1940: Τα τραγούδια της νίκης, τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο

Η μουσική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τον πόλεμο του 1940 με τον κόσμο να βρίσκει παρηγοριά στις μελωδίες που ακολουθούσαν τη δίνη του πολέμου. Μία από τις αγαπημένες ερμηνεύτριες ήταν η Σοφία Βέμπο που με τη φωνή της έδινε κουράγιο στους Έλληνες την περίοδο του πολέμου. Η Έφη Μπέμπο όπως ήταν το πραγματικό της όνομα ονομάστηκε "η τραγουδίστρια της νίκης" επειδή ερμήνευσε εθνικά τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η καριέρα της απογειώθηκε όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Η πολεμική επικαιρότητα γίνεται το θέμα σε όλες τις επιθεωρήσεις και τα τραγούδια "ξαναγράφονται" με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Την ίδια εποχή σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες.

Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα φυγαδεύεται μεταμφιεσμένη σε καλόγρια στη Μέση Ανατολή όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.

Στο ίδιο πνεύμα η Δανάη Στρατηγοπούλου δραστήρια και με έντονο το αίσθημα του πατριωτισμού ντύνει με τη φωνή της την λαχτάρα για την ελευθερία γίνεται το «βαρύ πυροβολικό της Μάντρας του Αττίκ», όπως τη χαρακτήριζαν.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής αρνείται πεισματικά να τραγουδήσει στη γλώσσα των κατακτητών γεγονός που θα πληρώσει με ανελέητο κυνηγητό. Στο ρεπερτόριό της τη περίοδο αυτή εντάσσονται μόνο τα δημοτικά τραγούδια. Ένα τέτοιο τραγούδι θα την οδηγήσει στη φυλάκισή της: τον Σεπτέμβριο του 1943, όταν η Αθήνα ακούει παράνομα από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου ότι «Άγγλοι και Έλληνες κομάντος έπεσαν στη Σάμο», η Δανάη τραγουδάει στην Όαση τη «Σαμιώτισσα». Το κοινό την αποθεώνει για δέκα λεπτά, οι αρχές Κατοχής θορυβούνται, τη συλλαμβάνουν και τη φυλακίζουν στο Εμπειρίκειο. Συρρέουν τα πλήθη με επιστολές διαμαρτυρίας και κατακλύζουν τις γύρω περιοχές του Υπουργείου Παιδείας και της Μητρόπολης. 

Οι αντιστασιακές οργανώσεις ασκούν πιέσεις και σε έναν μήνα αφήνεται ελεύθερη. Αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να το σκάσει και να καταφύγει στην Καλλιθέα, την «Ελεύθερη Ελλάδα», όπου συστήνεται με το όνομα «Ελένη Σοφιανοπούλου» και συνεχίζει την αντιστασιακή της δράση, χωρίς τραγούδι, αλλά με κίνδυνο πολλές φορές της ζωής της.