Ραγίζει καρδιές η εξομολόγηση της Ζένιας Μπονάτσου για τη γιαγιά της

 Η Ζένια Μπονάτσου έκανε μια συγκινητική εξομολόγηση στην εφημερίδα Real για την γιαγιά της , Ζωή Λάσκαρη, λέγοντας πως δεν μπορεί να τη ξεχάσει.

Στις 18 Αυγούστου συμπληρώνεται ένας χρόνος χωρίς τη Ζωή Λάσκαρη. Μίλησέ μας για εκείνη ως άνθρωπο, ως σταρ και ως γιαγιά…
Ως άνθρωπος ήταν μια δυναμική γυναίκα με τσαμπουκά. Αγαπούσε πολύ και βοηθούσε, ήταν γενναιόδωρη. Πάντα έπαιρνε θέση και, αν χρειαζόταν, ήταν ανοιχτή σε όλα τα θέματα. Δεν έλεγε ποτέ ψέματα για να σε καλοπιάσει, ίσα-ίσα προτιμούσε να σε ταρακουνήσει για να καταλάβεις. Ως γιαγιά ήταν πολύ τρυφερή και στοργική, ενώ η αγκαλιά της ήταν η λύτρωσή μου σε κάθε στιγμή αδυναμίας. Οταν ένα ρούχο μου ή ένα κόσμημα χαλούσε, αμέσως απευθυνόμουν σε εκείνη και τη ρωτούσα αν μπορεί να το διορθώσει και γελώντας πάντα μου έλεγε: «Ναι, αγάπη μου, θα σε φωνάξω σε λίγο να έρθεις να το πάρεις». Και αφού της έλεγα πάντα «ευχαριστώ», της έδινα ένα φιλί και την άφηνα εκεί με τις κλωστές και τα εργαλεία της να κάνει τα «μαγικά» της. Έφτιαχνε με τις ώρες σκουλαρίκια, βραχιόλια, κολιέ, από το μηδέν. Ηταν δημιουργική, με πολλή φαντασία και γούστο. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου τη Ζωή Λάσκαρη ως σταρ του ελληνικού κινηματογράφου. Για μένα ήταν και θα είναι παράδειγμα, διότι η γιαγιά μου κατάφερε να ανέβει την ανηφόρα της ζωής εντελώς μόνη, χωρίς μάνα και πατέρα να τη στηρίζουν, χωρίς καμία σταθερότητα και ασφάλεια. Ο,τι έχτισε ήταν με την αξία της και με πολύ κόπο. Έκτισε καριέρα, κατασκεύασε το σπίτι της όπως ακριβώς ήθελε και δημιούργησε μια μεγάλη οικογένεια. Οπότε πιο σημαντικό για εμένα είναι να την έχω στο μυαλό μου ως έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε και πάλεψε με αποτέλεσμα να τα καταφέρει, πάρα ως σταρ.

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας μια ανάμνησή σου από εκείνη;
Δεν υπάρχει μια ανάμνηση για να ξεχωρίσω και να αναφέρω. Οι αναμνήσεις είναι όλη μου η ζωή μαζί της, μετά τα επτά μου χρόνια που ξεκινήσαμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι. Η μυρωδιά της είναι κάτι που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ.