Οι μάνες είναι η καλύτερη "εφεύρεση" στον πλανήτη μας. Αρκεί να ξέρεις να τις κρατάς σε μία ... απόσταση ασφαλείας. Πρώτα θα σε κυνηγήσουν για χρόνια με εκείνο το ποτήρι το γάλα στα χέρια ή την επιμονή του "ντύσου ζεστά, θα κρυώσεις". Έπειτα θα νιώσεις πόσο άδολα και βαθιά σε νοιάστηκαν. Κάποτε θα συγκρουστείς με τις υπερπροστατευτικές εμμονές τους και θα "πνιγείς" από τα δικά τους κοινωνικά status.
Και μετά .. όταν μεγαλώνοντας λοξοδρομήσεις και απομακρυνθείς, τότε θα το συνειδητοποιείς.
Πόσο σου λείπουν ... πόσο εύχεσαι να 'ταν ακόμη κοντά ... πάλι με το ίδιο ποτήρι γάλα ... να σε κυνηγούν στα 20 .. στα 30 .. στα 40 .. στα 100 σου.
Κι όσο τα χρόνια σε παίρνουν από το χέρι και σε τραβάνε μακρυά τους τόσο τις αποζητάς και αναρωτιέσαι: Ναι, εγώ ξέρω πόσο μ' αγαπάει αλλά πρόλαβα να της το πω ... να της το δείξω ... πόσο την αγαπώ κι εγώ. Όχι, δεν πρόλαβα. Μια μέρα τον χρόνο δεν μου φτάνει. Και τις άλλες ξεχνιέμαι στην καθημερινότητα. Την αποπαίρνω, την πληγώνω, την τυραννώ. Αλλά έτσι ακριβώς την νιώθω πιο δική μου. Πιο "κομμάτι" μου.
Και μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόση αλήθεια έκρυβε η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ που είπε πως το μεγαλύτερο ξάφνιασμα κάθε γυναίκας είναι ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί πόσο έμοιασε στη μητέρα της.
Πράγματι τρομακτικό !!! Αν ήδη μοιάζουμε ... τότε ήδη δεν χωρά σε "πατενταρισμένες παγκόσμιες μέρες" ή σε αγκαλιές λουλουδιών που θυσιάστηκαν τόσο ... στημένα. Κι ενώ το νιώθω .. πάλι θα ενδώσω σ' αυτά που επιλέγει η .. αγέλη. Κι ας ξέρω πως ούτε σε εκείνη ούτε σε μένα θα φτάνουν.
Σκεφτήκατε ποτέ τον πόλεμο που "χάσαμε" στον ΒΟΑΚ; Τα τελευταία 25 χρόνια που παρακολουθώ την επικαιρότητα του νησιού μας σας βεβαιώ πως χάθηκε μία "μικρή πόλη" σ' αυτό το πεπαλαιωμένο κι επικίνδυνο εθνικό δίκτυο. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να συνεχίζουν τις ζωές τους, ξεκίνησαν ένα πρωινό από τα σπίτια τους και ... δεν επέστρεψαν, επειδή η στροφή είχε λάθος κλίση, το οδόστρωμα ήταν ολισθηρό, η επικίνδυνη προσπέραση έγινε μετά από χιλιόμετρα αγανάκτησης πίσω από τη νταλίκα ή -ακόμη πιο τραγικά- επειδή από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας πετάχτηκε μπροστά τους κάποιο όχημα γιατί δεν υπήρχε διαχωριστικό στηθαίο. Όλα αυτά τα χρόνια "εθιστήκαμε" να ακούμε για το "μολώχ της ασφάλτου", τα "θύματα του ΒΟΑΚ", τις εμβαλωματικές παρεμβάσεις, τα χαμηλά όρια ταχύτητας και τους σκοτωμούς ντόπιων αλλά κυρίως ξένων χρηστών του οδικού δικτύου μας, που έρχονται να χαρούν τις ομορφιές της Κρήτης κι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στον τραγικό μας δρόμο. Οι κυβερνήσεις όλων αυτών των ετών έδωσαν ψίχουλα στην Κρήτη, που αντιστρόφως ανάλογα πρόσφερε στον εθνικό κορβανά με τα έσοδα του πρώτου σε τσάρτερ αεροδρομίου της, των λιμανιών της που γέμισαν κρουαζιερόπλοια, των αρχαιολογικών της χώρων που συγκεντρωτικά πλησιάζουν την Ακρόπολη σε εισιτήρια και ενός ΑΕΠ (που στις καλές εποχές) τραβούσε την ανηφόρα κι ανέβαζε τον μέσο ελληνικό όρο. Τώρα λοιπόν, που διάγουμε την εποχή των ισχνών αγελάδων κάποιοι θυμήθηκαν πως "πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να σκεφτούμε τη λύση των διοδίων". Σε συσκέψεις και διαβουλεύσεις κυβερνητικοί -κυρίως- .....
