ΜΟΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΆΒΟΥΛΗ ΑΝΤΑΜΑ

Βιώνοντας καθημερινά την απόλυτη Πρωταπριλιά της ελληνικής πραγματικότητας είναι να αναρωτιέσαι ποιος ακήρυχτος πόλεμος κατέστρεψε τις ζωές μας. Τα πρώτα χρόνια –βοηθούντος του «μαζί τα φάγαμε» του κυρίου Πάγκαλου- χειραγωγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι η τεχνηέντως διογκούμενη διαφθορά της κοινωνίας και της πολιτικής, μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην έκρηξη της φούσκας που συγκροτούσε τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό μας.
Με τις Τράπεζες να τραβούν το χαλί των υπερδανεισμένων νοικοκυριών, τους διεθνείς κερδοσκόπους να πιέζουν την οικονομία της χώρας, τους εξαρτώμενους πολιτικάντηδες να παραδίδουν στους δανειστές αμαχητί κάθε εθνικό πλούτο, η Ελλάδα κατάντησε σύντομα το μεγαλύτερο κολαστήριο του πλανήτη.

Όμως η σήψη μας -από μόνη της- δεν φτάνει πλέον να αιτιολογήσει όσα δεινά συμβαίνουν γύρω μας. Μοιάζει αδιανόητο παιδιά και ενήλικες να λιμοκτονούν σε ευρωπαϊκή χώρα, τραγικά στοιχεία ανεργίας να δίνονται (πάντα επίτηδες με καθυστέρηση μηνών) και μία παρέα κλεπτοκρατών να επιμένει μονότονα πως οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν και πρέπει να τιμωρηθούν ασύστολα.
Όταν ταυτόχρονα οι καθ' ύλην αρμόδιοι φτιάχνουν λίστες για να ξεπουλήσουν κάθε αξιόλογη ακτή της χώρας κι όταν το ίδιο το ΔΝΤ ψελλίζει ανόητες δικαιολογίες περί λάθους στους συντελεστές της φτωχοποίησής μας είναι καιρός να κατανοήσουμε πλέον πως κάτι που ξεπερνά τα δικά μας λάθη είναι η αιτία των συμφορών μας.
Το συμπέρασμα μου ξαναφέρνει στο νου την παραβολή του Σαββόπουλου με το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη και την ... ατυχή τύχη των ενοίκων του.
Έμοιαζε εξ αρχής πιθανό να είμαστε θύματα μιας συνωμοσίας ισχυρών που εποφθαλμιούν πλούτο αναξιοποίητο της Ελλάδας, πολύτιμο για τα σχέδιά τους και προδήλως άχρηστο στα χέρια των ανδρείκελων που χρόνια κρατούν τις ...