Χριστούγεννα σε επιλεγμένα μπλόγκς. Απολαύστε κείμενα και ιδέες !!!

Από τον Γεώργιο Χοιροβοσκό

[...]Το θέμα του καιρού μας είναι εκείνο των πλουσίων και των ψευδοπτωχών που επιθυμούν άπληστα τον πλούτο. Σ’ ένα τεχνικό και εμπορικό πολιτισμό, ένας ποιητής, ένας βαθύς μελετητής, ένας προφήτης, είναι περιττές υπάρξεις...

Είναι αναγκαίο να βεβαιώσουμε το πρωτείο της μορφώσεως και του πνεύματος της λεπτότητος, γιατί οι «πραγματικά πεινασμένοι» γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνο με το ψωμί που ο άνθρωπος θα ζήσει...!

…Η σταθερή βεβαιότητα της πίστεως καλείται να ανοίξει τις πόρτες για δείξει την αόρατη παρουσία του Υπέροχου, να αναστήσει τους νεκρούς και να κινήσει τα όρη, να βλαστήσει την ελπίδα για την σωτηρία του κόσμου[...]

Τα λόγια του λαμπρού Παύλου Ευδοκίμωφ πατούν γερά πάνω στα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά που περιγράφουν τους σκοπούς της Γέννησης: «..Να σεβαστούμε την σάρκα για να μην τολμήσουν τα υπερήφανα πνεύματα να φανταστούν ότι είναι περισσότερο σεβαστά απο τον άνθρωπο..» (Oμιλία 16 PG 151, 201 D-204A)

Hommage to Miles Davis...με ένα αγαπημένο κομμάτι. Άγια Νύχτα (Silent Night) Αυτά γράφει ο δίσκος των Γέλλοουτζάκετς. Αντιγράφω συνέχεια γιατί αυτό είμαι, μια σύνθεση από τα κομμάτια της σχέσης μου με τους άλλους.

Λιτή ευημερία νάχουμε!

---

Από την Νίνα Κουρλετάκη

Κρύο ταξίδι κάναμε.  Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.

Και τι μακρύ ταξίδι. Οι δρόμοι αδιάβατοι, ο καιρός αψύς στην καρδιά
του χειμώνα. Και οι γκαμήλες ταλαίπωρες, κουτσές, δύστροπες,
έπεφταν κάτω στο λιωμένο χιόνι.  Ήταν φορές που νοσταλγήσαμε
τα καλοκαιρινά παλάτια στις πλαγιές, τα περιβόλια, τα μεταξένια
κορίτσια που μας έφερναν δροσοστικά.  Και οι αγωγιάτες έβριζαν,
γκρίνιαζαν και φεύγανε κρυφά για το κρασί και για το γλέντι.
Και οι φωτιές σβυστές, κι ούτε μια σκέπη.  Οι πόλεις εχθρικές και τα
χωριά αφιλόξενα, τα σπίτια βρώμικα μας έκλεβαν στο νοίκι.
Σκληρό ταξίδι κάναμε. Στο τέλος προτιμούσαμε να ταξιδεύουμε
όλη νύχτα και να κοιμόμαστε κλεφτά.  Και οι φωνές στ’ αυτιά μας
τραγουδούσαν κι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν τρέλες.
Το ξημέρωμα φτάσαμε σε μια ήμερη πεδιάδα, χλωρή, βρεμμένη
παρακάτω από τα χιόνια, μ’ ένα ρυάκι που έτρεχε κι έναν νερόμυλο
που χτυπούσε στο σκοτάδι και τρία δέντρα στον χαμηλωμένον ουρανό
κι ένα άσπρο, γέρικο άλογο που κάλπαζε μες στο λειβάδι.
Ύστερα φτάσαμε σε μια ταβέρνα που την ίσκιωνε κληματαριά.
Έξι χέρια σε μια ανοιχτή πόρτα που γύρευαν ασήμι και πόδια που
κλωτσούσαν τ’ άδεια ασκιά.  Μα κανένας δεν ήξερε τίποτε.
Έτσι τραβήξαμε και φτάσαμε νύχτα, την τελευταία ώρα βρήκαμε
τον τόπο, και ήταν, θα `λεγε κανείς, επιτυχία.
Αυτά είναι όλα παλαιές ιστορίες, παλαιές αναμνήσεις και θα πήγαινα
ξανά, μα ένα δεν ξέρω, ένα δεν ξέρω.  Κάναμε τόσον δρόμο για γέννα
ή θάνατο;  Βρήκαμε μια γέννα, αυτό είναι σίγουρο, άλλωστε ήξερα να
ξεχωρίζω.  Θα πίστευα πως ήτανε άλλο πράμα.
Ήταν η γέννηση τούτη, σκληρή, πικρή αγωνία σαν θάνατος.  Σαν το
δικό μας θάνατο.
Γυρίσαμε στα παλάτια μας, σε τούτα τα βασίλεια, όχι πια
βολεμένοι στα παλιά προνόμια.  Έναν ξένο λαό που λάτρευε τα είδωλά του.
Θα προτιμούσα άλλον έναν τέτοιο θάνατο.

