Πόλεμος ή Ειρήνη;

Η εικόνα ενός ηλικιωμένου να αφηγείται με στωική ηρεμία, τη θηριωδία των Ναζί κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σταμάτησαν τη σκέψη μου! Εκείνος γέρος πια, αλλά οι μνήμες είναι τόσο ζωντανές όσο κι εκείνο το βρέφος γαντζωμένο στο στήθος της μάνας του, που οι Ναζί της έκοψαν τα χέρια και κατόπιν την σκότωσαν και για να αποσπάσουν το βρέφος από το στήθος της, το κάρφωσαν με τη ξιφολόγχη!!!

Μνήμες βγαλμένες από το πηγάδι του χρόνου για να θυμίζουν σε όλους εμάς, που η μνήμη μας είναι τόσο επιλεκτική, ότι είναι  κόλαση ο πόλεμος! Στον πόλεμο δεν υπάρχει ανθρωπιά, ο άνθρωπος μεταμορφώνεται στο πιο άγριο και αιμοσταγές θηρίο! Η μαρτυρία της κυρίας Κοέν εβραϊκής καταγωγής, μας καθήλωσε αφήνοντάς μας άναυδους! Η δική της  μνήμη από το κολαστήριο του Άουσβιτς ήταν χαραγμένη ανεξίτηλα στο χέρι της, με αυτό το νούμερο - σφραγίδα του ναζιστικού σφαγείου. Θα συστηθεί στον κ. Γκάουν, τον Γερμανό πρόεδρο μπροστά στο μνημείο του ολοκαυτώματος στα Γιάννενα! Δεν έχει λόγια, τα λόγια της πνίγονται στις μνήμες που φλέγονται με τα γεγονότα της Ουκρανίας, της Κριμαίας και των λαών της γης!

Οι μεγάλοι αυτής της ταλαιπωρημένης γης ας σκεφτούν και ας σκύψουν στους λαούς κι όχι στο πώς θα εξασφαλίσουν δια της βίας, επικυρώνοντας την πρόσκαιρη εξουσία τους. Είναι άλλωστε χρέος τους τούτο, να προστατεύουν τους λαούς της γης κι όχι τα χώματα των λαών μαχόμενοι για το ποιός θα κατακτήσει τα περισσότερα! Ας σκεφτούν ότι  δεν μπορούν να ονομάζονται ηγέτες σε έρημη γη!

Τελειώνω με τα λόγια της κ. Κοέν:

«Να μη σώνει άνθρωπος αυτή τη μέρα να τη ζήσει!!!»