Είναι μόνον ο Λιάπης;

Με αφορμή τις άκρως κατακριτέες πράξεις του πρώην πονηρού πολιτικού, που δικαιολογημένα αποδοκιμάστηκαν έντονα από το σύνολο του ελληνικού λαού, σημαντικός αριθμός συμπατριωτών μας βρήκε μια θαυμάσια ευκαιρία για να απενοχοποιήσει τα δικά του ανομήματα (αν αισθάνθηκε βέβαια ενοχή, έστω και για μία φορά).

Εγώ, σκέφτηκε, δε χρημάτισα ποτέ όχι υπουργός, όχι βουλευτής, ούτε καν πολιτευτής. Από τις δικές μου παραλήψεις είναι δυνατόν το κράτος να έπεσε έξω; Άλλοι φταίνε και όχι εγώ.

Κι έτσι την επόμενη ημέρα, αποκαθαρμένος από τις δικές του ενοχές, συνεχίζει χωρίς διακοπή τις προσφιλείς του συνήθειες: Θα εξακολουθήσει να μην κόβει αποδείξεις, μάλλον δεν θα καταβάλλει τον αναλογούντα ΦΠΑ, ως εργοδότης θα προτιμά την παροχή μαύρης εργασίας, ως εισοδηματίας δε θα δηλώνει το σύνολο των εισοδημάτων του. Αλλά και ως ιδιοκτήτης ανασφάλιστου οχήματος, δε θα προστρέξει για να το ασφαλίσει.

Με παρόμοιου τύπου σκέψεις και νοοτροπία, αυτός ο τόπος δε μπορεί να περιμένει τίποτα καλύτερο.

Η ευκολία να κρίνουμε με αυστηρότητα και ταυτοχρόνως η απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής για τις επιλογές μας, δεν αποτελεί το ασφαλέστερο όχημα στην πορεία μας για ένα καλύτερο μέλλον.

Εάν εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι για τα δεινά μας φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι εμείς, η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη.

Και η ευκολία με την οποία επικαλούμαστε την τρόικα ως μοναδική υπεύθυνη για όλα τα κακά που ενέσκηψαν στη χώρα μας, σε λίγο καιρό δε θα είναι αρκετή για να αποτελέσει το μοναδικό άλλοθι της κακοδαιμονίας μας.