Η πρώτη τηλεόραση στον Κερατόκαμπο, ο Κοκόλας και ο... "Παράξενος ταξιδιώτης"

Κερατόκαμπος, φθινόπωρο του 1972: Ο Μανόλης Κοκολάκης (κατά κόσμον "Κοκόλας") ποζάρει έξω από την ταβέρνα του, δίπλα στην πρώτη τηλεόραση που έκανε την εμφάνισή της στο παραθαλάσσιο χωριό της Βιάννου.

«Του την έφερε ένας φίλος του ονόματι Μανόλης Παπαγιάννης, από το Ηράκλειο. Ήταν η πρώτη τηλεόραση στο χωριό» λέει στο ekriti η Μαριάνθη Κοκολάκη, κόρη του θρυλικού Κοκόλα, πασίγνωστου στην ευρύτερη περιοχή για τα καλαμπούρια και τις πλάκες που σκάρωνε σ' όλον τον κόσμο.

«Την εποχή εκείνη ο Κερατόκαμπος δεν είχε ακόμη ηλεκτρικό ρεύμα. Έτσι, οι χωριανοί κατάφεραν να ανοίξουν την τηλεόραση, συνδέοντάς την με την μπαταρία ενός αυτοκινήτου» προσθέτει η Μαριάνθη.

Πάντως, ο αρχικός ενθουσιασμός του Κοκόλα για το «χαζοκούτι», γρήγορα αντικαταστάθηκε από απογοήτευση: Ο «πολιτισμός» είχε διεισδύσει στην καθημερινότητά του, φέρνοντας τα πάνω-κάτω.

«Ο πατέρας μου ήταν μεγάλος λάτρης του κουμ-καν. Από την στιγμή, ωστόσο, που η τηλεόραση μπήκε στη ζωή των κατοίκων του Κερατόκαμπου, ο Κοκόλας δεν έβρισκε πια παρέα για να παίξει χαρτιά. Βλέπεις, όλοι οι φίλοι του προτιμούσαν να δουν τον «Παράξενο Ταξιδιώτη» μας λέει η Μαριάνθη.

Τελικά, ο πατέρας της συνήθισε σιγά-σιγά την εισβολή της τηλεόρασης στην ζωή του.

Σήμερα, 42 χρόνια μετά, η θρυλική -πιά- τηλεόραση δεν υπάρχει. Ο Κοκόλας, όμως, ζει και βασιλεύει...

Κι εγώ, που μέχρι πριν από λίγες ώρες δεν γνώριζα ούτε τον ίδιο, ούτε την ιστορία του, θα θελα να τον συναντήσω:

Να τον χτυπήσω στην πλάτη, να με ρωτήσει «ποιανού είμαι» κι αφού του απαντήσω, να μου βάλει να πιούμε μαζί μια ρακή, εκεί, στο πεζουλάκι που φωτογραφήθηκε μαζί με την τηλεόρασή του.

Κι αν πίναμε μερικά ποτηράκια παραπάνω, ίσως να έβρισκα το θάρρος να τον ρωτήσω –αν κι έχω βάσιμες υποψίες για το ποια θα είναι η απάντησή του- τι θυμάται με πιο πολλή νοσταλγία από εκείνα τα χρόνια: Το κουμ-καν με τους φίλους του ή τον «Παράξενο ταξιδιώτη»; 

Νικόλας Αγγελίνος