Όσο θα βλέπουμε την ίδια πανσέληνο, δεν είμαστε χώρια, κι ας λείπεις

Απόψε που λείπεις, έχω έναν χείμαρρο συναισθημάτων να κουμαντάρω. Φταίει και το φεγγάρι που είναι στα πάνω του αυτήν την εποχή κι όπου κι αν κοιτάξω θα πέσει τελικά το βλέμμα μου στην πανσέληνο.

Θέλω να σου πω ένα «γεια», αφού εσύ και το φεγγάρι είστε για μένα ταυτόσημα πια.

Σήμερα σκεφτόμουν να του πω και κάτι παραπάνω να σου μεταφέρει. Θα του ψιθυρίσω όλα όσα δεν μπόρεσα ως τώρα να σου πω.

Θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Κι εκείνο θα με ακούσει.

Σου είχα πει ένα βράδυ, πως μόνο εσύ με έκανες να συνειδητοποιήσω ότι μπορεί κανείς να αισθανθεί αυτό το περιβόητο «ένα» που αποτελείται από δύο. Μαζί σου όλα φαντάζουν πανεύκολα. 

Μου φτάνει που ξέρω ότι όσο υπάρχεις εσύ ποτέ δε θα νιώσω μόνη.

Μου φτάνει που πια δε φοβάμαι τη λέξη «λείπω», ούτε τη λέξη «απόσταση».

«Ό,τι και να γίνει, όσο βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι ποτέ δε θα είμαστε μόνοι», μου είχες πει.

Το φεγγάρι είναι ο μυστικός, εχέμυθος, σιωπηλός προστάτης κι αγγελιοφόρος όλων των ερωτευμένων.

Μεταφέρει κάθε βλέμμα μας αυτούσιο, κάθε συναίσθημά μας αλώβητο, κάθε «μου λείπεις», κάθε «πού είσαι» και κάθε «σε σκέφτομαι» από τη μία άκρη της Γης στην άλλη χωρίς παρεμβολές.

Είναι πανταχού παρόν. Είναι φτιαγμένο από τα «μαζί» μας και τα «χώρια» μας, από αναμνήσεις, προσμονές και υποσχέσεις. 

Κι όπως δανείζεται το φως του ήλιου για να γίνει ορατό, έτσι δανειζόμαστε κι εμείς την ύπαρξή του για να παλέψουμε τη νοσταλγία μας.