Ανεβαίνοντας το Γολγοθά της ψυχής μας…

Έρχονται τα Πάθη του Θεανθρώπου και όλων ημών των φτωχών, ημιθανών ψυχικώς και σωματικώς φαντασμάτων, της μεγάλης όπερας της Ζωής! Τούτες τις Άγιες ημέρες τα βήματά μας μάς οδηγούν δειλά σε κάποιο μοναστήρι ή σε κάποιο παρεκκλήσι, για να προσευχηθούμε βουβά, μ’ ένα καυτό δάκρυ στο μάγουλο για κάτι που δεν ελπίζουμε πια. Γιατί μας έκαναν να μην ελπίζουμε σε τίποτα και μακάρι να νοιώθαμε ελεύθεροι, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε περάσει σε αυτό το υψηλό επίπεδο περίσκεψης, απλά κάνουμε άτυπα μια σύσκεψη με τον ξεχασμένο εαυτό μας ψάχνοντάς τον και μη δυνάμενοι να τον συναντήσουμε ούτε συνεπώς να συνδιασκεφτούμε μαζί του για τα κακώς κείμενα, κάνοντας ένα απολογισμό των πεπραγμένων, ανεβαίνουμε αυτό το μαρτυρικό ανηφόρι του καθημερινού Γολγοθά.

 Πού τον αφήσαμε άραγε; Μήπως στην ξεχασμένη νιότη μας κάπου σ ένα μικρό χωριουδάκι ή σ ένα νησί του Αιγαίου περιδιαβαίνοντας τα καλντερίμια του; Σε κάποιο βράχο αγναντεύοντας το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα στα νερά της Μεσογείου ή σε κάποιο φοιτητικό δωμάτιο σκυμμένοι στις σελίδες ενός βιβλίου φιλοσοφίας ή μαθηματικών με μια γουλιά καφέ κι ένα τσιγάρο στα χείλη; Σε κάποιες από τις μεγαλόπνοες κινητοποιήσεις και ατέρμονες πορείες διαλαλώντας την εφηβική μας ορμή στα πέρατα του κόσμου: ¨έχουμε καρδιά εμείς, βαστάμε γερά εμείς, θ’ αλλάξουμε τον κόσμο μόνο εμείς!!

Πόσο στ’ αλήθεια γεράσαμε ο εαυτός μας κι εμείς! Τόσο που δεν τον αναγνωρίζουμε ή δεν τολμούμε να τον ψάξουμε, να τον αγγίξουμε φοβόμαστε! Οι γενναίοι του τότε είναι τρομαγμένα σπουργίτια του σήμερα. Του σήμερα που τα τρωκτικά του τότε βουτηγμένα στη λάσπη της ύπαρξης τους κάτω από μια στολή, για να σκεπάσουν τη γύμνια τους και να αποκτήσουν μια υπόσταση κοινωνικής καταξίωσης, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους σ’ αυτό το περιβόλι που λέγεται ζωή, γίνανε οι δυνάστες όλων ημών με αυθάδεια περισσή, αποκαλώντας εαυτούς μεγάλους σωτήρες μιας κοσμοθεωρίας βουτηγμένης στη λίγδα των μνημονίων και του αίσχους!

Μιλάνε για πατρίδες πουλημένες, λαούς αλυσοδεμένους πεταγμένους στους ατέρμονους βρόγχους ετοιμασμένους από τους ίδιους!!! Είναι ζήτημα χρόνου, σχετικού χρόνου για το πότε ο καθένας θα πάρει τη σειρά του στο βωμό της Ιφιγένειας, για να πνεύσει επιτέλους ούριος άνεμος και ο στόλος των αλόγων, ανόμων, ερπετών και άλλων τινών θα αναχωρήσει προς λιμάνια ξένα για αναζήτηση άγρας για να τραφούν, αφού η ανθρώπινη τροφή στην ενδοχώρα δεν έχει πια κανένα ενδιαφέρον!!

Ο Γολγοθάς είναι τόσο ανηφορικός ή εγώ είμαι πια αδύναμη να λυγίσω τα γόνατα και να κάνω δύο βήματα παραπέρα; Εκεί ψηλά με περιμένει ο Σταυρός, για να ζήσω την Ανάσταση.. Άραγε πόσο θ’ αντέξω;! Θα προφτάσω πριν βραδιάσει να κουβαλήσω τον Σταυρό μου για να σταυρωθώ; Να θυσιαστώ για να μπορεί η μάνα μου η Ελλάδα να δει επιτέλους την Ανάσταση;!!!!!

Εύα Καπελλάκη - Κοντού