ΧΗΜΙΚΑ ΑΠΟ ΣΥΡΙΑ

Μία ... μυστική συνταγή για χημική "σούπα" στο τσουκάλι της Μεσόγείου

Κινέζοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι κι Ευρωπαίοι!!! Όλοι αυτοί που καλοπιάνουμε ως υποψήφιους επενδυτές που θα μας σώσουν από τον οικονομικό μαρασμό. Είναι ΕΔΩ. Μόνο που αυτή τη φορά ήρθαν όχι για να επενδύσουν
αλλά για να φτιάξουν μία χημική σούπα στο δικό μας το τσουκάλι, στη ΜΕΣΟΓΕΙΟ. Μήνες τώρα καταστρώνουν συνταγές για το πως θα διαλύσουν το θάνατο των χημικών όπλων με θαλασσινό νερό. Μόνο που τις πρώτες ύλες αυτών των όπλων τις ξέρουν καλά οι ίδιοι ή έστω δεν τις φτιάξαμε εμείς. Το σκεύος όμως για το επικίνδυνό τους πείραμα είναι η θάλασσά μας.

Ήρθαν σαν "παγκόσμιοι αφέντες", θρονιάστηκαν στ' ανοιχτά της Κρήτης, δεν έδωσαν λογαριασμό για τα σχέδιά τους κι είναι έτοιμοι να πειραματιστούν με τις ζωές μας.
Το ακόμη πιο ενοχλητικό της ....

14:43 | 05/07/2014

Διαβάστε όλο το άρθρο

ΑΠΟΨΕΙΣ

Από το 1984 του Όργουελ στο ... 2014 της υδρόλυσης των χημικών

Έχει αρχίσει να με τρομάζει περισσότερο η τρομολαγνεία μας από τους ίδιους τους τρομοκράτες. Στο βωμό της προληπτικής μας θωράκισης πόσες ελευθερίες θα καταπατηθούν; Μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 πόσο πιο ανελεύθεροι γίναμε; Μετά τα σενάρια του υγρού πυρός με πόσο λιγότερες αποσκευές θα ταξιδεύουμε; Με ενοχλεί η έλλειψη τεκμηρίωσης των σχετικών ειδήσεων. Η ασάφεια τους. Κάποιοι, κάπου συνελήφθησαν γιατί κάτι θα επιχειρούσαν σε κάποιες πτήσεις αλλά κάποιοι άλλοι τους κατέδωσαν. Και εγώ σύντομα θα δέχομαι σωματικό έλεγχο στα αεροδρόμια. θα ταξιδεύω αφαιρώντας το μπρελόκ από τα κλειδιά μου. Χωρίς κινητό και λαπ τοπ. Κάποτε μπορεί να το σκεφτώ και να μην ταξιδεύω καν. Μπορεί να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω μόνο ειδήσεις για κάποιους που κάπου μακριά θα συλλαμβάνονται και θα περιορίζουν τις ελευθερίες μου μέχρι να τις εκμηδενίσουν εντελώς. Τα πρόσωπά τους δεν θα τα δω. Τις δίκες τους δεν θα τις μάθω. Τις απολογίες τους δεν θα τις ακούσω. Είναι καταδικασμένοι έτσι κι αλλιώς στην "παγκόσμια" συνείδηση. Κι εγώ μαζί τους θα καταδικάζομαι κάθε μέρα σε νέους περιορισμούς. Που θα μικραίνουν τα κεκτημένα μου. Γιατί μου ξανάρχεται στο μυαλό ο Όργουελ και το 1984; Και εκείνη η παράγραφος. Έψαξα και την ξαναβρήκα. "Ο πόλεμος ήταν μια σίγουρη προστασία της λογικής και όσον αφορούσε στις κατηγορίες απόφασης ήταν πιθανώς το σημαντικότερο όλων των μέτρων προστασίας. Ενώ οι πόλεμοι μπόρεσαν να κερδηθούν ή να χαθούν, καμία κατηγορία απόφασης δεν θα μπορούσε να είναι απολύτως ανεύθυνη. Αλλά όταν ο πόλεμος γίνεται κυριολεκτικά συνεχής, παύει επίσης να είναι επικίνδυνος. Όταν ο πόλεμος είναι συνεχής δεν υπάρχει κανένα πιο σπουδαίο πράγμα από τη στρατιωτική ανάγκη. Η τεχνολογική πρόοδος μπορεί να πάψει και τα πιό προφανή γεγονότα μπορούν να αμφισβητηθούν ή να μην ληφθούν υπόψη. Η αποδοτικότητα κι η σκέψη δεν απαιτείται πλέον. Τίποτα δεν είναι αποδοτικό στην Ωκεανία εκτός από τη σκεπτόμενη αστυνομία". Αναρωτιέμαι ποιός αντιγράφει ποιόν. Ο συγγραφέας την πραγματικότητα ή η πραγματικότητα τον συγγραφέα; Το στόρυ του 1984 είναι .....

00:00 | 03/07/2014

ΑΠΟΨΕΙΣ

Από το 1984 του Όργουελ στο ... 2014 της υδρόλυσης των χημικών

00:00 | 03/07/2014

ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία ... στρογγυλή κουβέντα για τα χημικά

Τον συνάντησα χθες στο δρόμο. Στα 86 του πια ο κύριος Κώστας παραμένει αυτό που λέμε "ανήσυχο πνεύμα". Ακούει μανιωδώς ραδιόφωνο, αρνείται πεισματικά να αγοράσει τηλεόραση, έχει "άποψη" φιλοσοφημένη για όσα μας συμβαίνουν κι οι κουβέντες του μοιάζουν πάντα .. στρογγυλές. - Τι θα γίνει τελικά με τα χημικά; με ρώτησε. - Δεν ξέρω, όλα δείχνουν ότι αν δεν ξεκίνησαν θα ξεκινήσουν σύντομα την υδρόλυση. Απαντούσα και συνάμα έβλεπα το βλέμμα του να ... αγριεύει. - Άκου, φταίτε κι εσείς. Πριν γεννηθείς η Πατρίδα με διέταξε να πάω στην Κορέα. Όχι εθελοντής ή μισθοφόρος -όπως νομίζουν μερικοί- αλλά στρατιώτης, που του το ζήτησε η Πατρίδα του να πάει. Και πήγα. Τα σημάδια στο μέτωπό μου είναι από θραύσματα σε ένα ξένο πόλεμο. Τον έκανα δικό μου όμως γιατί πίστευα στην Πατρίδα. Και Πατρίδα μου δεν ήταν οι καραβανάδες που μου δώσανε την εντολή, Ήταν το χωριό μου, που με προτιμούσε νεκρό παρά δειλό. Ήταν το νησί μου, που ντρόπιασε τον Γερμαναρά και απήγαγε τον Κράιπε. Ήταν κι η θάλασσά μου, που όπου κι αν ζήταγε θα πήγαινα για να την κάνω περήφανη. Αλλά δεν είχα και τίποτα να χάσω, εκτός από την αξιοπρέπειά μου. Δεν είχα σπίτι, λεφτά στην Τράπεζα, δουλειά στρωμένη, αυτοκίνητο. Τίποτα. Μόνο την ευχή της μάνας μου είχα, που μου 'πε "Πήγαινε γιε μου και κοίτα να μην ντροπιάσεις τους προγόνους σου". Σταμάτησε και με ξανακοίταξε κατάματα. - Ήμουν τυχερός ! Εσείς είστε άτυχοι. Το ΄πε και με προσπέρασε ταυτόχρονα, φεύγοντας χωρίς να περιμένει απόκριση. Μ.Κ.

20:31 | 04/06/2014