Ελληνας που ζει στην Αμερική: «Eτσι βιώνουμε τον εφιάλτη του κορωνοϊού»

Το gazzetta.gr μίλησε με Έλληνα που μένει στην Αμερική για το πως ζουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού τον κορονοϊό, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ενώ στάθηκε και στα ΜΜΕ της χώρας τα οποία αναφέρουν πως τα θύματα από την πανδημία μπορεί να φτάσουν και τις 480.000.

Η πανδημία του κορονοϊού έχει πλήξει όλον τον πλανήτη. Όλες οι χώρες παίρνουν μέτρα προκειμένου να μειωθεί η εξάπλωσή του. Μέτρα που σχετικά γρήγορα θα λέγαμε πως πήρε η χώρα μας, αρκεί φυσικά να τα τηρήσουμε, προκειμένου να έχουμε τις όσο γίνεται λιγότερες απώλειες από τον ιό.

Όπως αναφέραμε και πριν, το πρόβλημα με τον Covid-19 είναι παγκόσμιο. Εμείς μιλήσαμε με Έλληνα που μένει στην Αμερική, προκειμένου να μάθουμε για το πως ζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού την πανδημία. Τα μέτρα που έχουν παρθεί, την αγωνία που πιθανόν θα υπάρχει και συνολικά το πως ζουν τον ιό στην Αμερική.

Ο Σταύρος Σιάνος ζει τα τελευταία χρόνια στην πόλη Ανν Άρμπορ όπου εδρεύει το πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν. Ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, με την συγκεκριμένη πόλη να είναι αυτή που έχει τους περισσότερους πτυχιούχους στην Αμερική. Μια πόλη που όπως καταλαβαίνει κανείς ζει από τα πανεπιστήμια, τα οποία τις τελευταίες τρεις μέρες έχουν κλείσει και είναι λογικό οι επιπτώσεις στην οικονομία να είναι σημαντικές.

Σταύρο πόσο έχει αλλάξει η ζωή στην πόλη μετά τον κορονοϊό;

«Βασικά επειδή είμαστε πανεπιστημιούπολη, όλα κινούνται γύρω από την λειτουργία του πανεπιστημίου. Το οποίο φυσικά έχει κλείσει πριν από τρεις μέρες. Εχθές έκλεισαν τα εργαστήρια και οι άνθρωποι κάθε εργαστηρίου θα μπορούν να πηγαίνουν μόνο μία φορά την εβδομάδα με ειδική άδεια φυσικά».

Όσον αφορά τα σούπερ μάρκετ, οι εικόνες είναι ίδιες με αυτές που βλέπουμε στην Ελλάδα;

«Τα σούπερ μάρκετ και ειδικά ο τομέας με τα φάρμακα και κυρίως τα παιδιά, το βράδυ τα γεμίζουν και το πρωί αδειάζουν και οι ουρές στα ταμεία φτάνουν τα 100 μέτρα. Και σκέψου πως λειτουργούν 24 ώρες τα σούπερ μάρκετ. Εγώ πήγα στη μία το βράδυ και περίμενα μία ώρα στην ουρά. Υπάρχει επάρκεια, αλλά και πολλές ουρές».

 

Με τα σχολεία τι γίνεται;

«Τα σχολεία έχουν κλείσει για 3 βδομάδες. Τα δημόσια, τα ιδιωτικά, αλλά όχι οι παιδικοί σταθμοί που φυσικά είναι παράλογο. Από 5 χρονών είναι όλα κλειστά, αλλά οι παιδικοί σταθμοί είναι ανοικτοί. Εμείς φυσικά και δεν πρόκειται να το πάμε το παιδί μας. Πληρώνουμε και θα πληρώσουμε ακόμα και αν δεν το πάμε, ένα τουλάχιστον μέρος. Υπάρχουν οικογένειες που δεν μπορούν να το αφήσουν και επειδή κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους το παίρνουν το ρίσκο».

Όσον αφορά τον χώρο τις εστίασης όπου προσωπικά εσύ ασχολείσαι, πόσο σημαντικό είναι το πρόβλημα;

«Υπάρχουν δύο κατηγορίες. Δεν υπάρχει χωρισμός σε εστιατόρια που έχουν τραπεζοκαθίσματα και σε ντελίβερι. Στην Αμερική δεν έχει γίνει διαχωρισμός και ουσιαστικά όλα υπολειτουργούν, ουσιαστικά μπαίνουν μέσα.

Η πόλη μας είναι όπως είπα πανεπιστημιούπολη και η ορκωμοσία είναι τεράστιο γεγονός. Οι ορκωμοσίες τελειώνουν την πρώτη βδομάδα του Μάη. Έρχονται πάνω από 300.000 επισκέπτες, όταν συνολικά η πόλη έχει 100.000 κατοίκους. Έχουν ακυρωθεί τα πάντα η ζημιά είναι τεράστια. Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη από την Πολιτεία. Η πόλη έχει 400 εστιατόρια. Οι υπάλληλοι πληρώνονται από τα φιλοδωρήματα και από την στιγμή που είναι κλειστά τα μαγαζιά αυτοί δεν έχουν εισόδημα. Είναι τεράστιο το οικονομικό πρόβλημα».

