Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων, του Δημήτρη Κων. Σαρρή

Η Ιστορία, λέγεται συχνά, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή θα πρόσθετα και  σαν τραγωδία, καμιά φορά...

 Τα τελευταία, μάλιστα,  όχι ευχάριστα γεγονότα των Βρυξελλών, κατά την σύνοδο του Eurogroup, με την αβέβαιη για το μέλλον της πατρίδας μας  έκβαση και η αλαζονική στάση των εταίρων μας, που ευθυγραμμίστηκαν πειθήνια στα κελεύσματα του Βερολίνου, μας  οδηγούν στην ανάγκη να καταδυθούμε, για άλλη μια φορά, στα κατάβαθα της Ελληνικής ιστορίας, προσπαθώντας  να αντλήσουμε χρήσιμα διδάγματα, τα οποία μπορεί να μας βοηθήσουν στον αγώνα που δίδει η Ελλάδα αυτή την περίοδο.

Έστω και αν οι εποχές άλλαξαν, οι ομοιότητες παραμένουν και με την κατάλληλη δε αναγωγή μπορούν, τα ιστορικά γεγονότα, να φανούν χρήσιμα .

Είναι γνωστό ότι η περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας μεταξύ 492-479 π.Χ είναι γνωστή ως μια φάση των «Περσικών Πολέμων». Πρόκειται για μία περίοδο διαμάχης μεταξύ των πόλεων-κρατών της Ελλάδας και της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας Η αιτία των Περσικών Πολέμων ήταν η επεκτατική πολιτική των Περσών. Τους ήταν αδύνατο να επεκταθούν προς τα Ανατολικά (προς την Ινδία), ή πέρα από την Αίγυπτο (λόγω της Λιβικής Ερήμου) ή προς την αφιλόξενη χώρα των Σκύθων (προς τα βόρεια). Έτσι η μόνη επιλογή τους ήταν να προχωρήσουν προς τα δυτικά προς την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Η Ελλάδα ήταν το κύριο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσουν για να επιτύχουν τον αντικειμενικό σκοπό τους και η Αθήνα ήταν ο πιο αποφασιστικός τους αντίπαλος στην Ελλάδα.

Οι Πέρσες χρειάζονταν μόνο μια αφορμή και οι Αθηναίοι τους την έδωσαν το 500 π.Χ. όταν οι Ελληνικές πόλεις-κράτη της Μικράς Ασίας που αποτελούσαν τμήμα της Περσικής Αυτοκρατορίας επαναστάτησαν κατά των Περσών. Η Αθήνα για να τις βοηθήσει έστειλε 20 πλοία και η μικρή πόλη Ερέτρια της Ευβοίας , 5 πλοία. Οι επαναστάτες είχαν μερικές επιτυχίες αρχικά και πυρπόλησαν τις Σάρδεις την πρωτεύουσα του πέρση σατράπη της Ιωνίας. Γρήγορα όμως ηττήθηκαν από τους Πέρσες.

Ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος, μαθαίνοντας ότι κάποιες άγνωστες πόλεις-κράτη της Ελλάδας είχαν στείλει βοήθεια στους επαναστάτες, ρώτησε να μάθει ποια ήταν η Αθήνα. Όταν τον ενημέρωσαν γι’ αυτούς τους αναιδείς Αθηναίους, θύμωσε τόσο πολύ ώστε έριξε με το τόξο του ένα βέλος στον ουρανό και ορκίστηκε να τους τιμωρήσει. Τόσος ήταν ο θυμός του ώστε κάθε βράδυ έβαζε έναν από τους υπηρέτες του να του λεει: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων!»

Με τον τρόπο αυτό οι Αθηναίοι έδωσαν στον Μεγάλο Βασιλέα την αφορμή που ήθελε για να εισβάλει στην Ελλάδα και να ανοίξει το δρόμο προς την Ευρώπη. Για να εισβάλει στην Ελλάδα ο Δαρείος είχε δυο δρόμους: ένα από τη θάλασσα και ένα από την ξηρά. Κάθε ένας από αυτούς τους δρόμους είχε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Τελικά διάλεξε τον δρόμο από τη θάλασσα και αυτό αποδείχτηκε καταστροφικό. Η πρώτη του εκστρατεία το 492 π.Χ. απέτυχε επειδή μια θύελλα, «που έστειλαν οι Θεοί του Ολύμπου» κατάστρεψε το στόλο του. Δυο χρόνια αργότερα επιχείρησε για δεύτερη φορά να κινηθεί και πάλι από τη θάλασσα αλλά από νοτιότερο θαλάσσιο δρομολόγιο. Η εκστρατεία αυτή κατάληξε στη μάχη του Μαραθώνα.

Μετά την αποτυχία της εκστρατείας του 492 π.Χ. ο Δαρείος διέταξε να αρχίσουν νέες προετοιμασίες και σύμφωνα με τις συνήθειες της εποχής έστειλε κήρυκες στους Έλληνες για να ζητήσει «γην και ύδωρ» σαν δείγμα υποταγής. Πολλές από τις πόλεις συμμορφώθηκαν, άλλες όμως όχι με πρώτες την Αθήνα και τη Σπάρτη. Οι Αθηναίοι θεώρησαν τόσο προσβλητική την απαίτηση των Περσών ώστε έριξαν τους κήρυκες στο βάραθρο της Ακρόπολης και καταδίκασαν σε θάνατο τους άτυχους διερμηνείς επειδή «λέρωσαν» την Ελληνική γλώσσα!

Οι Σπαρτιάτες  δε έριξαν τους κήρυκες στο πιο κοντινό πηγάδι, για να βρουν άφθονη «γη και ύδωρ»! Μετά από αυτό ο πόλεμος έγινε αναπόφευκτος. Την άνοιξη του 490 π.Χ. ο Περσικός στρατός και στόλος ήταν έτοιμος. Επικεφαλής ήταν ο Δάτης και ο Αρταφέρνης, ανεψιός του Βασιλέα. Αποστολή τους ήταν να υποχρεώσουν όλες τις Ελληνικές πόλεις που δεν είχαν δώσει «γην και ύδωρ» να γίνουν υποτελείς στο Μεγάλο Βασιλέα, αλλά επίσης να καταστρέψουν την Ερέτρια και την Αθήνα και «να φέρουν μπροστά του σκλάβους όλους τους κατοίκους της>>

Η μάχη έληξε με αποφασιστική νίκη των Ελλήνων – που οφειλόταν στην στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μιλτιάδη – και οι Πέρσες αναγκάσθηκαν να φύγουν στην Ασία.  Η Μάχη του Μαραθώνα , που διεξήχθη τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ αποτελεί σύγκρουση μεταξύ των Ελλήνων (Αθηναίοι και Πλαταιείς) και των Περσών κατά την πρώτη εισβολή των Περσών στην Ελλάδα. έδειξε στους Έλληνες ότι μπορούσαν να νικήσουν τους  πολύ  ισχυρότερους Πέρσες…

Να το έχουν αυτό υπόψη τους οι σύγχρονοι <<Πέρσες>>…

Αυτά βέβαια διδάσκει η Ιστορία μας.

Μια δηλαδή παραλλαγή του μύθου του Δαυίδ και του Γολιάθ  που πάντα συγκινεί ..

Άπό την άλλη, όμως, πλευρά ο λαός μας λέει ότι << ο καλός ο καπετάνιος είναι εκείνος που προσορμίζει το καράβι με ασφάλεια στο πλησιέστερο λιμάνι και όχι εκείνος που αψηφώντας τα μποφώρ, που συναντά, το οδηγεί σε ναυάγιο… >>

Χρήσιμο  λοιπόν θα είναι τόσο ο επίδοξος νέος Μιλτιάδης, με σημαία την καταπολέμηση της λιτότητας που πλήττει εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης, όσο και ο αλαζόνας <<μεγάλος Βασιλεύς>>  με σημαία την δημοσιονομική πειθαρχεία αγνοώντας τον παράγοντα ΆΝΘΡΩΠΟ, πριν οδηγηθούν σε τυφλή σύγκρουση να σταθμίσουν με σωφροσύνη τα δεδομένα, να καταδυθούν με σύνεση τα ιστορικά διδάγματα και να δώσουν λυτρωτική λύση και κάθαρση στην <<τραγωδία>> που διαδραματίζεται, μέσα στους κόλπους της γηραιάς ηπείρου γιατί η όποια ασύνετη ενέργεια μπορεί να αποσταθεροποιήσει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να το οδηγήσει στην κατάρρευση, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες…

Δεν θα υπάρχει τότε νικητής. Μόνο ηττημένοι. Γιατί και ο επίδοξος ,λόγω μεγέθους νικητής ,θα έχει επιτύχει μια <<ΠΥΡΡΕΙΟ ΝΙΚΗ>> της οποίας το κόστος θα ξεπερνά ,κατά πολύ το όποιο αναμενόμενο κέρδος…