ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ

Είναι κάτι τραγούδια που "στοιχειώνουν" εποχές. Και μετά τα παίρνεις και τα κουβαλάς πάντα μέσα σου. Δεν ξέρω πώς και γιατί .. αλλά θαρρώ πως το πρώτο τραγούδι που αγάπησα ήταν αυτό του Μάνου Χατζηδάκη. Το θυμάμαι να παίζει στο ραδιόφωνο κι όλοι στο σπίτι να σιγοτραγουδούν. Ο παπούς μου όμως το άκουγε και βούρκωνε. Τον παρατηρούσα με την αφέλεια του παιδιού που αγνοεί ποιό κλειδάκι "ανοίγει" τις ευαισθησίες των μεγάλων. Και κάποια φορά έτρεξα κοντά του -φαίνεται- και ρώτησα: - Παπού, γιατί σ' αρέσει τόσο αυτό το τραγούδι; - Γιατί είναι χάρτινο το φεγγαράκι, μου απάντησε. - Όχι, το φεγγαράκι, παπού δεν είναι χάρτινο. Είναι αληθινό. Εκεί ψηλά στον ουρανό είναι, διαφώνησα με την αθωότητα της ηλικίας. - Κι όμως μωρό μου, όταν μεγαλώσεις θα δεις ότι το φεγγαράκι είναι χάρτινο.

Άνοιξη του 1956. Ένα πολύβουο μελίσσι «στρατοπεδεύει» στην Κριτσά. Κουβαλούν παράξενα σύνεργα, μιλούν ακαταλαβίστικη...

«Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλανς Επιφανί Διαθέτει ήθος, αφέλεια, υπομονή. Κι αν τη βιάζουν τακτικά οι κατακτητές, μ' επιμονή τα καταφέρνει η Ελληνίς Επιφανί, να παραμένει πάντα Παρθένος και γυμνή». Μάνος Χατζιδάκις

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να...