Πανάρχαιες ελιές της Κρήτης γίνονται καυσόξυλα

Οργανωμένα συνεργεία με πριόνια καταστρέφουν ολόκληρους ελαιώνες, κόβοντας μέχρι και δέντρα 2.000 ετών.

«Από αυτά τα δέντρα μας έντυσαν οι γονείς μας. Από αυτά μας σπούδασαν. Χάρη σ’ αυτά έγινε η Κρήτη αυτό που είναι, εάν έχει αναπτυχθεί ένα πολιτισμικό επίπεδο είναι εξαιτίας τους. Αυτά μας έζησαν τόσα χρόνια. Από το λάδι τους πατήσαμε στα πόδια μας».

Οι κάτοικοι της περιοχής μιλούν με οδύνη για την καταστροφή που βλέπουν να εξελίσσεται στο τόπο τους, στην επαρχία Αμαρίου Ρεθύμνου, όπου και συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός πανάρχαιων ελαιόδεντρων του νησιού.

Οι περιπτώσεις είναι διάφορες και διαφορετικές. Σύμφωνα με όσα δηλώνουν οι άνθρωποι της περιοχής, από τη μια, κάποια οργανωμένα συνεργεία που έχουν καταλάβει ότι οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ηλικιωμένοι, πάνε και χωρίς να ρωτήσουν κανέναν κόβουν ολόκληρους ελαιώνες - ακόμη και δέντρα που χρονολογούνται εδώ και 2.000 χρόνια. Οι ξενιτεμένοι σε Αθήνα ή εξωτερικό, καμιά φορά και άνθρωποι που απουσιάζουν για λίγο ή δεν επισκέπτονται συχνά τη περιοχή, επιστρέφουν και δεν βρίσκουν τα δέντρα τους. Άλλοι πάλι, λόγω των άσχημων οικονομικών καταστάσεων, προχωρούν στην ενέργεια να τα κόψουν, αφού δεν τους αποφέρουν πια καρπούς ή εισόδημα. Με πόνο ψυχής βέβαια όπως λένε και οι ίδιοι πολλές φορές. Είχε ήδη ξεκινήσει επίσης η καταστροφή και από τις μπουλντόζες εργολάβων δημόσιων και ιδιωτικών έργων.

Οι μόνιμοι κάτοικοι ωστόσο παρατηρούν ανήμποροι την αποψίλωση του τόπου. Ένα τόπο που  ήταν άλλοτε γεμάτος ελιές, κυπαρίσσια, πλατάνια και πεύκα. Ο ελαιώνας σιγά σιγά υποχωρεί .

Στο πλαίσιο του Δικτύου Πολιτιστικών Συλλόγων Κρήτης δραστηριοποιείται μια ομάδα ανθρώπων με ευαισθησίες  από το ’09 στη διάσωση των μνημειακών δένδρων. Το Δίκτυο, με την επιστημονική υποστήριξη του ΤΕΙ Κρήτης, κατόρθωσε να κάνει λεπτομερή καταγραφή περισσότερων των 1.000 αρχαίων ελαιόδεντρων στο νησί, τα νεότερα από τα οποία είναι 500-1.000 ετών, αλλά και να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την ιστορική και πολιτισμική τους αξία.                                       

 Χωρίς όμως ουσιαστική ενίσχυση από τις τοπικές αρχές, ο αφανισμός τους συνεχίζεται. Aν και τα δασαρχεία έχουν τη δικαιοδοσία να κηρύξουν ένα είδος χλωρίδας υπό προστασία ή διατηρητέο, δεν έχουν μεριμνήσει για τα ελαιόδεντρα, παρά τις οχλήσεις των επιστημόνων  και των κατοίκων.