- "Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
- Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
- Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθονται οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
- Γιατί οι βάρβαροι θα φτάσουν σήμερα...Τί νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έρθουν θα νομοθετήσουν...'
Από τα τέλη του 19ου αιώνα που γράφτηκε αυτό το υπέροχο ποίημα από τον Κώστα Καβάφη, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στην Ελληνική πραγματικότητα. Ο σπουδαίος Αλεξανδρινός ποιητής, κάνοντας χρήση της τεχνοτροπίας του συμβολισμού, απευθύνθηκε στους πολιτικούς της εποχής του και επιχείρησε να τους αποδώσει ευθύνες για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική παρακμή του τότε Ελληνισμού.
Το διαχρονικό αυτό ποίημα, εξακολουθεί να είναι απόλυτα ΕΠΙΚΑΙΡΟ και σήμερα!!
Σήμερα που οι κυβερνώντες, με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα, προσπαθούν να γεφυρώσουν το δήθεν χάσμα που τους χωρίζει από τους δανειστές του κράτους. Οι προτάσεις της Ελληνικής πλευράς, είναι ήδη στα χέρια των επικεφαλής της τρόικας και αναμένεται η απάντηση που θα σηματοδοτήσει την επιστροφή των κλιμακίων στην Αθήνα.
Αλήθεια, ποιά είναι η διαφορά της σύγχρονης Ελλάδας,σήμερα - λίγο πριν την εκπνοή του 2014 - από τη Ρώμη του 5ου μ.χ αιώνα;;
Μήπως, ο Έλληνας δεν βρίσκεται στο έλεος των επιθέσεων των βαρβάρων;
Μήπως δεν ζει σε μια κοινωνία παρακμής, διάβρωσης και ευτελισμού κάθε θεσμού;
Τα πάντα είναι σε απραξία, με τους διοικούντες να προσφέρουν "γη και ύδωρ" για να εντυπωσιάσουν και να θαμπώσουν τους "βαρβάρους".
Το σαθρό σύστημα - και οι "εθνοσωτήρες" που έφεραν τη χώρα σ' αυτό το σημείο, "πέρασαν" στο DNA του συνόλου, το μικρόβιο του "συνδρόμου της Στοκχόλμης" και περιμένει με λαχτάρα τον ερχομό των βαρβάρων σαν τη μοναδική λύση για σωτηρία!!!
Οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος του Καβάφη, μοιάζουν σαν να μην έχουν γραφτεί το 1897, αλλά σαν να έχουν αποτυπωθεί στο χαρτί... μόλις ΧΘΕΣ!!!
- Γιατί ενύχτωσε και οι βάρβαροι δεν ήρθαν;;
Και μερικοί έφθασαν από τα σύνορα και είπαν, πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
- Και τώρα..τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;;
Οι άνθρωποι αυτοί, ήσαν μια κάποια λύσις!!!
Εύα Μαστρογιαννάκη
Η φρενίτιδα που ζήσαμε αυτές τις μέρες με το "δικαίωμα στο όνειρο" που πούλησε το τζόκερ μου θύμισε μία παλιότερη αλλά εντελώς διδακτική ιστορία. Πριν από 10 περίπου χρόνια ο πλανήτης στύλωσε έκπληκτος το βλέμμα του σε έναν οίκο ευγηρίας του Καναδά. Ένα ζεύγος ηλικιωμένων κέρδισε ένα δυσθεώρητο ποσό στο λαχείο. Ρεπόρτερ και απεσταλμένοι στρατοπέδευσαν για να μάθουν από πρώτο χέρι τι θα κάνουν τα ... μύρια οι υπερτυχεροί. Τους βομβάρδιζαν με ερωτήσεις παράλογα ... λογικές: τι θα αγοράσετε, που θα πάτε, τι δώρο θα κάνετε στα παιδιά σας; Το ζευγάρι κοιτούσε αποσβολωμένο το λεφούσι των εισβολέων και απαντούσε με κοφτές λογικά .. παράλογες φράσεις: τίποτα, πουθενά, δεν ξέρουμε. Και αίφνης η υπερτυχερή γριούλα (κόντευε 90 ετών) συνέρχεται. Χαμογελά κι αρχίζει ένα απροσδόκητο λογύδριο. H κ. Θέλμα, που κέρδισε το λαχείο, σε μία αναλαμπή ξέρει τι θέλει και δεν μελαγχολεί. Δεν θέλει να αλλάξει καν οίκο ευγηρίας, τους λέει. Πού να τρέχει τώρα, έχει συνηθίσει εκεί που μένει. (Πρέπει να είναι ωραίοι στον Καναδά οι οίκοι ευγηρίας). Δεν δηλώνει ότι θέλει να δώσει στα παιδιά της τα λεφτά, ή στα εγγόνια της, για τις σπουδές τους. Δεν έχει ακόμα σκεφτεί αν θα τους αγοράσει ακριβά δώρα. Παραδέχεται πως κάτι τέτοιο τη δυσκολεύει, της φέρνει νύστα, ή το ξεχνά. Αλλά δεν είναι χωρίς επιθυμίες. Θέλει ένα ζευγάρι κάλτσες για τον εαυτό της. Το ξεστομίζει κι έρχεται η σειρά των δημοσιογράφων να μείνουν ... αποσβολωμένοι. Η κ. Θέλμα παίρνει φόρα και εξηγεί πως θέλει να σταθεί όρθια στα ενενήντα της. Κι αυτό δεν θα το κάνουν τα λεφτά αλλά οι κάλτσες. Με αφορμή εκείνο το περιστατικό γράφτηκε μία θεατρική άσκηση, που έμεινε να θυμίζει πόσο σχετική αξία έχει .. ο όποιος λαχνός που κερδίζει κι ας τον ονειρεύονται πολλοί. Aφιερώστε της λίγο χρόνο γιατί αξίζει τον κόπο. Σκηνή πρώτη ...
"Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας"...Ο μύθος που "εξ' απαλών ονύχων" πέρασε σε γενιές και γενιές, το μήνυμα της σκληρής εργασίας και της αποταμίευσης. (Καθόλου τυχαίο, μιας κι ο ίδιος ο Αίσωπος ήταν δούλος). Ο μύθος "χρησιμοποιήθηκε" και "χρησιμοποιείται" με κινητήριο μοχλό, κυρίως την ανασφάλεια και τον φόβο για το μέλλον. Σαν παιδιά - πολύ καλά θυμάστε - πόσο "βομβαρδιζόμασταν" από τους "φρόνιμους" γονείς "να μαγειρέψουμε πριν πεινάσουμε" και από άλλες παροιμιώδεις εκφράσεις του τύπου: " φασούλι το φασούλι.." , "μάζευε ας είναι και ρόγες" κ.τ.λ, κ.τ.λ. Η προηγούμενη γενιά που είχε βιώσει τη στέρηση "εκπαίδευε" την επόμενη, να φροντίζει για τις ανάγκες που θα προέκυπταν αργότερα. "Βάλε κάτι στην άκρη", "μη σκορπάς τα χρήματά σου", "φτιάξε ένα κεραμίδι να βάλεις από κάτω το κεφάλι σου"... Στο άκουσμα όλων αυτών, οι νεότεροι δυσανασχετούσαν, όμως η "ΕΝΤΟΛΗ" που λάμβανε ο εγκέφαλος από τους πρεσβύτερους, ήταν τόσο ΙΣΧΥΡΗ, που αναπόφευκτα την κατέγραφε και μοιραία την "ΕΚΤΕΛΟΥΣΕ". "Ο Έλληνας Τζίτζικας και ο Τροϊκανός Μέρμηγκας" Ο μύθος "χρησιμοποιήθηκε" επίσης με ένα τρόπο άκρως χλευαστικό και από τους δανειστές του Ελληνικού Κράτους, που μας παρομοίασαν με ....
