Ένα μήνυμα ανθρωπιάς από τους καταληψίες της Λότζια: "Καλημέρα σ' εσάς που περνάτε τόσες ώρες εδώ"

Με ένα σημείωμα ανθρωπιάς κάτω από τις κλειδωμένες πόρτες των γραφείων του ιστορικού κτιρίου της Λότζια , όπου στεγάζονται διάφορες υπηρεσίες του Δήμου Ηρακλείου, αποχαιρέτησαν οι καταληψίες τους εργαζόμενους, δίνοντας παράλληλα ραντεβού στον επόμενο,όπως αναφέρουν, αγώνα.

Συγκίνησε αυτό το μήνυμα καθώς προέρχεται από νέα παιδιά -στα οποία συνήθως φορτώνουμε περιθωριακές συμπεριφορές-  κι εκείνα μ' ένα απλό μήνυμα απέδειξαν πως έχουν και ευαισθησίες και τρόπο και ανθρωπιά. Το προηγούμενο διάστημα αγωνιούσαν για τη ζωή του Νίκου Ρωμανού και τώρα συνεχίζουν να ανησυχούν για το δικό τους μέλλον.  Αυτά τα παιδιά -οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές- στο διάστημα της κατάληψης φρόντισαν να περιφρουρήσουν το χώρο του Δημαρχείου και χθες τον παρέδωσαν χωρίς την παραμικρή απώλεια ή φθορά.

Το σημείωμά τους έγραφε:

'Καλημέρα σ΄εσάς που περνάτε τόσες ώρες εδώ, όπως περάσαμε κι εμείς.

Ραντεβού στον επόμενο αγώνα! (όπως και σε ΚΑΘΕ αγώνα) και την επόμενη φορά.ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" 

Το σημείωμα είχε τοποθετηθεί κάτω από την κλειστή πόρτα της εισόδου για να υπενθυμίσει με το λυτό του περιεχόμενο πως  οι νέοι αυτοί είτε σπουδάζουν περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο, είτε αναμένουν να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας για να έχουν δικαίωμα στην εργασία.

Οι νέοι, το μέλλον της Ελλάδας όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε - ουσιαστικά τα δικά μας παιδιά -  που  δακρύζουν όχι από λύπη αλλά από χαρά γιατί καταλαβαίνουν και διαισθάνονται ότι όντως όλοι εμείς έχουμε εναποθέσει τις τελευταίες αλλά όχι μάταιες ελπίδες πάνω τους ,αγωνίζονται για ένα σκοπό....

Να αλλάξει επιτέλους η κοινωνία που έχει εγκλωβιστεί στη μεταπολίτευση, ακόμη και μέσα από τις συμπληγάδες της κρίσης. Μόνο που η προηγούμενη γενιά έκανε ένα λάθος.Στηρίχθηκε πάνω σε μια άναρχη ανάπτυξη με ένα παλιό πολιτικό σύστημα ,χωρίς κανόνες και σίγουρα χωρίς σχέδιο για το μέλλον.

Πόδια ξύλινα ,χωρίς βάσεις, χωρίς στέρεο έδαφος να πατήσουν. Η κομματοκρατία ,η διαφθορά , η οικογενειοκρατία και όλα όσα κατά διαστήματα εφηύραμε εννοιολογικά για να περιγράψουμε και να καταγγείλουμε αυτή την συμμετοχική αλλά όχι πλειοψηφική κατεστημένη μεταπολιτευτική γενιά πρέπει να τελειώσει.

Άρα τι χρειάζεται.Αλλαγή νοοτροπίας από όλους τους Έλληνες και προπαντός, ενίσχυση της κοινωνικής ευθύνης του κάθε πολίτη χωριστά. 

Όχι όμως με καταστροφές, κατάλυση των λίγων κανόνων που έχουν απομείνει και με άναρχη ή βίαιη επιβολή των δικών τους πιστεύω. Με θέσεις και απόψεις,με επιχειρήματα αλλά κυρίως με πίστη ότι ενεργούν για το αυτονόητο, το σωστό και το ηθικά αποδεκτό.

Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου ,δυστυχώς με απώλειες ,ώστε να γίνει αυτή η ιστορική αλλαγή και οι νέοι να αναλάβουν την ευθύνη συνολικά να αλλάξουν τα δεδομένα. Κι η στάση αυτών των παιδιών όσο κι αν στηλιτεύτηκε έχει ένα ηθικό υπόβαθρο: ένα αγώνα με στόχο τη βελτίωση κανόνων που θα προστατεύσουν και θα προάγουν το δικαίωμα στη μόρφωση. Μέσα κι έξω από τις όποιες φυλακές. 

Εαν δεν συμβεί αυτό τότε το σάπιο πολιτικό σύστημα θα ξαναβγάλει ρίζες και θα συνεχίζει να παράγει "ελλείμματα" (όχι οικονομικά) αλλά συνείδησης και εξαρτημένων σχέσεων με αποτέλεσμα την επέκταση της δραματικής κατάστασης που βιώνουμε στο διηνεκές.

Εμπρός λοιπόν, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Με αγκάθια μεν αλλά με τον ορίζοντα να φαίνεται ξεκάθαρα... 

Λευτέρης Βαρδάκης