T.S. Elliot

---

Από τις Λέξεις

Της μικρής Σάρας που δεν κρυώνει πια,
Του ζωροάστρη Πέρση που έγινε προχθές στάχτη κάτω από τα λαμπιόνια της πόλης παίρνοντας επιτέλους "διαβατήριο".
Του ευαίσθητου ειδικού φρουρού που δεν άντεξε τις ενοχές μιας αμέλειας και "έφυγε",
Του ρομαντικού Παύλου που τραγουδά αλλού...

Ας είναι Άγια ετούτη η Νύχτα σε βέβηλες εποχές με τα μαγκάλια πυρωμένα...

---

Από το vlemma του Νίκου Ξυδάκη

Πριν από τέσσερα χρόνια, τέτοιες μέρες, περπατούσα στην Αθήνα και αφουγκραζόμουν τα πλησιάζοντα. Οχι ευκρινώς· η πραγματικότητα απέβη πιο ζοφερή εντέλει, ωστόσο ήδη τον Δεκέμβριο του 2009 στους δρόμους του άστεως μπορούσες να μυρίσεις εντροπία και μια νέα διάνοια να ανατέλει. Να πώς: Κολυμπούσα σαν υπνωτισμένος μες στη στερεοτυπική εορταστικότητα: τα παράφωνα κάλαντα, οι σακούλες με τα δώρα και τα περιττά, ο αμέριμνος καφές και το κονιάκ στα πεζοδρόμια, κι αυτή η στερεοτυπία χρειάζεται, σαν νοσταλγία γι’ αυτό που υπήρχε διαρκώς, χωρίς κανένα σημάδι διακοπής του. Μα διακόπηκε.

Ιδια είναι η στερεοτυπικότητα κατά το περίβλημα, όμως φέτος ο πυρήνας της είναι στεγνός, σκοτεινός, σαν καμένος. Περιέχει κάποιους χυμούς ωστόσο· όσο λιγοστεύουν οι χυμοί, τόσο πλησιάζουμε στην ψίχα, στην ουσία, στα στερνά χρειώδη, σαν την παρηγορητική ελάχιστη ζωγραφική του Χρήστου Μποκόρου, φέτος στο Μπενάκη Πειραιώς: οι άνθρωποι παρασταίνονται οριζόντιοι, ξαπλωτοί, όμως άγρυπνοι, να ατενίζουν το στερέωμα ή το άπειρο, και παραδίπλα εικονίζονται στην ίδια στενόμακρη ξαπλωτή φόρμα τα αναγκαία τους, όλα: μια πλάκα σαπούνι, ένα χιονάτο πεσκίρι, νερό τρεχούμενο, ένα πιάτο φασολάδα, ένα ποτήρι κοκκινέλι. Αυτά. Από τα περιττά, στα χρειώδη. Τώρα λείπουν κι αυτά.