ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ

Η είδηση είναι πιο σοκαριστική από όσο δείχνει εκ πρώτης όψεως: Τα παιδιά μας βιδωμένα πλέον στις οθόνες των υπολογιστών ντύνουν αθώα κούκλες και κάποιοι διεστραμμένοι φροντίζουν να γδύσουν ή και να αποπλανήσουν τελικά τα ίδια. Πάνε περίπου 8 χρόνια που η διεθνής πρακτική σε βάρος των παιδόφιλων άρχισε να χαλαρώνει με αποτέλεσμα οι Ολλανδοί παιδεραστές να σκέφτονται μέχρι και την ίδρυση κόμματος, ζητώντας όριο αποπλάνησης το 12ο έτος ηλικίας ενός παιδιού. Ξέρω, ζούμε σε εποχή ελαστικών συνειδήσεων που χωράει και τις "ιδιαιτερότητες" (προτιμώ την ωμή έκφραση "βίτσια") και τις "διαφορετικότητες" και τη βλακεία που ο καθένας μπορεί να κουβαλάει και να χαμηλώνει χαριτωμένα τον πήχη της για να την κάνει αποδεκτή από τους πολλούς. Και ναι οφείλουμε -κατά πως φαίνεται- να ανοίγουμε τα μυαλά μας στους νέους αέρηδες που φυσούν. Αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Αυτή η είδηση με κάνει έξω φρενών. Είπα, να τη σκεφτώ και μια και δυο φορές, αλλά ακριβώς τον ίδιο θυμό νοιώθω. Αν η υποκρισία έγινε τέχνη και το βόλεμα χόμπι δεν διανοούμαι ότι η παιδεραστία θα γίνει τα επόμενα "must" της εποχής. Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα η λογική του "δεν βαριέσαι, μακρυά από μας και ό,τι θέλουν ας κάνουν". Τη θεωρώ πηγή όσων απαράδεκτων συμβαίνουν. Ο ωχαδελφισμός και η ανοχή είναι εξίσου εγκληματικά κατά τη γνώμη μου με την παιδεραστία. Μόνο που τα πρώτα για την ώρα δεν τιμωρούνται και τα δεύτερα προτιμώ να παραμείνουν αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Θυμήθηκα την ιστορία της Β. Η Β. ήταν ένα 10χρονο κοριτσάκι με πανέμορφα μακριά μαλλιά. Έπαιζε ανέμελα σε άλλες εποχές -πιο χαλαρές και απονήρευτες- τότε που τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους για παιχνίδι και κρυφτό και οι μαμάδες δεν ανησυχούσαν όσο τώρα. Τότε που η σεξουαλική παρενόχληση ....