Με την ευθύνη και την κουζουλάδα του Κρητικού θα κάνουμε το χρέος μας

Την τρίτη ημέρα της Δημιουργίας ο Θεός είπε:"Να συγκεντρωθούν τα νερά που βρίσκονται κάτω από τον ουρανό σ' ένα μέρος και να φανεί η ξηρά". Έτσι κι ΕΓΙΝΕ. Ο Θεός ονόμασε την ξηρά Γη και τα συγκεντρωμένα νερά ΘΑΛΑΣΣΑ.

Την πέμπτη ημέρα, ο Θεός είπε: "Να γεννήσουν τα νερά άφθονα ψάρια στη θάλασσα και πουλιά, που πετούν στον ουρανό". Και έκανε ο Θεός τα μεγάλα κήτη και κάθε λογής ψάρια, που γέννησαν τα νερά, και τα πουλιά του ουρανού.

Και είδε ο θεός ότι αυτό ήταν καλό.

Τότε ο θεός τα ευλόγησε και τους είπε: "Να αυξάνεσθε και να πληθύνεσθε· και τα ψάρια ας γεμίσουν τις θάλασσες και τα πουλιά ας πληθαίνουν πάνω στη γη"

Έπειτα ο Πλάστης, διέταξε, μέσα στην αγκαλιά της Θάλασσας, να ξαπλώσει η άμοιρη – κατά τον Καζαντzάκη - θυγατέρα του, η Κρήτη. Έτσι κι ΕΓΙΝΕ.

Από τότε, μέσα στην αγκαλιά της γαλάζιας απεραντοσύνης κείτεται, η λεβεντογέννα κόρη Του Θεού.. Πολύπαθη όπως κι ο Γιός Του..

Η Κρήτη “γέννησε” παιδιά και αγαπήθηκε απ' αυτά, όσο καμιά άλλη μάνα στο κόσμο.

Ακόμα και σήμερα την εξυμνούν με κάθε τρόπο..

“Ήθελα μόνο μια στιγμή τσι θάλασσας να μοιάσω, για να μπορέσω ολόκληρη την Κρήτη ν' αγκαλιάσω”, έγραψαν και τραγουδούν τα παιδιά της Κρήτης.

Μέσα από τη μαντινάδα αυτή, φαίνεται καθαρά η αγάπη του Κρητικού για τον τόπο του.

Όμως, αυτή η θάλασσα, που αγκαλιάζει τον τόπο που γεννήθηκε ο Δίας, ο Βενιζέλος, ο Καζαντζάκης, ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ!!

Κινδυνεύει από τον χημικό εφιάλτη και μαζί της κινδυνεύουμε όλοι εμείς..

Ο Νίκος Καζαντζάκης, προσευχόταν για την Κρήτη κι έλεγε: “Θεέ μου, αξίωσέ με να μαρτυρήσω για χάρη σου και για την άμοιρη τη θυγατέρα σου, την Κρήτη”.

Άν η Κρήτη είναι άμοιρη, οι Κρητικοί δεν ήταν ποτέ άμοιροι ευθυνών...γιατί ακολουθούν πιστά τα λόγια του συμπατριώτη τους μεγάλου στοχαστή, που είχε πει μέσα από την Ασκητική:

“Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω ...”

“Η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη”.

Με την ευθύνη του Κρητικού στους ώμους, αλλά και την “κουζουλάδα” που ρέει στο αίμα καθενός από μας, κι αυτή τη φορά, μοναχοί μας θα κάνουμε το χρέος μας!!!

Την Κυριακή λοιπόν θα σηκωθεί το “θεριό” που κείτεται στη Θάλασσα, και θα φουρτουνιάσει το πέλαγος, ενάντια στην υδρόλυση, κι άμα λευτερωθεί η Κρήτη, από τον εφιάλτη θα λευτερωθεί κι εμένα η καρδιά μου!!!

Εύα Μαστρογιαννάκη