Σε ώτα μη ακουόντων. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Πανηγυρίζουν με κρεσέντο λαϊκισμού και αρκετή δόση αμετροέπειας, την έξοδο από τα Μνημόνια με ή χωρίς φιέστες και διαγγέλματα. Την βάπτισαν και “καθαρή” έξοδο για να έχουν ένα ακόμη πλεονέκτημα όπως εκείνο του αλήστου μνήμης, ηθικό τους πλεονέκτημα.
Τώρα πόσο “καθαρή” είναι μια έξοδος από τα Μνημόνια που επιβαρύνεται με πλεονάσματα, για σαράντα χρόνια, από 2,2%-3,5%, με υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για ογδόντα χρόνια και μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου από τον επόμενο χρόνο, όλα αυτά είναι “άλλου παπά ευαγγέλιο”, την ώρα που έχει ευνουχιστεί ιδεολογικά και ακρωτηριαστεί πολιτικά.
Διατυμπανίζουν ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και αποκρύπτουν ότι οι “δανειστές” μας εγκατέλειψαν στο έλεος των αγορών για να μας “ξανά-μαντρώσουν”, όποτε το κρίνουν απαραίτητο. Όταν στην ασφυκτική τρίμηνη επιθεώρηση τους, δουν ότι δεν τηρούμε τα υπεσχημένα.
Αυτή είναι η αλήθεια αλλά τα στόματα είναι ραμμένα ,κλειστά χάριν των πλούσιων προνομίων της πολιτικής τάξης. Αποκαρδιωτικές εικόνες από την καθημερινότητα των πολιτών. Ούτε οι σκηνές από τα χουντικά επίκαιρα δεν τις φτάνουν.
Άδειες τσέπες, χρέη που τρέχουν, κατάθλιψη που καλύπτει κάθε μέρα και μια μεγάλη μερίδα των πληττόμενων από την κρίση συνανθρώπων μας. Σ’ αυτούς μιλάνε; Σε όλους εμάς, που δεν ακούμε, παρά μόνο τα τηλέφωνα των εισπρακτικών εταιριών και βλέπουμε τα ειδοποιητήρια αρκετών ευαγών ιδρυμάτων, όπως τράπεζες, εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία; Σε ώτα μη ακουόντων!
«Φύγετε» είναι η μόνιμη επωδός ακόμη και των περισσότερων που τους έχουν φέρει στη θέση της εξουσίας, αδιαφορώντας ακόμη κι αν πάνε από το ένα κακό, στο χειρότερο. Η κοινωνία γνωρίζει ότι σήμερα οδηγείται σε παρακμή και αποτελμάτωση και τίποτα δεν προδικάζει , κάποια ανάκαμψη. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ριζική αλλαγή κατεύθυνσης και αντίληψης.
Και ένα διαφορετικό εκλογικό αποτέλεσμα πριν από κάποιο, φευ, ταρακούνημα εθνικό ή κοινωνικό.
Άλλωστε κάθε τι νέο, φέρνει μέσα την ελπίδα.
Η διάψευση έρχεται πολύ αργότερα ,όταν  ψηφίζουμε όπως ψηφίζουμε
Τα αυτονόητα της αξιοκρατίας, της εμπιστοσύνης, της διαφάνειας, του πατριωτισμού έγιναν ζητούμενα.
Τα όπλα για την άσκηση της πολιτικής είναι πλέον το κράτος-πατερούλης, η κομματική πελατεία, το βόλεμα, η μετριότητα, η ανευθυνότητα.
Βερμπαλιστικές διακηρύξειςως ιμάντες μεταφοράς ενός ψεύτικου φαίνεσθαι  και της πολιτικής απομόνωσης τους.
Βέβαια, η χρεοκοπία του κράτους και η δυστυχία των πολιτών ήταν αποτέλεσμα πολιτικών πολλών ετών.
Η ευχή των περισσότερων πολιτών, που ακούγεται στα πάσης φύσεως καφενεία, παραδοσιακά και διαδικτυακά, είναι να δουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί μας τον κόσμο ριγέ πίσω από σίδερα!
Η κοινωνία αντιλαμβάνεται αργά και σταθερά ότι η κατανάλωση κατεψυγμένων τροφών ληγμένων ιδεολόγιων δημιουργεί στρεβλώσεις και όξυνση.
Καιρός να αλλάξει το πολιτικό μενού.
Με νου και γνώση για την επόμενη μέρα.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος