ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΕ ΜΙΑ ΠΥΡΟΓΑ

Οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου κι η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου στριφογυρνάνε διαρκώς στις κουβέντες μας τελευταία. Φταίει η Μεσόγειος. Ο τρόπος που κάποιοι πασχίζουν επιπόλαια να τη "λερώσουν". Την Κυριακή η Κρήτη τους είπε στα Σφακιά ένα δεύτερο ΟΧΙ. Είχε προηγηθεί το Αρκάδι. Τι θα ακολουθήσει δεν είναι σαφές. Το μόνο σίγουρο κι αδιαπραγμάτευτο είναι πως εδώ βρέθηκε κάτι πιο μεγάλο από μας, κάτι που επιτέλους μας ενώνει. Η υπόθεση με την ενδεχόμενη μόλυνση της θάλασσάς μας έχει ένα δίλημμα που είναι σαφές: θέλουμε την Μεσόγειο που ξέρουμε; Εκείνη που αιώνες τώρα ανάθρεψε τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας; Ή θέλουμε μία "μεταλλαγμένη" από την ανοχή μας δεξαμενή πειραμάτων υδρόλυσης;
Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιούν τις έννοιες πίσω από τις λέξεις. Λέμε συχνά "η θάλασσά μας"  και το .. ιδιοκτησιακό καθεστώς της φράσης μοιάζει αυτονόητο. Κι είναι αν το καλοσκεφτείς. Είναι η ίδια θάλασσα που έκανε γνωστό τον Μινωϊκό πολιτισμό. Η θάλασσα που έκανε την Κρήτη δύναμη και κόμβο του εμπορίου. Είναι η θάλασσα που ανέδειξε τον τόπο μας σε σταυροδρόμι ιδεών, πολιτισμών, εμπορευμάτων, φιλοσοφικών και καλλιτεχνικών ρευμάτων. Κι αν η Κρήτη κατάφερε να φτιάξει ένα μακραίωνο πολιτισμό που κοινωνούσε τις ιδέες της και την έκανε γνωστή στα πέρατα της γης αιτία ήταν οι θαλασσοπόροι της κι η ναυτοσύνη που ανέπτυξε, λόγω της γεωγραφικής της θέσης και ... της θάλασσας της. 
Στα νεώτερα χρόνια αυτή η ίδια θάλασσα αποδείχτηκε "γέφυρα" για τον Τουρισμό και την βιομηχανία που αναπτύξαμε. Την μόνη ίσως "βαριά βιομηχανία" που θελήσαμε να έχουμε. Κι ο κόσμος που κάθε χρόνο κατά εκατομμύρια συρρέει στην Κρήτη πάλι για τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα έρχεται: δηλαδή την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμός, τις παραλίες, και το περιβάλλον. Αλλά αν ο τόπος μας ευλογήθηκε από ήλιο και θάλασσα πώς να σταυρώσεις τα χέρια και να περιμένεις στωικά .. να δέσουν τη Μεσόγειο με σκοινιά. 
Μοιάζει οξύμωρο στις μέρες που ο σκυφτούλης και πένητας πλέον ελληνικός λαός μαζεύεται αγχωμένος στη γωνίτσα του, περιμένοντας σιωπηλά τις επόμενες συμφορές μόνο στην Κρήτη χιλιάδες άνθρωποι να παίρνουν λεωφορεία κι αυτοκίνητα για να βρεθούν στο Αρκάδι ή σκάφη και βάρκες για να φτάσουν στα Σφακιά και να φωνάξουν ένα νέο ¨Μολών Λαβέ". Οξύμωρο γιατί δανειστές και τοκογλύφοι έμαθαν πως όσα και να υποστούμε δεν αντιδρούμε πια. Η κρίση δοκίμασε τις δουλειές μας, τα εισοδήματά μας, την ποιότητα της ζωής μας, το άγχος και την ανασφάλειά μας. Εν τούτοις τα κοινωνικά αντανακλαστικά παρέμειναν .. εν υπνώση. 

Αυτό που δεν κατανοούν είναι πως η υπόθεση της Μεσογείου είναι κάτι που ξεπερνά την ταπεινότητα του καθενός μας και τα προβλήματά της. Και σημειολογικά ακόμη είναι η κρυστάλινη και καθαρή εικόνα της που διατρέχει όλες τις μνήμες και την ιστορία του τόπου μας. Από τα δελφίνια που ... κολυμπούν στις τοιχογραφίες της Κνωσού μέχρι τις πανέμορφες παραλίες μας που κοσμούν κάθε σύγχρονη τουριστική μας μπροσούρα. Κι αν η Κρήτη δεν καταφέρει να προστατεύσει την αυταπόδεικτη για αιώνες ασφάλεια και ομορφιά της ....