιούδα γίνεται με ένα ιδιαίτερο και ομολογουμένως εντυπωσιακό τρόπο.

Από νωρίς παρέες από τη Σούδα ετοίμασαν τον Ιούδα, μετέφεραν τα κλαδιά και τα ξύλα, τσεκάρισαν  την μικροφωνική και… όλα είναι έτοιμα για το εκρηκτικό βράδυ της Ανάστασης.

 Και λίγα ιστορικά στοιχεία…

Η Μεγάλη Εβδομάδα μας έφερε κοντά στον απεχθή, για τον απανταχού της γης χριστιανικό κόσμο, ρόλο του Ιούδα. Ο Ιούδας (εβρ. Γιεχουδά = εξομολόγησις, αίνεσις), ένας από τους δώδεκα που κι αυτός «έλαβε τον κλήρον της διακονίας», καταγόταν από την Ιουδαϊκή ή Μωαβική πόλη Καριώθ, γι’ αυτό και Ισκαριώτης επονομαζόταν.

Οι Ευαγγελιστές περιγράφουν τον Ιούδα ως άτομο εγωιστικό, ιδιοτελές και φιλάργυρο και ίσως γι’ αυτό «εβάσταζε και τα βαλλόμενα» (Ιωάν. ιβ’, 6) στο «γλωσσόκομον», το ταμείο δηλ. της μικρής ομάδας τους, έχοντας και τη διαχείρισή του, για τις καθημερινές ανάγκες.

Αμφιλεγόμενη και μυστηριώδης μορφή ο Ιούδας, απασχόλησε ήδη τους Πατέρες και πολλούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς και αποτέλεσε το σύμβολο της προδοσίας για το χρήμα και όχι μόνο. Ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός βίωνε την αποστροφή του προς τον προδότη του Χριστού και με δρώμενα, στον περίβολο των ναών ή και στις πλατείες κτλ., με το «κάψιμο» του Ιούδα.

souda_ioudas2.jpg, by marianna

Κατασκευαζόταν δηλαδή ένα ομοίωμά του, που το γέμιζαν με άχυρα, ενώ στα μάτια έθεταν εκρηκτικά, και είτε τη Μεγάλη Παρασκευή σε κάποια στιγμή της περιφοράς του Επιταφίου, είτε μετά το «Χριστός ανέστη», έκαιγαν τον κάπου ψηλά κρεμασμένο «οβριό», ενώ από τα μάτια του ξέφευγαν θεαματικά οι φλόγες με κρότο. [souda_ioudas1]

Το κάψιμο του Ιούδα, μακρινός απόηχος των δρωμένων στα πλαίσια του μεσαιωνικού χριστιανικού θεάτρου, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και αρχαία παράδοση που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (α’ 18) λέει ότι ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης «και πρηνής γενόμενος, ελάκησε μέσος και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού…», ενώ ο τόπος εκείνος ονομάστηκε «Ακελδαμά», τουτέστιν χωρίον αίματος…

Πηγή: zarpanews