Το ζήτημα της κυριαρχίας και ο Tom Binghman. Του Πέτρου Μηλιαράκη*

Το ερέθισμα όμως που μου προκλήθηκε για το κείμενο αυτό, αιτία του έχει το εξαιρετικό δοκίμιο του Tom Binghman(1),  που από τον Chris Patten χαρακτηρίστηκε ως το βιβλίο για τους νομικούς επιστήμονες της όλης της δεκαετίας 2010, όποτε έχει ακόμα ισχύει επικαιρότητας στις παρατηρήσεις του.

Είμαι δε τυχερός καθόσον το βιβλίο αυτό, που το αναζητούσα, το έχω ήδη στην κατοχή μου. Το εντόπισα στο βιβλιοπωλείο που λειτουργεί εντός των εγκαταστάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο. 

Επηρεασμένος δε από τις απόψεις του Tom Binghman (2) θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω τα εξής:

• η δοτή αρμοδιότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Η πολιτειακή αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει «επανατοποθετηθεί» αρκετές φορές, με κυρίως αναφορά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν, όπου τέθηκε το κυρίως ερώτημα εάν θα παρέμενε το «πυλωτικό σύστημα», δηλαδή εάν θα παρέμεναν ως «σύστημα διακυβέρνησης» οι τρεις Πυλώνες που αφορούσαν: α) στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, β) στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, και γ) στη Δικαιοσύνη και στις Εσωτερικές υποθέσεις (3). 

Η αρχιτεκτονική των πυλώνων εξασφάλιζε μια ιδιότυπη-παράλληλη ύπαρξη αφενός των Κοινοτήτων και αφετέρου της Ένωσης. Δηλαδή η Ένωση εμφανιζόταν ως η ομπρέλα ή άλλως η κοινή στέγη των τριών προαναφερόμενων Πυλώνων, όπου το κυρίως σκέλος που αφορούσε στις Κοινότητες ήταν κατ’ ουσίαν η βάση του όλου οικοδομήματος, με κυρίως Αρχή Ασφάλειας Δικαίου το «κοινοτικό κεκτημένο» (aquis communautaire). Οι άλλοι Πυλώνες ήταν οι ασταθείς εστίες του όλου συστήματος με  πολύπλοκες και αλυσιτελείς (σε πολλές περιπτώσεις) διαδικασίες. 

Η «κοινή αυτή συγκρότηση» αφορούσε ένα «ενιαίο μόρφωμα» που δεν διέθετε νομική προσωπικότητα, ενώ η εκχώρηση εξουσίας από τα κράτη-μέλη στο συγκεκριμένο μόρφωμα, δημιουργούσε το παράδοξο να λειτουργούν άλλα Όργανα για την Ένωση και άλλα για τις Κοινότητες! Αυτή η πρακτική εύρισκε έρεισμα στη «θεωρία και πράξη» του «δανεισμού των Οργάνων». Την ιδιότυπη και περίεργη αυτή κατάσταση, της οποίας οι λειτουργίες ήταν σαφείς κυρίως στους ειδικούς, κατάργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας. 

Η Συνθήκη της Λισαβόνας δηλαδή, κατάργησε τους Πυλώνες, ίδρυσε νομική προσωπικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θέσπισε: ότι η Ένωση αντικαθιστά και διαδέχεται την Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως καθολικός διάδοχος, ενώ η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας δεν διαλύεται, αλλά εξακολουθεί να υφίσταται με ειδικό Πρωτόκολλο.

Παραλλήλως με τη Συνθήκη της Λισαβόνας και ειδικότερα με τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), θεσπίστηκε το γενικό πλαίσιο εντός του οποίου κινείται η άσκηση της οικονομικής πολιτικής, με βάση την οποία «τα κράτη-μέλη ασκούν την οικονομική τους πολιτική με σκοπό να συμβάλουν στην υλοποίηση των στόχων της Ένωσης, όπως αυτοί ορίζονται στο άρθρο 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ)». (Για το άρθρο 3 ΣΕΕ βλ. παρακάτω).

Επίσης με τη Συνθήκη της Λισαβόνας επαναβεβαιώθηκαν τα κριτήρια σύγκλισης για την εισαγωγή του ευρώ, κριτήρια που επέβαλαν τη δημιουργία του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης το οποίο αποφασίστηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Άμστερνταμ ήδη από το 1997 με αντίστοιχο Ψήφισμα. Η σημασία δε του Συμφώνου αυτού επιβεβαιώθηκε με τη «Δήλωση 30», που έχει επισυναφθεί  στη Συνθήκη της Λισαβόνας. 

Κυρίαρχη όμως σημασία αποκτά για το συντονισμό της οικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών το δόγμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας

• ειδικότερα ως προς το ζήτημα της κυριαρχίας

Τα προαναφερόμενα, λόγω της κατάργησης των Πυλώνων και της ανασυγκρότησης του όλου συστήματος σε νομική προσωπικότητα, τείνουν να δημιουργήσουν την εντύπωση του ασφυκτικού περιορισμού της κυριαρχίας κράτους-μέλους.

ΩΣΤΟΣΟ: Η οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων της Ένωσης διέπεται από την Αρχή της δοτής αρμοδιότητας. Σύμφωνα με την Αρχή αυτή η Ένωση ενεργεί μόνο εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που της απονέμουν τα κράτη-μέλη με τις Συνθήκες. Ταυτοχρόνως, η Ένωση σέβεται την ισότητα των κρατών-μελών, την εθνική ταυτότητα τους και τη θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική τους δομή και τάξη. Σέβεται δε τις ουσιώδεις λειτουργίες του κράτους στις οποίες ρητώς περιλαμβάνονται κατ’ αποκλειστικότητα: 

α) η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας,

 β) η διατήρηση της δημόσιας τάξης και 

γ) η προστασία της εθνικής ασφάλειας. Ειδικότερα η εθνική ασφάλεια παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη κάθε κράτους-μέλους (βλ. άρθρα 4 και 5 ΣΕΕ).

Με τούτα τα δεδομένα  η Ελλάδα ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να γνωρίζει ως πολιτικό σύστημα με προσφυγή και στο σύγγραμμα του Tom Binghman ότι: στα κρίσιμα ζητήματα εδαφικής ακεραιότητας, δημόσιας τάξης και εθνικής ασφάλειας η Ελλάδα θα είναι μόνη. Και αυτό το εγγυώνται οι Συνθήκες που έχει υπογράψει και ειδικότερα η Συνθήκη της Λισαβόνας.

YΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Βλ. Tom Binghman, «The rule of Law», εκδόσεις Penguin Law, 2011 

Βλ. Tom Binghman, όπ.π. κεφάλαιο «The Exercise of Power»  σελ. 60 καιεπ.

Βλ. Πέτρος Μηλιαράκης, Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα μεταξύ νομικού δόγματος και πολιτικής, Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2005, σελ. 19 και επ.

*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Υπομονή, δεκαοκτώ μήνες μείνανε! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Το πολιτικό πρόβλημα και η αφύπνιση του γίγαντα του 83%. Του Πέτρου Μηλιαράκη

Η αυτο-συμπόνια για πρόληψη και αντιμετώπιση συνδρόμων εξουθένωσης. Του Μάνου Μανδαλάκη