Διάφορα, αλλά όχι αδιάφορα! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, πόσοι διαβάζουν τα κατεβατά, τα «σεντόνια» των βαθυστόχαστων δήθεν άρθρων, που φιλοξενούνται καθημερινά σε παραδοσιακά και νέας τεχνολογίας έντυπα;

Το ενδιαφέρον των αναγνωστών έχει περιοριστεί στο ελάχιστο. Πολιτικοοικονομικές αναλύσεις, αδιάκοπος βομβαρδισμός πληροφοριών, γλωσσικών εμμονών σε φραστικά τερτίπια, ακαταλαβίστικα για τους περισσότερους αναγνώστες, παραληρήματα, σφραγίζονται με τον τίτλο «αδιάφορα».

Η ευθύνη βαρύνει τους ίδιους τους συντάκτες των άρθρων. Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και στη διάχυση των πληροφοριών και ειδήσεων. Ο αναγνώστης κάθε τυπωμένου κειμένου, ειδησεογραφικού, πολιτικού, ενημερωτικού, θέλει να έχει τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης, όπως είναι η αντιμετώπιση από την τηλεόραση. Πληθώρα ειδήσεων σε μικρό χρόνο. Εύπεπτος λόγος, ταχύτητα ενημέρωσης, ένας «φαύλος κύκλος» πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων. Από την ελληνοτουρκική κρίση μέχρι τον γάμο ενός σελέμπριτι. Και όλα αυτά κρίνονται από τους επαΐοντες των τηλεοπτικών ειδήσεων σαν διάφορα, αλλά όχι αδιάφορα.

Η δεξαμενή της τηλεθέασης, έχει μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων τηλεθεατών. Από ενεργούς πολίτες, απολιτίκ, ακτιβιστές, μέχρι θεσμικούς παράγοντες, καθηγητές πανεπιστημίων και πάσης φύσεως παρατρεχάμενους στο τηλεοπτικό ζάπινγκ.

Σήμερα, θα ήθελα να παρουσιάσω μια νέα μορφή δημοσιογραφικής αρθρογραφίας, μια απλή άσκηση ενός δήθεν άρθρου με διαφορετική, διάφορη, αλλά όχι αδιάφορη πολιτική θεματολογία. Για παράδειγμα. Μερικά πολιτικά, αλλά πολύ διαφορετικά των παραπολιτικών.

Στον καθημερινό τηλεοπτικό μαραθώνιο της «σαχλαμάρας» με τις φανφάρες και τα φούμαρα που εκστομίζουν για να ξεχωρίσουν διάφοροι φερόμενοι και ως ειδικοί, στα αδιέξοδα και ζέοντα προβλήματα της χώρας, όπως το Μακεδονικό, ελληνοτουρκικό, μεταναστευτικό, προσφυγικό, παραδικαστικό, αθλητικό και άλλα της επικαιρότητας, οι τηλεθεατές έχουν ένα μόνο όπλο άμυνας. Το τηλεκοντρόλ!

Σε πιθανή ερώτηση «φωτεινά μυαλά» ή «πρακτικά μυαλά» στην πολιτική, η απάντηση είναι απλή. Χορτάσαμε από «φωτεινά μυαλά» με μεταπτυχιακά και ντοκτορά που μας εκπαιδεύουν, μας διδάσκουν και μας καθοδηγούν μόνο «επί χάρτου». Θέλουμε «ψημένους» πολιτικούς θέλουμε μάνατζερ, θέλουμε «βοσκούς» που ξέρουν να οδηγούν το «ποίμνιο». Να δίνουν μάχες στα προκεχωρημένα χαρακώματα και όχι στα της οπισθοφυλακής!

Άγραφοι νόμοι. Στην πολιτική μεγαλύτερη δύναμη από την προπαγάνδα έχουν οι βιωματικές εμπειρίες. Ζούμε στην εποχή του story telling και το χειροπιαστό παράδειγμα υπερτερεί όλων των μορφών επικοινωνίας. Και ένας ακόμη άγραφος νόμος. Αν ένας πολιτικός θέλει να μείνει στην ιστορία, θα πρέπει κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, εκτός από το να ακολουθεί υπεύθυνη πολιτική στάση, πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όταν πρόκειται να πάρει, σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, μια ιστορική απόφαση που θα «ταυτιστεί» μαζί του. Και για κάθε πολιτικό, υπάρχει μόνο μια ιστορική στιγμή. Κάποιοι «έπιασαν» τη στιγμή, κάποιοι άλλοι την «έχασαν» γιατί δεν την είδαν, ή «κιότεψαν». Και στην πολιτική, η ζωή είναι στιγμές!

Δεν γνωρίζω αν αυτή η νέα απλή άσκηση γραφής και παρουσίασης ενός πολιτικού άρθρου βρει μιμητές.

Θέλω όμως να πιστεύω ότι αξίζει το χαρτί και μελάνι της εκτύπωσης! Και φυσικά, αξίζει να διαβαστεί.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος