ΧΗΜΙΚΑ ΣΥΡΙΑΣ

Η μέρα μας -κι ίσως κι αρκετές που θα ακολουθήσουν- ανήκει σ' αυτό που συνέβη στο Αρκάδι. Μία μάζωξη που ξεπέρασε σε παλμό και όγκο κάθε προσδοκία. Για τα χημικά. Για το μέλλον μας. Όχι της Κρήτης μόνο και της Μεσογείου, αλλά του πλανήτη ολόκληρου. Είναι μάλλον άμεσα συνυφασμένο με το "κρητικό παράδοξο": τον δυσερμήνευτο δηλαδή τρόπο που ο τόπος μας ανέχεται στωικά τους πάντες και τα πάντα, μα όποτε ανά τους αιώνες χρειάζεται να ορθώσει ανάστημα, το κάνει σαν .. έτοιμος από χρόνια. Η σημερινή συγκέντρωση στο Αρκάδι απέδειξε πως η ιστορική συνέχεια αυτού του .. αρχέγονου ενστίκτου των Κρητικών δεν χάθηκε, ούτε στην διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Επιτρέψτε μου να επιμείνω σ' αυτήν την παράξενη ανεκτικότητα, που θαρρώ πως γλυκαίνει αλλιώτικα εμάς τους κρητικούς. Και στην διορατικότητα μας. Στον τρόπο που πεισμώνουμε μόλις ξεχωρίσουμε το ουσιώδες από τα ανούσια. Ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος να μην το καταγράψει στα επίσημα κιτάπια του, όμως η σύγχρονη ιστορία μας είναι γεμάτη από γεγονότα καθοριστικής σημασίας, που το σοφό κριτήριο των κρητικών ξεχώρισε κι αγκάλιασε αμέσως.Τρανό παράδειγμα χρόνια πριν η κηδεία του Καζαντζάκη. Τότε που ο τόπος και οι άνθρωποι του -κόντρα στα επίσημα "πρέπει"- έθαψαν και θρήνησαν με την προσήκουσα τιμή τον μεγάλο νεκρό της Κρήτης. Την σοβαρότητα του γεγονότος για τη ιδιοσυγκρασία των κρητικών μόνο όποιος βλέπει την συνέχεια των πραγμάτων εδώ, μπορεί να την καταλάβει.