Οι "ιδιοκτήτες" της παραλίας κι άλλα ... ευτράπελα

Ο νεαρός κάνει "χαριτωμενιές" δίπλα στους λουόμενους. Απίθανα ζίγκ-ζαγκ που δεν μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο για τον τρόπο που χειρίζεται το όχημα. Παρακολουθούν όλοι σαν υπνωτισμένοι. Μέχρι και οι μαμάδες, που προς στιγμήν ξεχνούν ότι τα βλαστάρια τους είναι δίπλα στο τζετ σκι. Αλλά τι να του πουν; Ο χώρος του ανήκει!!!
Ο μοναδικός που έχει αντίθετη γνώμη είναι ο "ομπρελάρχης" (κατά το "τελετάρχης") της παραλίας. Τρέχει στην άμμο κι αρχίζει να τον λούζει με κοσμητικά. Και έχει τα δίκια του κι αυτός. Γιατί φυσικά ο χώρος του ανήκει!!! 
Ξεσηκώνονται και οι μαμάδες μαζί. Φωνάζουν κι αυτές. τα παιδιά βάζουν τα κλάματα. Η κοπέλα κλείνει το κινητό κι αρχίζει να ουρλιάζει επίσης εναντίον του. Ο "ωραίος" σπεύδει να βοηθήσει και σηκώνεται με απειλητικές διαθέσεις. Ο νεαρός με το τζετ σκι κάνει μία εντυπωσιακή μανούβρα και απομακρύνεται. Μένουν όλοι όρθιοι να κοιτούν και να βρίζουν. 
Εντυπωσιάζομαι με την απρόσμενη οικειότητα μεταξύ τους. Πιάνουν κουβεντούλα σαν παλιοί γνώριμοι. Και μετά συνεχίζουν όλοι μαζί. Τα παιδιά στο πλατσούρισμα, οι μαμάδες στον "κοινωνικό σχολιασμό", η κοπέλα πάλι στο κινητό να ουρλιάζει και ο "ωραίος" να συστήνεται δεξιά και αριστερά.
Σηκώνομαι. Ο χώρος δε μου ανήκει... Το χειρότερο είναι πως σύντομα δεν θα ανήκει ούτε σ' εκείνους.

Μ.Κορνάρου