Υπάρχουν κάποια άλλα μέτρα που έχουν παρθεί από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, εκτός των γνωστών και το κλείσιμο ουσιαστικά των συνόρων με τις απαγορεύσεις πτήσεων από Ευρώπη;

«Έχει να κάνει και με την Πολιτεία και με την πόλη. Έχουν απαγορευτεί συναντήσεις για πάνω από 50 άτομα. Στη Νέα Υόρκη επίσης έχουν μειώσει την χωρητικότητα των εστιατορίων στο μισό. Αν έχεις 100 τραπέζια, θα σερβίρεις στα 50. Σε εμάς αυτό δεν υπάρχει, αλλά ουσιαστικά και αυτό με το μισό δεν λύνει το πρόβλημα».

Η καθημερινότητα πόσο έχει αλλάξει;

«Οι αριθμοί τα λένε όλα. Ο άλλος θα βγει έξω να κάνει μόνο τα απαραίτητα ψώνια και μετά θα πάει σπίτι του και θα ταμπουρωθεί. Αύριο έχει γενέθλια η γυναίκα μου και δεν θα κάνουμε πάρτι. Φίλος μας έχει έρθει από Ευρώπη και δεν θέλουμε να τον δούμε γιατί υπάρχει φόβος. Έχει αλλάξει εντελώς η καθημερινότητά μας».

Η πόλη αυτή αν και μικρή σχετικά, είναι εξαιρετικά αθλητική. Πόσο έχει επηρεάσει τον αθλητισμό ο κορονοϊός;

«Τα σχολεία που έκλεισαν για τρεις βδομάδες επηρεάζουν τα πάντα. Το βράδυ ο ερασιτεχνικός αθλητισμός διεξάγεται στα πανεπιστήμια. Μόνο για το βόλεϊ η πόλη έχει 60 ομάδες βόλεϊ. Τρίτη, Τετάρτη, Κυριακή, παίζεις βόλεϊ. Αυτά δεν γίνονται. Έχει τρομερές επιπτώσεις και στον αθλητισμό».

Τα ΜΜΕ στην Αμερική τι λένε για το πρόβλημα;

«Εμείς αυτή την στιγμή είμαστε ένα μήνα πριν την Ιταλία. Οι προβλέψεις που λένε σε ιστοσελίδες αλλά και συζητήσεις είναι για 480.000 νεκρούς. Φυσικά και κανείς δεν πιστεύει ότι θα φτάσουμε εκεί, αλλά αυτά γράφουν. Και μόλις διαβάζεις κάτι τέτοιο είναι λογικό να υπάρχει πανικός. Λένε πως σίγουρα θα έχουμε ακόμα δύο μήνες μπροστά. Σκέψου πως η ορκωμοσία ήταν τις πρώτες μέρες του Μαΐου και ακυρώθηκε, οπότε σίγουρα έχουμε διάστημα μπροστά μας».

Η πόλη που μένεις, η τοπική κοινωνία πως το ζει όλο αυτό;

«Εδώ πάντως είναι πιο ήρεμα τα πράγματα και γιατί δεν είμαστε μεγάλη πόλη και γιατί ο κόσμος είναι πιο μορφωμένος. Εδώ δεν πάνε σε ναούς, είναι όλοι κλειστοί».

Προσωπικά ανησυχείς με όλα όσα γίνονται;

«Εγώ δεν ανησυχώ να σου πω την αλήθεια. Εδώ που μένω είναι 12 διαμερίσματα και όλοι γύρω μου είναι υπερήλικοι. Μια κυρία δίπλα μου είναι 106 ετών και μένει και μόνη της. Δεν κοιτάζουμε το συμφέρον μας μόνο. Οικονομικά υπάρχει θέμα, αλλά πραγματικά πάνω από όλα η υγεία. Οι μισθοί στα πανεπιστήμια μπαίνουν κανονικά και σε όλο το δημόσιο και απλά δουλεύουμε από το σπίτι. Θα τα καταφέρουμε».

Εσύ μένεις Αμερική, αλλά οι γονείς σου και οι συγγενείς σου μένουν Ελλάδα. Μιλάτε για τον κορονοίό;

«Οι δικοί μου έχουν τεθεί σε καραντίνα για την δικιά τους υγεία. Υπάρχει φόβος. Με ρωτάνε “τι κάνεις” και καταλαβαίνω πως φοβούνται περισσότερο. Εδώ όταν αποφασίζουν κάτι γίνεται. Την Τρίτη είναι η μέρα του Αγίου Πατρικίου και όλα απαγορεύτηκαν. Όταν παίρνεται μια απόφαση την ακολουθούν όλοι.

Για την Ελλάδα με φοβίζει το ότι το προσωπικό στα νοσοκομεία δεν είναι αρκετό, πως δεν υπάρχει οργάνωση. Πράγματα που διαβάζω γιατί λείπω και πράγματα που θυμάμαι όσο ζούσα στην Ελλάδα. Εδώ νιώθεις πιο ασφαλής λόγω της οργάνωσης που υπάρχει. Και όταν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει πανικός»