Το κοριτσάκι με τα σπίρτα και οι σύγχρονες version του

Τις επόμενες μέρες ασυνείδητα θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε την τραγωδία της. Προικισμένοι όπως είμαστε με το ιδιάζον ελληνικό DNA, θα δοκιμάσουμε να γευτούμε κάθε σταγόνα ηρεμίας και χαράς, που μπορούν να προσφέρουν τα Χριστούγεννα και κάθε αισιόδοξη διάθεση, που μπορεί να ξυπνήσει η γέννηση ενός νέου χρόνου. Και καθώς ως λαός θεωρούμαστε ευπροσάρμοστοι, θα επιβιώσουμε πάλι, αφήνοντας τις τραγωδίες και τις καταστροφές πίσω, έχοντας εξουθενωθεί από την υπερπροσπάθεια να τις ερμηνεύσουμε, να τις αφορίσουμε ή να τις αφομοιώσουμε. Ίσως αν ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μπορούσε να ξαναγράψει το παραμύθι του σε χρόνους τρέχοντες, οι εξηγήσεις για όσα ζούμε να έμοιαζαν πιο πειστικές. Βλέπετε, εκείνο το κοριτσάκι του με τα σπίρτα χωρίς πρόθεση να μας συνετίσει ή να χαϊδέψει τα αυτιά μας, μαθαίνει -ενάμιση αιώνα τώρα- στους πιτσιρικάδες όλου του κόσμου ότι υπάρχουν και παραμύθια με λυπημένο τέλος. Όπως υπάρχουν και κοριτσάκια που άλλοτε καίνε σπίρτα κι άλλοτε καίγονται τα ίδια. Κι όσοι αιώνες κι αν τα χωρίζουν το κίνητρο είναι ίδιο: να ζεστάνουν τα όνειρά τους.

Εν έτη 2013 το κοριτσάκι με τα σπίρτα παλεύει να ζεσταθεί σε σπίτια χωρίς πετρέλαιο και θέρμανση. Είναι φορές που επιβιώνει ακόμη και χωρίς ηλεκτρικό ρεύμαι. Οι γονείς του ζούν την αγωνία της ανεργίας ή έστω της αβεβαιότητας σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα κεκτημένα και τα αυτονόητα. Αυτό το σημερινό κοριτσάκι με τα σπίρτα κι ολόκληρη η γενιά της, ενώ φαίνεται πως καμιά πρόθεση δεν έχουν να γίνουν ήρωες (δεν αμφιβάλλουν κραυγάζοντας, βάζουν το κεφάλι κάτω, περνούν την εφηβεία τους στα φροντιστήρια, ερωτεύονται ηλεκτρονικά, φοιτούν σε σχολειά που δεν τους φτάνουν, ναρκώνουν τη φαντασία τους γιατί –εκ των πραγμάτων- δεν έχουν χρόνο να τη ζωντανέψουν) λαμπαδιάζουν σε μία εποχή που μόνο ψυχρές ανάσες ρίχνει πάνω τους.

Αυτή η πιτσιρίκα, δεν έχει σημασία αν λέγεται Σάρα ή Μαρία, σημασία έχει πως είναι η προσωποποίηση της Ελλάδας του σήμερα. Μίας χώρας που πήρε στο χέρι της το .. κουτάκι με τα σπίρτα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Και το πρώτο «σπίρτο» το άναψε από απελπισία. Το ίδιο πνιγηρό εκείνο συναίσθημα που ένοιωθε και η προ αιώνων ηρωίδα του κλασσικού παραμυθιού, όταν όλοι την προσπερνούσαν βιαστικοί χωρίς να νοιάζονται για το δράμα της. Τα επόμενα «σπίρτα» ίσως άναψουν γιατί αυτός ο τόπος έχει ανάγκη να ονειρευτεί, κι η νέα γενιά του θέλει να πιστεύει πως θα αλλάξει τον κόσμο της και τον δικό μας. Μεγαλώνει ήδη με σημαντικό έλλειμμα στο αξιακό της σύστημα, εκ προοιμίου καταδικασμένη να ξέρει περισσότερα από όσα θα ζητήσει απ’ αυτήν η αγορά εργασίας.

Κι αν οι παλιότερες γενιές των πολέμων και της πείνας είχαν σαν όραμα την ανοικοδόμηση και την ευημερία, τα σημερινά παιδιά –χορτάτα ήδη από κατανάλωση και στερημένα από αξίες- δυσκολεύονται να βρουν τον λόγο να υπομείνουν την ξαφνική μοίρα των στερήσεων. Όσο τα «σπίρτα» τους ανάβουν ανακαλύπτουν πως υπάρχει μία εκδοχή που αγνοούσαν: να βάλουν -έστω και πρόσκαιρα- φωτιά στα μυαλά όλων μας και να μας κάνουν να σκεφτούμε πως δεν είναι αρκετό να επιβιώνεις αλλά πρέπει και να ζεις. Και το μέλλον που τους παραδίδουμε δεν έχει προδιαγραφές ζωής αλλά μόνο βασικές ρυθμίσεις επιβίωσης. Της γνωστής, σχεδόν τελειοποιημένης διαδικασίας που ψιθυρίζει μέσα μας ήδη πως «θα περάσει κι αυτό» γιατί έρχονται Χριστούγεννα.

Χρόνια Ζεστά σε Όλους

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.