Πάνος Τριανταφύλλου: «Στον ύπνο μου βλέπω πως περπατάω»

Ο Πάνος Τριανταφύλλου κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στη Σπάθη κατηγορίας Β’ και πριν από δύο χρόνια είχε μιλήσει στο περιοδικό People για το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή.

«Πιάνομαι στο καροτσάκι, με πονάει η πλάτη, αν κάθομαι πολλή ώρα» εξηγεί, όταν βλέπει την απορία μου. Αθλητής της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με αμαξίδιο, στο ομαδικό και ατομικό, και μέλος της ομάδας μπάσκετ του συλλόγου του Αμαρουσίου, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό αμέσως μετά το ατύχημα. «Στους τρεις μήνες. Θυμάμαι, μάλιστα, πως οι γιατροί ήταν αρνητικοί. Για την ακρίβεια, δεν με άφηναν, γιατί οι πληγές από το χειρουργείο δεν είχαν επουλωθεί ακόμη. Με πλησίασε ένα παιδί σε καροτσάκι και μου πρότεινε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Στην αρχή νόμιζα πως δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μου φάνηκε πολύ extreme ως άθλημα, είχε πολλές πτώσεις. Φοβήθηκα όταν είδα πώς παίζουν. Επιπλέον, ήμουν τελείως άσχετος με το μπάσκετ. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο και βόλεϊ. Τελικά, όμως, κόλλησα». Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε πολύ για τα καλά του αθλητισμού. «Είναι καλό και για το σώμα μου, είναι βασικό να είναι σε καλή κατάσταση, γιατί χρειάζεσαι δύναμη για να αυτοεξυπηρετείσαι, αλλά και επειδή γνώρισα άτομα που είναι χρόνια εκεί και με βοήθησαν πολύ. Πάνω από όλα, ο αθλητισμός, είτε έχεις αναπηρία είτε όχι, σου δίνει τη δυνατότητα να αφοσιώνεσαι. Όταν προπονούμαι, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Δεν ταιριάζει, όμως, σε όλους. Πολλοί ξεκίνησαν και σταμάτησαν. Και, βέβαια, χρειάζεται να έχεις ταλέντο για να διακριθείς», εξομολογήθηκε ο ίδιος.

Τι λέει για το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή;  «Ήμασταν τρεις φίλοι στην Πεντέλη και ασχολούμασταν με τις μηχανές μας, όταν ένας πρότεινε να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο στο Καραούλι, κοντά στην πηγή. Ο οδηγός, άπειρος, πήρε λάθος στροφή και φύγαμε στη στροφή για να καταλήξουμε στον γκρεμό, σε 50 μέτρα βάθος. Η μέση μου έσκασε σε ένα λόφο. Δεν έσπασα χέρια, πόδια, δεν χτύπησα το κεφάλι μου. Μόνο τη σπονδυλική μου στήλη. Δεν θυμάμαι τις τούμπες που έφερε το αυτοκίνητο. Θυμάμαι πως βρέθηκα έξω από αυτό, ενώ φορούσα ζώνη, χωρίς να αισθάνομαι τα πόδια μου. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν “εντάξει, με λίγη γυμναστική θα γίνω καλά, ό,τι κι αν είναι”. Μάλιστα, έκανα πλάκα στους πυροσβέστες που με ανέβασαν στο ασθενοφόρο και πείραζα τις νοσηλεύτριες στο νοσοκομείο».