100.6 FM KnossosFM
21:43 | 29/06/2017
newsroom ekriti.gr
Ένα ντοκουμέντο φωτιά από την κόλαση του Μαουτχάουζεν, που στα σωθικά του ρίζωσε βαθιά ότι πιο σκληρό και ανελέητο έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρώπινη ύπαρξη, άρχισε να «χτίζεται» ήδη με τα γυρίσματα του νέου ιστορικού ντοκιμαντέρ των Γιάννη Κανελλάκη και Μανόλη Παντινάκη στην Κρήτη.
Οι δυο δημοσιογράφοι, λοιπόν, ερευνώντας την ιστορική μνήμη στα χρόνια της γερμανικής ναζιστικής κυριαρχίας στο νησί και πέρα από αυτό, ταξίδεψαν αυτή τη φορά στα δυτικά της Μεγαλονήσου και στα Μεσκλά Κυδωνίας Χανίων και εντόπισαν δυο ανθρώπους, μνημεία της ιστορίας, τον Κώστα Βουράκη και τον Σταύρο Παπουτσάκη, τους τελευταίους επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης της Αυστρίας και κατέγραψαν τις τετρακόσιες μέρες φρίκης στα κολαστήρια των ναζί…
«Μας είχε αγκαλιάσει ο θάνατος και περιμέναμε τη δική μας σειρά να γίνουμε σαπούνι. Ήταν θαύμα που ζήσαμε και γυρίσαμε ζωντανοί, δεν το πιστεύαμε ότι θα φεύγαμε από τα κάτεργα του θανάτου», ήταν τα πρώτα λόγια στις ματωμένες αφηγήσεις τους στην κάμερα του εικονολήπτη Γιώργου Δαράκη.
Οι δυο επιζώντες του Μαουτχάουζεν μοναδικοί με ένα τρίτο από τον Θέρισο στην Κρήτη, Σταύρος Παπουτσάκης και Κώστας Βουράκης σε μια εικόνα μπροστά από το μνημείο των Μεσκλών με τα δεκάδες θύματα που άφησαν τη ζωή τους στα κάτεργα του θανάτου
«ΑΠΟ ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΒΓΑΖΑΝΕ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΛΙΠΑΣΜΑ…»
Μα και σήμερα, ας έχουν περάσει εβδομήντα τρία χρόνια, όπως και όλες τις μέρες και νύχτες της ζωής τους, τα βάσανα και οι εικόνες δεν ξεχάστηκαν και στροβιλίζουν εγκληματικά γύρω από τη σκέψη συνταράσσοντας τη θύμησή τους. «Είχα κάμει και στο κρεματόριο στο Μελκ» εξιστορεί ο Βουράκης στα 95 του χρόνια. «Στο κρεματόριο δούλευα αγγαρεία», συνεχίζει. «Μαζεύαμε τα πτώματα κάθε πρωί από τσι θαλάμους με άλλους απ΄ όλα τα μιλέτια και στο φούρνο ήτανε μια πόρτα, όπως είναι η πόρτα του καραβιού που πέφτει. Πατούσανε ένα κουμπί και με ηλεκτρισμό γινότανε όλα αυτά και κατέβαινε η πόρτα και πετούσανε πέντε, έξε, δέκα πτώματα πάνω στην πόρτα, έκλεινε και πέφτανε τα πτώματα μέσα στη φωτιά. Από τα πτώματα βγάζανε λάδι και στάχτη. Τη στάχτη την κάνανε λίπασμα και το λάδι το κάνανε σαπούνι που ήτανε σαν το σπιρτοκούτι…»
Μα το στρατόπεδο κυνηγά και τον Σταύρο Παπουτσάκη και σήμερα στα 92 του χρόνια και δεν τον άφησε ποτέ. Τις νύχτες μένει χωρίς ύπνο και τις μέρες οι απερίγραπτες εικόνες φρίκης τον περιτριγυρίζουν και του συμπιέζουν το νου: «Ήμασταν σαν το τσιγαρόχαρτο, σαν το τζίτζικα είχαμε γίνει. Τα έντερα φαίνονταν καθαρά πάνω στο δέρμα. Πήγα στο Μαουτχάουζεν τον Απρίλη του ’44, ήμουνα πολιτικός κρατούμενος και όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουνα 22 οκάδες, δηλαδή 25 κιλά», θυμάται φορτωμένος με τα μαρτύρια του θανάτου.
Εικόνα από τα γυρίσματα στα Μεσκλά. Ο Κώστας Βουράκης αφηγείται γεγονότα φρίκης του στρατοπέδου στον Γιάννη Κανελλάκη. Δίπλα η σύζυγός του Μαρία τα ακούει για πολλοστή φορά
ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΗΚΕ ΣΤΟ ΚΡΕΜΑΤΟΡΙΟ
Ένα πρωινό, περιγράφει με ανατριχίλα, και «όπως κάθομαι έτσι βλέπω ένα κάρο και καμιά τριανταριά νομάτοι και το σπρώχνανε και τσι πεθαμένους τσι πετούσανε απάνω». Μένει σταθερά στο υποσυνείδητο του η εικόνα: «Όπως κάπνιζα, έρχεται ένα παιδί, Δημήτρης Νιόμας, Μακεδόνας αλλά δεν ξέρω ποιο ήταν το χωριό του και μου λέει: «Σταύρο δώσε μου μωρέ να τραβήξω δυο ρουφιές». Ήτανε φαίνεται από καπνοχώρια και ήτανε χαρμανιασμένος! Λιγομαριάζεται, λοιπόν, και πέφτει έτσι δίπλα στην αριστερή μου μεριά με το τσιγάρο. Θα ‘τανε 20, 25 κιλά. Περνούσανε εν τω μεταξύ αυτοί με το κάρο που πετούσανε απάνω τσι πεθαμένους και τον πετούνε κι αυτό απάνω. Το κρεματόριο με το φούρνο ήτανε απέναντι και τους πάνε, μαζί και το Δημήτρη. Ε, δεν εξανακάπνισα από τότε, δεν ξανάβαλα στο στόμα μου τσιγάρο. Τον κάψανε ζωντανό, γιατί δεν είχενε πεθάνει όταν λιγομαριάστηκε δίπλα μου…»
Στα μάτια του Παπουτσάκη είχε… θρονιαστεί κάθε μέρα ο θάνατος! Είχαν στεριώσει στο νου του οι «εκατό, διακόσιοι, τριακόσιοι» που «ο Γερμανός τους καλούσε, «κομ, κομ, κομ» και φώναζε να πάνε στο πλυντήριο. Στο πλυντήριο ανοίγανε τα αέρια και μας σκοτώνανε. Όσοι πηγαίνανε δεν γυρίζανε…»
Ο Σταύρος Παπουτσάκης με τους δημοσιογράφους παραγωγούς του νέου ντοκιμαντέρ, στο σπίτι του.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΧΕ ΧΑΘΕΙ
Τα γεγονότα που έχει βάλει στην αποθήκη της μνήμης του είναι αναρίθμητα και γεμάτα πληγές που δεν επουλώθηκαν από τα χρόνια και δεν θα βρουν γιατρειά ως την τελευταία του αναπνοή: «Τη ζωή στα στρατόπεδα τη θυμούμαι και ανατριχιάζω ακόμη και ας έχουν περάσει πάνω από εβδομήντα χρόνια. Κλαίω! Άλλη ζωή είχαμε τότε και άλλη έχομε τώρα. Τώρα είσαι ελεύθερος, ελεύθερο πουλί. Και μπορεί να πεινάσεις αλλά δεν είσαι στη σκλαβιά, δεν είσαι αιχμάλωτος, δεν είσαι υποταγή τώρα όπως τότε, κάτω από τη μαύρη μπότα του φασισμού και ναζισμού. Ήθελε ο Θεός και γλίτωσα, ξέρω ΄γω; Είχα φαίνεται αντοχή. Πάνε τα ονείρατά μας αλλά ελπίζω μέχρι θανάτου. Στο Μαουτχάουζεν δεν είχα ελπίδα πως θα γυρίσω ζωντανός. Ήμουνα 25 κιλά και είχα ελπίδα να ζήσω; Πώς να ζήσω; Όταν βλέπεις ένα κόσμο να πεθαίνει καθημερινά έχεις ελπίδα;»