Χουάν Λη. Τ' όνομά του είναι κοινότατο. Τα μάτια του επίσης. Χρόνια πριν τον γνώρισα, όταν η πατρίδα του τον έστειλε στην Κρήτη -με κρατική ενίσχυση- να στήσει ένα κατάστημα σε κεντρικό δρόμο του Ηρακλείου. Τα πρωϊνά ο Χουάν Λη ζαλωνόταν τα καλούδια του και γύρναγε τις γειτονιές. Του 'λεγα "καλημέρα" σε πείσμα όσων τον κοιτούσαν με μισό μάτι. Στην αρχή αποκρινόταν δύσκολα. Σχεδόν κινέζικα. Σύντομα όμως έμαθε και την "καλημέρα" κι ένα σωρό άλλα ελληνικούλια. Κάποια μέρα ο Χουάν Λη με φώναξε στο μαγαζί του. "Κεράσω καφέ" έλεγε συνέχεια και το ύφος του με έπεισε να τον ακολουθήσω. Ο χώρος του καταστήματος μου φάνηκε αχανής. Κι η έκπληξή μου μεγάλωσε με την ... πίσω αποθήκη. Περίμενα να βρω κι εκεί κούτες με εμπορεύματα αλλά αντ' αυτού συνάντησα όλη τη hi tech σύγχρονη Κίνα. Στο Ηράκλειο τα δορυφορικά συστήματα είχαν μόλις κάνει την εμφάνισή τους αλλά ο Χουάν Λη είχε ήδη στην αποθηκούλα του τρόπους να παρακολουθεί όλα τα κανάλια της Κίνας. Ο υπολογιστής του συνδεόταν στο διαδίκτυο με όλη του την οικογένεια και έμαθα γρήγορα πως κάθε της παρακλάδι είχε πιάσει κι άλλη γωνιά του πλανήτη. Εντυπωσιάστηκα!! Έφτιαξε καφέ ο κινεζάκος κι έβγαλε από την τσέπη του πουκαμίσου του ένα πακέτο Καρέλια. Άλλο ξάφνιασμα!! Γέλασε. "Εγώ Κινέζος, αλλά τώρα ζω Ελλάδα. Καλημέρα, καφές, τσιγάρο. Εγώ αγαπώ Ελλάδα" είπε. "Ξέρω τα πάντα για Ελλάδα και θα δεις, εγώ μια μέρα ... σώσω Ελλάδα". Ήταν η σειρά μου να γελάσω με τις κουβέντες του. Ο Χουάν Λη είχε βρει στην Κρήτη την ευκαιρία του! Μου αφηγήθηκε πως δούλευε για το κράτος από νήπιο, όπως όλοι στην οικογένειά του. "Εμείς -είπε- .....
Κάποτε οι Κυριακές του καλοκαιριού είχαν χρώμα, γεύση, προσμονή. Το χρώμα των ονείρων της θάλασσας, τη γεύση από τα κεφτεδάκια που περίμεναν στο τάπερ, την προσμονή της μικρής εβδομαδιαίας απόδρασης. Τότε δεν είχαμε πισίνες, γρήγορα αυτοκίνητα, weekend και αποδράσεις σε Σαντορίνη και Μύκονο. Ταλαιπωρία είχαμε μόνο. Και το όνειρο έφτανε το πολύ ως τη Λούτσα. Πρωινό λεωφορείο για το Πεδίον του Άρεως. Εκεί στιβαγμένοι όλοι με τα εισητήρια στο χέρι έτοιμοι να διεκδικήσουμε μία θέση στο .. κυριακάτικο όνειρο: το πολυπόθητο πλάτσα πλούτσα. Η μάνα από νωρίς στο πόδι να ετοιμάζει τάπερ με κεφτεδάκια. Και μετά εκείνο το άγχος: τα πήραμε όλα; Τα μπρατσάκια του Γιώργου, πετσέτες, δεύτερο μαγιώ να αλλάξουν τα παιδιά; Για αντιηλιακό ούτε λόγος να γίνεται. Ο ήλιος ήταν σύμμαχος τότε. Άντε το πολύ λίγη nivea στη μύτη. Ίσα να εκνευριστείς και να φωνάξεις: "Όχι ρε μάνα, δεν θέλω να κυκλοφορώ έτσι στην παραλία". Αρκεί να 'χες φτάσει στην παραλία βέβαια. Αν ... και όταν ... Γιατί στο Πεδίο του Άρεως τα λεωφορεία σου φέρονταν σαν ... ψιλομύτες από το Κολωνάκι. Άνοιγαν υποσχετικά την πόρτα, σε κοίταζαν, σου 'καναν face control και μετά δεν σε καταδέχονταν. Και η ώρα περνούσε περιμένοντας το "φιλεύσπλαχνο" λεωφορείο .. ο πόθος. Και η Λούτσα ήταν ήδη ... εδώ. Πάνω σου. Ο ήλιος να καίει κι ο ιδρώτας να τρέχει. Και κάποτε το ταξίδι ξεκίναγε. Δεκάδες ...
Σου έχει τύχει δεν μπορεί; Να κάθεσαι αμέτοχος στη γωνιά σου και να παρατηρείς γύρω σου συμπεριφορές, φάτσες, κουβέντες. Προσωπικά το βρίσκω συχνά από διασκεδαστικό ως ενδιαφέρον. Απόγευμα στην παραλία. Σε μία από τις ... προς πώληση της Κρήτης. Ξαπλωμένη στην πετσέτα και βυθισμένη στο ανάγνωσμα. Κι η παραλία να γεμίζει επικίνδυνα, απειλώντας κάθε έννοια ηρεμίας. Μία χούφτα πιτσιρικάδες με κουβαδάκια (οι μόνοι ίσως συμπαθείς και αμέτοχοι στο "ηχοέγκλημα"). Παραδίπλα οι μαμάδες. Πασαλείβονται με αντηλιακά, φορούν καπέλα και αρχίζουν το "Λαλάκη, όχι στα βαθιά μωρό μου". Ο χώρος τους ανήκει!!! Δεξιά τους ο κλασσικός τύπος "είμαι ωραίος και έκανα μπόλικη γυμναστική για να 'ρθω". Κορδώνεται, τεντώνεται, αφήνει το νερό να κυλά ανέμελα πάνω στους 20 γυμνασμένους μύες του (ποντίκια και κοιλιακοί αφαιρέθηκαν). Το δε μαγιό διαμαρτύρεται για την ανυπαρξία του ρόλου του. Όχι σαν κι εκείνα της Μυκόνου, αλλά στο περίπου. Και η γλώσσα του σώματος κραυγάζει:¨Είμαι εδώ. προσέξτε με". Και τον προσέχουν. Ο χώρος του ανήκει!!! Τον αποδιοργανώνει για λίγο η έλευση της κοπέλας που θρονιάζεται κοντά του. Απλώνει την πετσέτα της τελετουργικά. Γδύνεται ακόμη πιο τελετουργικά. Το αντηλιακό της .. νέα τελετουργία. Που όμως διακόπτεται από τον θόρυβο του κινητού. Και τότε αρχίζει να μιλάει. Δυνατά. -Έλααα Μπάμπ'. Ήρθαμ'. Ναι βρε, στην θάλασ' είμ'. Δε σ' ακούω κ_λά. Συνεχίζει να ουρλιάζει στο ακουστικό γιατί ... εκείνη δεν τον ακούει κ..λά. Και βέβαια ο χώρος της ανήκει!!! Την προσπάθειά της να ακούσει δυσκολεύει η άφιξη ενός τζετ σκι. Ο νεαρός κάνει ......
Οι φαβέλες είναι άγνωστη λέξη για πολλούς. Όχι για τους Βραζιλιάνους όμως. Είναι οι παραγκουπόλεις των φτωχών. Άθλιες γειτονιές που μεγαλώνουν οι επίδοξοι αυριανοί Ρονάλντο ή Πελέ της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας. Το παντοδύναμο Google αποφάσισε να τις ... εξαφανίσει από το χάρτη του. Με ένα τεχνολογικό τρυκ μετονόμασε τις περιοχές (τεράστιες εκτάσεις γύρω από κάθε Βραζιλιάνικη πόλη) αυτές σε ... λόφους. Έτσι η Βραζιλία που θα φιγουράρει τις επόμενες μέρες στους τηλεοπτικούς μας δέκτες θα είχε κρύψει την ασχήμια και τη φτώχεια της για χάρη της γιορτής των δισεκατομμυρίων που στήνεται γύρω από το Μουντιάλ. Όμως ο λαός της Βραζιλίας επιχειρεί να "τραβήξει" την κουρτίνα που κάποιοι άπλωσαν έντεχνα για να κρύψουν την εξαθλίωσή του. Απεργίες οργανώνονται την τελευταία εβδομάδα σε όλα τα μεγάλα συνδικάτα και στο διαδίκτυο το hashtag #NoVoyABrasilPorque («δεν πάω στη Βραζιλία διότι», στα αγγλικά: #NotGoingToBrazil) συγκεντρώνει τις διαμαρτυρίες των χρηστών του twitter, καθώς και οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενάντια στο πάρτι αμύθητων ποσών δίπλα στην ανέχεια του λαού της Βραζιλίας. Τις επόμενες μέρες -όταν τα πατατάκια θα κάνουν θραύση στη διάρκεια του αγώνα και τα αναψυκτικά ή οι μπύρες θα ξεπουλάνε σε κάθε καφετέρια- ας κάνουμε όλοι μία προσπάθεια να θυμηθούμε ότι δίπλα από τα ακριβοπληρωμένα γήπεδα της Βραζιλίας ζουν 55 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας. Και καθώς ως Έλληνες μάθαμε πια τι σημαίνει κρίση και οικονομικό αδιέξοδο, το "δεν πάω Βραζιλία" κατανοούμε πως σημαίνει περισσότερα από όσα λέει. Όταν ένας λαός πορεύεται με κατώτατο μισθό €200, τα δεκάδες δις που σκορπούν οι πολυεθνικές στο Μουντιάλ του θα μπορούσαν κάλλιστα να αλλάξουν το βιωτικό του επίπεδο. Γι' αυτό "Δεν πάω Βραζιλία" ...
Ο Καζαντζάκης έλεγε πως η Κρήτη δεν είναι νησί αλλά ... ήπειρος. Ή Θεριό. Κι έτσι όπως ζει σε υπερθετικό βαθμό τα υπόλοιπα, έζησε και τις κάλπες αυτών των Ευρωεκλογών. Αν υπάρχει ένας τόπος της Ελλάδας που έδωσε πραγματικά πολλαπλά μηνύματα με τις κάλπες του, αυτός σίγουρα είναι η Κρήτη. Την ώρα που η Ευρώπη ζει την δεύτερη αρπαγή της από εθνικιστές, ναζιστές και ακροδεξιούς, η Κρήτη δείχνει η μόνη που δεν παρασύρεται από το ρεύμα. Και καθώς πολλοί καταπιάνονται με την ερμηνεία του αποτελέσματος αυτές τις μέρες, εμείς απλά θα παραθέσουμε τα στοιχεία: - Ο ΣΫΡΙΖΑ απέκτησε ένα νέο "κάστρο", καθώς η Κρήτη του έδωσε το δεύτερο μεγάλο ποσοστό του ανά τη χώρα. 32,11% (με μικρή διαφορά πήρε μεγαλύτερο ποσοστό στα Ιόνια νησιά). - Συνάμα όμως και η "πράσινη" Ελιά συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό της από όλες τις περιφέρειες της χώρας στην Κρήτη, με ποσοστό 11,44%. - Η ΝΔ σημειώνει το χαμηλότερο πανελλαδικό της αποτέλεσμα, στο νησί μας με ποσοστό 15,82%. - Το Ποτάμι πήρε διψήφιο ποσοστό στην Κρήτη!, μάλιστα στα Χανιά έφτασε στο 12%! (λόγω καταγωγής Θεοδωράκη) - Η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει στην Κρήτη το χαμηλότερο ποσοστό της, 4,72 %. - Τέλος η ΔΗΜΑΡ συγκέντρωσε 0,8 %, από τα χαμηλότερα πανελλαδικά. Ελπίζουμε όλοι τους να ερμηνεύσουν το μήνυμα των Κρητικών με ευθυκρισία κι όχι .. υποκρισία. Μ.Κ.
Πόσο δικαίωμα έχουμε στην μετακίνηση απόψεων; Μπορείς σήμερα να στέκεσαι εδώ κι αύριο να βρεθείς παρακάτω; Πολλοί το μέμφονται ως αστάθεια. Άλλοι έτσι κατανοούν την έννοια της εξέλιξης. Μόνο που έχει κόστος να αποδέχεσαι τις λάθος εκτιμήσεις σου. Με κίνδυνο κάποτε να φανείς και ανόητος.
30 του Απρίλη. Παραμονή της Πρωτομαγιάς. Τελείωνα με τα μαθήματα και άφηνα επίτηδες πάντα ατέλειωτη τη ζωγραφιά στο τετράδιο των καλλιτεχνικών. Ήταν εκείνο που λέγαμε «μισό- μισό». Λευκή σελίδα στο πάνω μέρος για να χωρέσει τις .. καλλιτεχνίες μας και γραμμές από κάτω για να .. ζωγραφίσουμε το κείμενο. Ναι, να ζωγραφίσουμε. Τα κείμενα τότε δεν τα γράφαμε απλά. Βάζαμε όλη μας την τέχνη να σκαλίσουμε γράμματα καλλιγραφικά και επιδέξια. Με «κατσουνάκια» και περικοκλάδες. Να κερδίσουμε δέκα με τόνο. Κι ανάθεμα κι έμαθα ποτέ να ζωγραφίζω σε κείνο το τετράδιο. Άλλοτε επιστράτευα το ταλέντο της μάνας μου στα σκίτσα, άλλοτε ξεπατίκωνα έτοιμες ζωγραφιές με στυπόχαρτο κι άλλοτε μουτζούρωνα τις δικές μου εμπνεύσεις, που μόνο η .. αφηρημένη τέχνη θα εκτιμούσε. Αλλά μία φορά τα χρόνο το δεκάρι το ‘χα σίγουρο. Τέντωνα το αυτί όλη μέρα και περίμενα το τηλεφώνημά του. Δύσκολο πράγμα το τηλέφωνο εκείνη την εποχή. Κάναμε αιτήσεις σωρηδόν στον ΟΤΕ, βάζαμε βουλευτές και πολιτικάντηδες να τις προωθήσουν, περιμέναμε χρόνια, ώσπου το χαρτάκι με τον αριθμό πρωτοκόλλου κιτρίνιζε. Aλλά τηλέφωνο βλέπαμε μόνο στο μπακάλικο της γειτονιάς. Μαύρο, αυστηρό και βαλμένο σε περίοπτη θέση: στην είσοδο ακριβώς. Κι όποτε χτυπούσε ο κυρ Παντελής άφηνε τη σέσουλα στο τσουβάλι με τις φακές ή το τεφτέρι που 'γραφε τα βερεσέδια κι έπαιρνε ύφος … Πρέσβη για να πει το πιο μεγαλόπρεπο «παρακαλώ» του. Στη δεκαετία του 70 για να ‘σαι μπακάλης, δεν έφτανε μόνο να λογαριάζεις σωστά και να τα καταφέρνεις με τις προμήθειες. Έπρεπε να 'χεις και στεντόρεια φωνή. Κι ο κυρ Παντελής είχε. Άφηνε το ακουστικό ανοικτό και έβγαινε στη γωνία να φωνάξει το επίθετο της γειτόνισσας που ζητούσαν στο τηλέφωνο. Κι έπειτα από λίγο κάποια κατέφτανε στο μπακάλικο με την ποδιά της κουζίνας ή την ρόμπα και έπιανε το ακουστικό, κοιτώντας αμήχανα την ομήγυρη. Παραμονή Πρωτομαγιάς ήξερα πως θα ‘χουμε τηλεφώνημα. Γυρόφερνα στον κήπο, δήθεν παίζοντας, αλλά στην πραγματικότητα, σε ετοιμότητα να τρέξω μόλις ακούσω το κάλεσμα. Κι όταν αυτό ερχόταν έτρεχα αναψοκοκκινισμένη και βούταγα το ακουστικό. - Θειούλη μου, θα πάμε στα Φιλαδέλφεια έτσι; Το ξέρα πως θα πάμε αύριο μαζί. Κάτι τέτοια του 'λεγα χωρίς ανάσα και ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Μα δεν προλάβαινα ......
Οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου κι η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου στριφογυρνάνε διαρκώς στις κουβέντες μας τελευταία. Φταίει η Μεσόγειος. Ο τρόπος που κάποιοι πασχίζουν επιπόλαια να τη "λερώσουν". Την Κυριακή η Κρήτη τους είπε στα Σφακιά ένα δεύτερο ΟΧΙ. Είχε προηγηθεί το Αρκάδι. Τι θα ακολουθήσει δεν είναι σαφές. Το μόνο σίγουρο κι αδιαπραγμάτευτο είναι πως εδώ βρέθηκε κάτι πιο μεγάλο από μας, κάτι που επιτέλους μας ενώνει. Η υπόθεση με την ενδεχόμενη μόλυνση της θάλασσάς μας έχει ένα δίλημμα που είναι σαφές: θέλουμε την Μεσόγειο που ξέρουμε; Εκείνη που αιώνες τώρα ανάθρεψε τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας; Ή θέλουμε μία "μεταλλαγμένη" από την ανοχή μας δεξαμενή πειραμάτων υδρόλυσης; Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιούν τις έννοιες πίσω από τις λέξεις. Λέμε συχνά "η θάλασσά μας" και το .. ιδιοκτησιακό καθεστώς της φράσης μοιάζει αυτονόητο. Κι είναι αν το καλοσκεφτείς. Είναι η ίδια θάλασσα που έκανε γνωστό τον Μινωϊκό πολιτισμό. Η θάλασσα που έκανε την Κρήτη δύναμη και κόμβο του εμπορίου. Είναι η θάλασσα που ανέδειξε τον τόπο μας σε σταυροδρόμι ιδεών, πολιτισμών, εμπορευμάτων, φιλοσοφικών και καλλιτεχνικών ρευμάτων. Κι αν η Κρήτη κατάφερε να φτιάξει ένα μακραίωνο πολιτισμό που κοινωνούσε τις ιδέες της και την έκανε γνωστή στα πέρατα της γης αιτία ήταν οι θαλασσοπόροι της κι η ναυτοσύνη που ανέπτυξε, λόγω της γεωγραφικής της θέσης και ... της θάλασσας της. Στα νεώτερα χρόνια αυτή η ίδια θάλασσα αποδείχτηκε "γέφυρα" για τον Τουρισμό και την βιομηχανία που αναπτύξαμε. Την μόνη ίσως "βαριά βιομηχανία" που θελήσαμε να έχουμε. Κι ο κόσμος που κάθε χρόνο κατά εκατομμύρια συρρέει στην Κρήτη πάλι για τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα έρχεται: δηλαδή την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμός, τις παραλίες, και το περιβάλλον. Αλλά αν ο τόπος μας ευλογήθηκε από ήλιο και θάλασσα πώς να σταυρώσεις τα χέρια και να περιμένεις στωικά .. να δέσουν τη Μεσόγειο με σκοινιά. Μοιάζει οξύμωρο στις μέρες που ο σκυφτούλης και πένητας πλέον ελληνικός λαός μαζεύεται αγχωμένος στη γωνίτσα του, περιμένοντας σιωπηλά τις επόμενες συμφορές μόνο στην Κρήτη χιλιάδες άνθρωποι να παίρνουν λεωφορεία κι αυτοκίνητα για να βρεθούν στο Αρκάδι ή σκάφη και βάρκες για να φτάσουν στα Σφακιά και να φωνάξουν ένα νέο ¨Μολών Λαβέ". Οξύμωρο γιατί δανειστές και τοκογλύφοι έμαθαν πως όσα και να υποστούμε δεν αντιδρούμε πια. Η κρίση δοκίμασε τις δουλειές μας, τα εισοδήματά μας, την ποιότητα της ζωής μας, το άγχος και την ανασφάλειά μας. Εν τούτοις τα κοινωνικά αντανακλαστικά παρέμειναν .. εν υπνώση. Αυτό που δεν κατανοούν είναι πως η υπόθεση της Μεσογείου είναι κάτι που ξεπερνά την ταπεινότητα του καθενός μας και τα προβλήματά της. Και σημειολογικά ακόμη είναι η κρυστάλινη και καθαρή εικόνα της που διατρέχει όλες τις μνήμες και την ιστορία του τόπου μας. Από τα δελφίνια που ... κολυμπούν στις τοιχογραφίες της Κνωσού μέχρι τις πανέμορφες παραλίες μας που κοσμούν κάθε σύγχρονη τουριστική μας μπροσούρα. Κι αν η Κρήτη δεν καταφέρει να προστατεύσει την αυταπόδεικτη για αιώνες ασφάλεια και ομορφιά της ....
Και καθώς το προεκλογικό σκηνικό στήνεται και οι ... κραυγαλέες προσπάθειες να απεκδυθούν όλοι τον κομματικό μανδύα εντείνονται, επιστρέφω συνειρμικά στις εκλογές του 1994. Μου έμαθαν ότι πράγματι οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Εκείνη την εποχή η Νέα Δημοκρατία ευτύχησε να εντοπίσει έναν "κουζουλό" με την αυθεντικά καλή έννοια της λέξης. Οκτώβρης μήνας. Ο Γιώργος Σενετάκης είχε μόλις συμπληρώσει την πρώτη τριετία του ως διορισμένος περιφερειάρχης Κρήτης (1990-93) κι αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στον Δήμο Ηρακλείου. Ναι, ανήκε κομματικά στο χώρο της ΝΔ. και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να τον καθιστά "απεναντινό" σε μία κοινωνία που πορευόταν χρόνια στα .. καταπράσινα λαγκάδια, κι "άμα λάχει" έπαιρνε (ακόμη τότε) και τα κουμπούρια της, για να καταδιώξει όσους διαφωνούσαν με τις επιλογές της. Αλλά ο Σενετάκης κάθε άλλο παρά αντιπαθής ήταν άνθρωπος της διπλανής πόρτας, με ένα χιούμορ σωτήριο, με ένα μυαλό "ευρύχωρο", με έναν τρόπο που κέρδιζε τους πάντες και κυρίως με όρεξη να δουλέψει για τον τόπο του. Ρομαντικός; Ίσως. Το παρελθόν έδειχνε ότι δεν είχε καμία απολύτως ελπίδα, με δεδομένο το γεγονός ότι ο Δήμος ήταν το πιο πράσινο τσιφλίκι της χώρας. Αλλά ο Σενετάκης ήταν άλλης πάστας άνθρωπος. Δεν νοιαζόταν για τα χρώματα. Για τον τόπο και τους ανθρώπους νοιαζόταν. Πολιτικό λόγο είχε. Όχι κομματικό. Όσοι τον πρόφτασαν θυμούνται το πηγαίο χιούμορ του και τις παροιμιώδεις απαντήσεις, που φύλαγε για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Γιώργος, μας χάρισε ένα ανεπανάληπτο προεκλογικό σκηνικό. Με φρεσκάδα, όραμα και αισθητική. Αντέταξε συναυλίες στην ηχορύπανση της ... πεπατημένης. Εκδηλώσεις πολιτικού λόγου απέναντι στους χειμάρρους του "θα". Έφερε μελέτες και προγράμματα, που μετά τις εκλογές χρησίμευσαν για να γίνει έργο. Κι εκείνη τη χρονιά ο Δήμος είχε 5 υποψηφίους να ερίζουν για τον θώκο: Το κλίμα μοιραία πολώθηκε. "Κακώς ανακατεύτηκες" του έλεγαν όλοι.