ΕΠΙΣΤΟΛΗ: Η απογοήτευση ενός προπονητή…

Εν ετη 2019 συμβαίνουν κι αυτά στον αθλητισμό. Και όλοι απογοητεύονται ..Διαβάστε την επιστολή που μας έστειλε προπονητής ποδοσφαίρου από την Κρήτη..
 
"Είσαι πλέον διπλωματούχος προπονητής και
ξεκινάς την ενασχόληση σου με την
προπονητική σε μια ομάδα τοπικού
ερασιτεχνικού πρωταθλήματος. Όταν
συζητάς για να ξεκινήσεις την δουλειά σου,
σε ρωτάνε "πόσα λεφτά θες", απαντάς "θέλω
αυτό το Χ ποσό", μετά σου λένε "είναι πολλά,
θα σου δώσουμε τα μισά", σχεδόν τσάμπα
δηλαδή ! Λες, ας είναι...... Θα κάνω αυτό που
αγαπάω, οπότε δεν σε πολυνοιάζει.
Στην πορεία βέβαια αρχίζει να σε νοιάζει !
Να σε πληγώνει ! Να σε πονάει ! Αρχίζεις να
πληρώνεις και από την τσέπη σου, να
μεταφέρεις με το αυτοκίνητο σου τους
παίκτες, τόσο στις προπονήσεις, όσο και
στους αγώνες ! Να αφήνεις την πραγματική
δουλειά σου και να τρέχεις στο νοσοκομείο
για να περάσουν από εξετάσεις οι παίκτες
για την ιατρική θεώρηση. Να τραυματίζεται
ένας παίκτης σε μία προπόνηση ή σε ένα
αγώνα και να τρέχεις εσύ, ο προπονητής,
ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ να πας το παιδί στο νοσοκομείο !
Ακτινογραφίες, αξονικές, μαγνητικές, κτλ,
κτλ. Ο ορθοπεδικός πλέον σε γνωρίζει τόσο
καλά που σε αποκαλεί με το μικρό σου όνομα,
μπορεί να έχετε γίνει και φίλοι.
Προπονείς την ομάδα νύχτα και μέρα, σε
ήλιο, σε βροχή, σε κρύο, σε ζέστη. Προπονείς
την ομάδα ακόμη κι αν είσαι άρρωστος,
ακόμη κι αν έχεις άρρωστο το δικό σου
παιδί, εσύ πηγαίνεις στο γήπεδο και
προπονείς αυτά τα παιδιά που έχουν ακόμη
μέσα τους ρομαντισμό και αγάπη για το
ποδόσφαιρο, όπως εσύ, και μόνο αυτά τα
παιδιά ίσως μπορούν να σε καταλάβουν, έστω
λίγο. Αρχίζεις να νιώθεις αυτά τα παιδιά,
σχεδόν σαν δικά σου ! Περνάς άλλωστε τόσο
χρόνο μαζί τους. Προσπαθείς να τα
βοηθήσεις να γίνουν καλύτεροι
ποδοσφαιριστές, αθλητές και άνθρωποι.
Ελπίζεις να τα δεις να προοδεύουν και να
αγωνιστούν κάπου πιο ψηλά, σε κάποια
ανώτερη κατηγορία και...... να που
παρουσιάζεται η ευκαιρία !
Μία ομάδα ανώτερης κατηγορίας, τους
πρότεινε να αγωνιστούν εκεί στην ανώτερη
κατηγορία. Βλέπεις τους κόπους και τις
θυσίες  σου να ανταμείβονται, την
προσπάθεια του παιδιού και τις ικανότητες
του να αναγνωρίζονται !
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ! Άξιζε λες, χαλάλι !

Τότε όμως αρχίζει η απόλυτη απογοήτευση
!!!!

ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ
ΟΜΑΔΑ !!!!!

Δεν αφήνει η «Διοίκηση» το παιδί των 16 ή 17
ετών να πάει σε μία ομάδα που αγωνίζεται
σε ανώτερη κατηγορία ! Τότε, πραγματικά
και ουσιαστικά, η απογοήτευση υπερνικά !
Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Θυμώνεις,
τσαντίζεσαι, κλαις, βρίζεις, χτυπάς τους
τοίχους………. Αδυνατείς να το πιστέψεις !
Μα…… ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ??????
Ποιος, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και
ποιος Θεός τους έδωσε την εξουσία, να
αποφασίζουν για την ζωή, για την τύχη
αυτού του παιδιού, ως θεοί οι ίδιοι ?
Σου τηλεφωνεί η μητέρα του παιδιού, αυτού
του μικρού ποδοσφαιριστή και κλαίει !
Κλαίει, επειδή κλαίει και το παιδί της στο
σπίτι τους. Τι να της πεις ? Πώς να την
παρηγορήσεις ? Πώς να την βοηθήσεις να
καταλάβει το αδιανόητο, εφόσον ούτε εσύ ο
ίδιος το καταλαβαίνεις ?
Μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό ! Δεν
μπορεί αυτή η μάνα, αυτή που γέννησε αυτό
το παλικάρι, αυτή που ξενύχτησε στις
αρρώστιες του, αυτή που το μεγάλωσε
δουλεύοντας μέρα νύχτα, να καθορίσει την
τύχη του παιδιού της και μπορούν να το
κάνουν οι Θεοί του ερασιτεχνικού
ποδοσφαίρου, οι Πρόεδροι και οι Φαρισαίοι
μιας ομάδας του τάδε χωριού !
Η μάνα αυτή κρέμεται όλη μέρα στο
τηλέφωνο, παρακαλάει, έναν Πρόεδρο, μια
Ταμία, έναν Γραμματέα, για το παιδί της
!!!!!!! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ !!!!!! Και της αρνούνται
πεισματικά, βρίσκουν δικαιολογίες και
προφάσεις ένα σωρό. Με παίρνει τηλέφωνο 50
φορές την ημέρα και με ρωτάει γιατί δεν
καταλαβαίνει τι της λένε, γιατί είναι
απελπισμένη, γιατί είναι θυμωμένη…… Και
ο Κωνσταντίνος δίπλα της κλαίει……. Αυτό
το παιδί που παίζει ποδόσφαιρο επειδή
είναι ερωτευμένος με την μπάλα,
κλαίει………. Και τον ακούς μέσα από την
ανοιχτή ακρόαση του κινητού
τηλεφώνου…….. Και………. Τι να πεις ????

Τι να πεις πια ?????

ΤΙ ΝΑ ΠΩΩΩΩΩ ???????????"