Γράμμα στο Βαγγέλη Γιακουμάκη, του Μανώλη Σπανάκη

Αγαπητέ Βαγγέλη, σου γράφω, ανήμερα 25 του Μάρτη, για να σου ευχηθώ Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου. Ξέρω ότι είναι κοινότυπο, αλλά, δέξου τις αγαθές προθέσεις μου. 
Θα ξαφνιαστείς, σίγουρα από το γράμμα μου, γιατί, δεν με ξέρεις. Σε ξέρω όμως εγώ. Σε γνώρισα από το φωτοστέφανο της αθωότητάς σου. Σπανίζον είδος στην εποχή μας η αθωότητα. Η δική σου,  
βούλιαξε στην υπερχειλίζουσα από τα δάκρυα των απλών ανθρώπων Παμβώτιδα. 
Σπεύδω εξ’ αρχής, να υποσημειώσω, ότι δεν είναι στις προθέσεις μου να τυμβωρυχίσω. Εσύ είσαι εκεί που είσαι, ασφαλώς καλύτερα απ’ ότι εγώ... όπως και οι λοιποί συνέλληνες, που βιώνουμε ξανά τη γερμανική μπότα στον μπέτη μας. 
Κι ύστερα, είναι άλλο να ίπτασαι στους ουρανούς κι άλλο να «ζεις» στο έρεβος της απανθρωπιάς, 
της έννομης και άνομης βίας και του τηλεοπτικού φασισμού. 
Κάποιοι βέβαια, προφανώς αφελείς, όλο αυτό το σκότος, το ονομάζουν επίγειο παράδεισο...
Σου οφείλω κάποιες εξηγήσεις, γιατί αναλογίζομαι τις ευθύνες που έχω απέναντί σου. Βέβαια, πολλά θα μπορούσα να κάνω, όχι για να αποτρέψω το θάνατό σου, γιατί πολλές φορές, είναι και ζήτημα πεπρωμένου, αλλά, τα όσα προηγήθηκαν. Αυτά δεν ήταν ζήτημα πεπρωμένου, αλλά ντιρεκτίβες υαινών. Όλοι μας γνωρίζουμε τι γίνεται, αλλά...
Και τους βασανιστές ξέρουμε και τους πιστολάδες και τους χουλιγκάνους γνωρίζουμε, αλλά κάνουμε 
τις πάπιες. 
Εν πάση περιπτώσει, κατά την άποψή μου, ο θάνατος είναι η ζωή, όπως και η ζωή είναι θάνατος. 
Χωρίς θάνατο ζωή δεν υπάρχει. Ούτε και ζωή αθάνατος υπάρχει... Είναι κι αυτά ανάμεσα στα 
πάμπολλα δίπολα των αντιθέσεων, μόνο που τα συγκεκριμένα έχουν μια ιδιαιτερότητα: είναι τόσο 
ετερώνυμα όσο είναι και ομώνυμα. Δες όμως· ο θάνατός σου έδωσε ζωή σε πολλά... 
Αναστήθηκε κατ’ αρχήν, η συνείδησή μας, που τελευταία κοιμάται όπου βρει στρωματσάδα. 
Μια συνείδηση που τη χάλασαν κι αυτή οι κοινοτικές επιδοτήσεις και την κατέστησαν αδιάφορη, ραχατιλού και τεμπέλα. Μια συνείδηση που μας θέλει ηττημένους από χέρι, απέναντι στην 
ευθύνη, στην ευγένεια, στο αισθητικά ανώτερο. 
Μια συνείδηση, που κάποιοι πολιτικάντηδες (ναι, αναφέρομαι σ’ αυτούς που διαμεσολάβησαν στη 
σχολή σου) της έβαλαν από μπροστά το στερητικό (α) άλφα κι από Προ-ηγούμενη την κατέστησαν 
Επόμενη... έχοντας πιασμένο αγκαζέ τον ωχαδερφισμό μας. Αυτό το άθλιο ζευγάρι, της (α) 
συνείδησης και του ωχαδερφισμού μας, εξιτάρεται από την κνίσα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας 
που καίγεται στους κλιβάνους των κομμάτων τους, άλλοτε χλευάζοντας και φτύνοντας κι 
άλλοτε ραπίζοντας τον ανθρώπινο πόνο. Αυτοί οι πολιτικάντηδες, είναι τα ίδια ερπετά, που κατέστησαν τη χώρα κρανίου τόπο, ξεπουλώντας στις λαϊκές των τοκογλύφων, όχι μοναχά τα υλικά μας αγαθά, αλλά κυρίως, τις ψυχές μας. 
Αγαπητέ Βαγγέλη, θέλω να σου εξομολογηθώ, ότι παρά τα 60 τόσα χρόνια μου, δεν γνώριζα ότι ο σχολικός εκφοβισμός λέγεται «μπούλιγκ». Για μέρες πολλές, οι διάφοροι «Αυτιάδες» των Αθηνών, ξεκατινιάστηκαν με το «μπούλιγκ», έως που το ’μαθα! 

Αναδιφώντας όμως στην καθημερινότητά μας, ανακάλυψα διάφορα «μπούλιγκ», γιατί οι δημοσιογραφικοί εξωγήινοι της Αθήνας, εστίασαν μονάχα στη ενδοσχολική βία. 
Λησμονούν προφανώς, τα καψόνια και την τρομοκρατία στο στρατό, όπως λησμονούν την «συναδελφική» βία μέσα στους χώρους δουλειάς. Ελάχιστα ασχολούνται με την τρομοκρατία που εισπράττουν οι δύσμοιροι 

Πακιστανο-Κενυάτες και λοιποί μεροκαματιάρηδες στις διάφορες Μανωλάδες της Ψωροκώσταινας. Αμ, το ποδοσφαιρικό «μπούλιγκ», τι σου λέει; Ξέρεις, σ’ αυτό το χώρο, επωάζονται τα αυγά των φιδιών, ποντάροντας στη μετατροπή της  Ελλάδας σε «Κασιδιστάν»... τότε που τα ποντίκια των μποντιμπιλτεράδων θα υποκαταστήσουν τον Χαλεπά και τον Χατζιδάκι...

Λέγεται ότι κι οι Χρυσαυγίτες ασκούν βία σε διάφορους «μελαμψούς» οικονομικούς  μετανάστες, αλλά, εγώ δεν... το πιστεύω. Δεν κάνουν αυτοί τέτοιες ανίερες πράξεις. Σιγά μην κάμει ο Παναγιώταρος ή ο Κασιδιάρης τέτοια πράματα...

Ή μη μου πεις ότι υπάρχει βία στη «λεβεντογέννα» Κρήτη! Το ότι τον τελευταίο χρόνο δύο συνάνθρωποί μας ξεψύχησαν από κατσουνιές, ήταν μια κακή παρένθεση. Δεν κάνουν οι Κρητικοί τέτοιες ανοστιές. Είναι φιλειρηνιστές, άσχετο αν, για ψύλλου πήδημα πιάνουν τα κουμπούρια... Είναι βλέπεις το... έθιμο. Να, και στο θάνατό σου, βρέθηκαν οι «εθιμολάγνοι» και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές. Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία! 

Α, έχουμε και το «μπούλιγκ» των επιτεσσεράδων με τα φιμέ τζάμια, που αλίμονο σου και βρεθείς μπροστά τους! Είναι κάτι μαυροποκαμισάτοι με βαρύτιμες χρυσές καδένες στο σβέρκο, που μυρίζει προβατσουλίλα... που μαρσάρουν και σε καβαλάνε στο πιτ-φυτίλι. 

Ομολογουμένως, το χειρότερο των «μπούλιγκ» το συναντάς στις κομματικές και τις πολιτικές αρένες, εκεί όπου τρώει η μύγα σίδερο...Ύαινες οι πολιτικοί, τους βλέπεις να σου σφίγγουν το χέρι και να σου χαμογελούν, αλλά το «σφίξιμο» δεν το αισθάνεσαι στα χέρια αλλά στην καρωτίδα. Θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη, αν δεν σου έλεγα ότι, η περίπτωσή σου, συνεχίζει ακόμη να απασχολεί την κοινωνία. Μόνο την κοινωνία όμως, γιατί, η τηλεοπτική δημοσιογραφική φατρία, ασχολείται τώρα με την αεροπορική τραγωδία, έως ότου ανακαλύψει άλλα... πτώματα. Αυτοί κι αν είναι ύαινες! 

Αγαπητέ Βαγγέλη. Οδεύω προς το τέλος της επιστολής μου. Και οδεύω έμπλεος δυστυχίας, όχι για σένα· Εσύ αναλήφθηκες στους ουρανούς. Η μάνα σου όμως... που σε περίμενε τη λαμπρή, θα τροφοδοτεί αενάως με δάκρυα την Παμβώτιδα, έως που η πλημμυρίδα της, θα φτάσει έως τη σχολή σου και να πνίξει τα κακοήθη μελανώματα...

Δεν θα σε κουράσω άλλο. Άλλωστε, πολύ σε κούρασαν πολλοί, με τις υπερβολές και τα τερατουργήματά τους. Αντί επιλόγου, σου αφιερώνω ένα στίχο του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου με τίτλο: «Ύστατος οβολός».

Καλή αντάμωση... 

«Δύσκολες ώρες, στον τόπο μας. Κι αυτός ο περήφανος,

γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν·

εγγράψαν υποθήκες πάνω του· πήραν δικαιώματα· αξιώνουν·

μιλάνε για λογαριασμό του· του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα· τον ελεούν· 

τον ντύνουν μ’ άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα·του σφίγγουν μ’ ένα καραβόσκοινο τη μέση.

Εκείνος, μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει

μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα του ύπνου)

σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, ( μόνο τώρα βιος του)

γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό  του». 

* Ο Μανώλης Σπανάκης, είναι δημοσιογράφος,  διευθυντής της Εφημερίδας «Ηχώ της Βιάννου»