Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ο σοφός ελληνικός μύθος λέει πως η Ευρώπη ήταν μία πανέμορφη αλλά αφελής κορασίδα. Έπαιζε ξέγνοιαστη κι αμέριμνη στην ακρογιαλιά, όταν ο Δίας, που σαγηνεύτηκε από τα κάλλη της, πήρε τη μορφή λευκού ταύρου και την πλησίασε. Ο ύπουλος και πανούργος Θεός καμώθηκε τον ακίνδυνο ταύρο, μέχρι που η Ευρώπη ξεθάρρεψε κι άρχισε να τον χαϊδεύει. Κι έμοιαζε τόσο άκακος και πράος που η Ευρώπη στο τέλος ξεγελάστηκε κι ανέβηκε στη ράχη του, νομίζοντας πως είναι ασφαλής. Το θεριό όμως τότε άλλαξε πρόσωπο και χύθηκε μανιασμένο στο πέλαγος, αρπάζοντάς την μαζί του. 
​Πλησιάζοντας στις κάλπες αυτής της Κυριακής -πέρα και πίσω από κόμματα και χρώματα- ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι αν θέλουμε να συμπράξουμε συνειδητά σε μία δεύτερη ... αρπαγή της Ευρώπης. Η γλυκιά και ρομαντική ιδέα της ένωσης λαών και πολιτισμών, περιφερόταν για χρόνια ως δέλεαρ. Μόνο που εσχάτως ένας άλλος ταύρος -εξίσου πανούργος κι επικίνδυνος με τον Δία- κάθισε νωχελικά πλάι στην Ενωμένη Ευρώπη μας και την ξεγελούσε συστηματικά, προσποιούμενος πως ο φασισμός, η ξενοφοβία, η απομόνωση κι ο άκρατος εθνικισμός είναι άλλοθι στην οργή του ταλαιπωρημένου κόσμου της. Κι ο ίδιος ταύρος "σχεδίαζε" μεθοδικά την απαγωγή της.  Αν αυτή τη φορά η αφελής Ευρώπη καθίσει στη ράχη του η ιστορία της αρπαγής θα επαναληφθεί ως φάρσα.