«Νέος θα πει να είσαι αυθόρμητος, να μένεις κοντά στις πηγές της ζωής, να μπορείς να ορθώνεσαι και να τραντάζεις τις αλυσίδες ενός φθαρμένου πολιτισμού, να τολμάς αυτό που άλλοι δεν έχουν το κουράγιο να επιχειρήσουν». Με αυτά τα λόγια είχε περιγράψει την έννοια της λέξης νέος ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφέας Τόμας Μαν κι αν εστιάσει κανείς την προσοχή του σε κάθε λέξη και κάθε φράση των λεγομένων του, θα συνειδητοποιήσει ότι νέος είναι πραγματικά όλα αυτά μαζί, αλλά και το καθένα ξεχωριστά. Όταν ακούει κανείς τη λέξη νέος αρκετά είναι τα στοιχεία εκείνα, τα χαρακτηριστικά, τα ερεθίσματα που του έρχονται στο μυαλό. Όνειρα, ελπίδα, μέλλον, αγωνιστικότητα, διεκδίκηση, αυθορμητισμός, τρέλα, αγάπη, έρωτας, φαντασία, αλλαγή, πρόοδος, είναι μερικά από εκείνα που σκέφτεται κάποιος αμέσως όταν αναφέρεται στα παιδιά, τους νέους, στα νιάτα αυτού του τόπου. Στη νεολαία που ορθώνει το ανάστημα της, που παλεύει με κάθε μέσο, που διακατέχεται από έντονα συναισθήματα για καθετί με το οποίο καταπιάνεται, που είναι έτοιμη… να αλλάξει τον κόσμο. Κι αλίμονο αν δεν υπήρχαν τέτοιοι νέοι, που έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν κάθε τροχοπέδη που θα καθυστερήσει τα όνειρα τους, που θα ξεριζώσουν το κακό από τη ρίζα του, που θα βάλουν τέλος στα λάθη των μεγάλων, που σε καμία περίπτωση δε θα λοξοδρομήσουν από τον αρχικό τους στόχο να… αλλάξουν τον κόσμο. Όλα αυτά τα παιδιά, τα παιδιά όλων μας, είναι η συνέχεια μας, το μέλλον μας, η ελπίδα αυτού του τόπου και δικαιούνται ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο, χωρίς ανεργία, χωρίς φτώχεια, χωρίς άστεγους, χωρίς πείνα, χωρίς μνημόνια, χωρίς «αρμοδίους», χωρίς πολιτικές που… πάνε πίσω τα όνειρα τους. Είναι δικαίωμα τους να ζήσουν σ’ ένα καλύτερο κόσμο από εκείνο που κληρονόμησαν, είναι δικαίωμα τους να θέλουν να πάνε μπροστά, είναι δικαίωμα τους να επιτύχουν τους στόχους τους, γιατί οι νέοι είναι το…ΜΕΛΛΟΝ, είναι η…ΕΛΠΙΔΑ ! Γωγώ Ξυπάκη
Οι μνήμες δεν έχουν μόνο οπτική υπόσταση στο μυαλό μας, έχουν και μυρωδιές, έχουν και ήχους...κι αν είσαι λίγο...
Η Γερόντισσα Γαβριηλία είχε χαρακτηριστεί κάποτε από έναν άλλο ιεραπόστολο στην Ινδία ως «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με άλλους ιεραπόστολους άλλων θρησκειών που γνώριζαν πολλές ντόπιες διαλέκτους, εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά. Η Γερόντισσα του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη δάκρυα, η τρίτη το άγγιγμα, η τέταρτη η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ' αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε κι επικοινωνούσε μ' όλο τον κόσμο. Πραγματικά αυτές οι πέντε «γλώσσες» αποτελούν τα πέντε χρυσά «κλειδιά» προσέγγισης στον άνθρωπο και παράλληλα τα πέντε σημαντικά βήματα που οδηγούν κυριολεκτικά σε «καθημερινά θαύματα». Σήμερα που η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων έχει χαθεί μέσα σε οθόνες και πληκτρολόγια κι η καθημερινότητα στενάζει κάτω από το βάρος των προβλημάτων της ανέχειας, της αρρώστιας και της απελπισίας, η χρήση αυτών των πέντε κλειδιών - σε κάθε ευκαιρία - είναι το φάρμακο που φέρνει αρχικά την ανακούφιση και - γιατί όχι - τη θεραπεία. Όταν ο άνθρωπος πλησιάζει τον άνθρωπο Σε κάθε μορφή πόνου (σωματική ή συναισθηματική), ένα χαμόγελο- που δεν κοστίζει απολύτως τίποτα - μπορεί να .....
- Μαμά, εκείνα τα παιδάκια γιατί κοιμούνται στο αυτοκίνητο; - Γιατί, αγάπη μου, δεν έχουν σπίτι κι οι γονείς τους δεν έχουν δουλειά. - Δηλαδή, μαμά, αν μείνετε χωρίς δουλειά εσύ κι ο μπαμπάς θα μείνουμε κι εμείς στο αυτοκίνητο; Βιάζομαι να την καθησυχάσω. Ο τρόμος στα μάτια ενός παιδιού που κατακλύζεται από έννοιες που δεν μπορεί να κατανοήσει, μοιάζει με την πιο εξουθενωτική έκφανση της κρίσης μας. Ή μήπως όχι; Από χθες ξέρω πως υπάρχουν παιδιά που κοιμούνται ήδη σε ένα αυτοκίνητο. Εκεί διαβάζουν, εκεί τρώνε, εκεί κουλουριάζονται τη νύχτα για να ζεσταθούν και να κοιμηθούν. Σκέφτομαι την καθημερινότητά τους. Πώς πλένονται, πως ντύνονται, πως αντέχουν το σκοτάδι. Κι έπειτα σκέφτομαι τους γονείς. Πόση πίκρα και πόση απόγνωση έχει η ανάγκη να επιβιώνεις με τα παιδιά σου μέσα σ' ένα αυτοκίνητο. Ξέρω πως δεν είναι οι μόνοι. Σε χίλιες γωνιές του πλανήτη βλέπω χρόνια στο δέκτη μου την φρίκη να σαρώνει τις ζωές των ανθρώπων. Τόσο που κοντεύει συχνά να μοιάζει από οικεία ως ... αδιάφορη. Μόνο που τώρα στέκεται στο δικό μας κατώφλι. Και κάθε φορά που την περιγράφω είναι σαν να νοιώθω την ανάσα της. Όχι για τα σπίτια και τα "έχει" μας αλλά γι' αυτό που κάνει στις ζωές μας. Τον τρόπο που τις γεμίζει τρόμο κι αβεβαιότητα. Γι αυτό το "σήμερον εμού, αύριον ετέρου" που σιγοψιθυρίζει στο υποσυνείδητό μας αντίστροφα. Κάτι σαν "σήμερον ετέρου, αύριον εμού". Μόνο που το "ουδέποτε τινός" ισχύει πια μόνο για τις ευθύνες ... Μ.Κ.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν κείμενο δεν είναι τραβηγμένες τον Αύγουστο ή τον Ιούλιο. Τραβήχτηκαν σήμερα, 18 Οκτωβρίου του σωτήριου έτους 2014, στα Λιοντάρια. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, η κοσμοσυρροή των τουριστών συνεχίζεται ακόμη παρά το ότι έχουμε ήδη περάσει στο δεύτερο μισό του δεύτερου φθινοπωρινού μήνα και βαδίζουμε αισίως για το Νοέμβριο. Οι εικόνες που αντικρίζει κάποιος που κάνει τη βόλτα του στο κέντρο του Ηρακλείου, τις τελευταίες ημέρες, είναι άκρως… θερινές: Έλληνες αλλά κυρίως ξένοι επισκέπτες βολτάρουν με τα κοντομάνικά τους και απολαμβάνουν τον ήλιο και τις καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Τελείως αυθόρμητα, βγάζω την κάμερα και τους βγάζω φωτογραφίες. Την ώρα που τσεκάρω τις φωτογραφίες που τράβηξα, πιάνω με την άκρη του ματιού μου μια σκιά να με πλησιάζει… Ένας νεαρός τουρίστας κατευθύνεται προς το μέρος μου με ύφος βλοσυρό. «Την πατήσαμε», λέω από μέσα μου και πριν ....
Η είδηση είναι πιο σοκαριστική από όσο δείχνει εκ πρώτης όψεως: Τα παιδιά μας βιδωμένα πλέον στις οθόνες των υπολογιστών ντύνουν αθώα κούκλες και κάποιοι διεστραμμένοι φροντίζουν να γδύσουν ή και να αποπλανήσουν τελικά τα ίδια. Πάνε περίπου 8 χρόνια που η διεθνής πρακτική σε βάρος των παιδόφιλων άρχισε να χαλαρώνει με αποτέλεσμα οι Ολλανδοί παιδεραστές να σκέφτονται μέχρι και την ίδρυση κόμματος, ζητώντας όριο αποπλάνησης το 12ο έτος ηλικίας ενός παιδιού. Ξέρω, ζούμε σε εποχή ελαστικών συνειδήσεων που χωράει και τις "ιδιαιτερότητες" (προτιμώ την ωμή έκφραση "βίτσια") και τις "διαφορετικότητες" και τη βλακεία που ο καθένας μπορεί να κουβαλάει και να χαμηλώνει χαριτωμένα τον πήχη της για να την κάνει αποδεκτή από τους πολλούς. Και ναι οφείλουμε -κατά πως φαίνεται- να ανοίγουμε τα μυαλά μας στους νέους αέρηδες που φυσούν. Αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Αυτή η είδηση με κάνει έξω φρενών. Είπα, να τη σκεφτώ και μια και δυο φορές, αλλά ακριβώς τον ίδιο θυμό νοιώθω. Αν η υποκρισία έγινε τέχνη και το βόλεμα χόμπι δεν διανοούμαι ότι η παιδεραστία θα γίνει τα επόμενα "must" της εποχής. Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα η λογική του "δεν βαριέσαι, μακρυά από μας και ό,τι θέλουν ας κάνουν". Τη θεωρώ πηγή όσων απαράδεκτων συμβαίνουν. Ο ωχαδελφισμός και η ανοχή είναι εξίσου εγκληματικά κατά τη γνώμη μου με την παιδεραστία. Μόνο που τα πρώτα για την ώρα δεν τιμωρούνται και τα δεύτερα προτιμώ να παραμείνουν αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Θυμήθηκα την ιστορία της Β. Η Β. ήταν ένα 10χρονο κοριτσάκι με πανέμορφα μακριά μαλλιά. Έπαιζε ανέμελα σε άλλες εποχές -πιο χαλαρές και απονήρευτες- τότε που τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους για παιχνίδι και κρυφτό και οι μαμάδες δεν ανησυχούσαν όσο τώρα. Τότε που η σεξουαλική παρενόχληση ....
Παρακολουθώντας το θέατρο του παραλόγου στην ελληνική Βουλή, που στήνεται με την "βολική" δικαιολογία αναζήτησης της αλήθειας και του αποδεδειγμένου κοινωνικού συμφέροντος έπιασα τον εαυτό μου να επιστρέφει σε σκηνές από το "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" του Λουίτζι Πιραντέλο. Η απόλυτη εμμονή ενός περίγυρου με τις "ξένες" προσωπικές υποθέσεις (τις ανέξοδα ανιχνεύσιμες) που εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός αδηφάγου κοινωνικού σχολιασμού (κουβέντα να γίνεται) και κρύβεται πίσω από λογικές του "ό,τι συμβαίνει γύρω μου με αφορά". Κι ό,τι συμβαίνει μέσα μου; Ο Πιραντέλο στον πρόλογο του έργου του γράφει: Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου. "Ο καθένας μας, λέει σχολιάζοντας την τέχνη του μεγάλου συμπατριώτη του ο Sylvio D' Amico, δεν είναι αυτό που νομίζει, αλλά είναι "ένας, κανένας ή εκατό χιλιάδες" ανάλογα με το πως τον βλέπει τούτο ή εκείνο το πρόσωπο και πάντα αλλιώτικος απ' ό,τι πλάθει ο ίδιος τον εαυτό του μέσα στο μυαλό του. Γι' αυτό η καταστροφή είναι τεράστια, όταν ένας ηθικός καθρέφτης του αποκαλύψει ξαφνικά την εικόνα του εαυτού του όπως την βλέπουν οι άλλοι, δηλαδή αυτό που είναι για τους άλλους". Μ.Κ.
Κερατόκαμπος, φθινόπωρο του 1972: Ο Μανόλης Κοκολάκης (κατά κόσμον "Κοκόλας") ποζάρει έξω από την ταβέρνα του, δίπλα στην...